ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသား

ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသားဆိုတာ အဆက္အစပ္မဲ့သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။

ႏွလံုးသား ခံစားခ်က္ကို ဦးေႏွာက္က စဥ္းစားဉာဏ္နဲ႔ ထိန္းကြပ္ရသလို ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အေတြးကိုလဲ ႏွလံုးသားက ခံစားမႈနဲ႕ အနားသတ္ေပးရတယ္။

ဒါဆိုရင္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသား ဘယ္ဟာက ပိုအေရးႀကီးသလဲ။

အဲဒီႏွစ္ခုဟာ ခ်ိန္ခြင္တစ္ခုလိုဘဲ။ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ေတြးေတာမႈ ႏွလံုးသားရဲ႕ ခံစားခ်က္ ႏွစ္ဘက္ညီၿပီး ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ဘက္မွ်ေနမွ လက္ေတြ႕က်ၿပီး မွန္ကန္တဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ က်ဳိိးေၾကာင္းတက် ေတြးေခၚ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္သူ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ တစ္ဖက္ဖက္ကို အေလးသာေနခဲ့ရင္ လူေတြရဲ႕ စဥ္းစား ေတြးေခၚ ဆင္ျခင္ ဆံုးျဖတ္မႈေတြမွာ အမွားအယြင္းေတြ ဘက္လိုက္မႈေတြ အစြန္းေရာက္မႈေတြ ျဖစ္လာဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွိလာႏိုင္တာေပါ့။

ကမာၻေပၚက ထူးခၽြန္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ လူသားေတြျဖစ္တဲ့ လင္ကြန္းလို ၊ အိုင္စတိုင္းတို႔ ဂႏၶီတို႔လို ၊ မာသာ ထရီဆာတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လို လူေတြဟာ သူတို႔ေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသား ေပါင္းစပ္ၿပီးမွ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ေျပာင္ေျမာက္သလို သူတို႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အျမင္ေတြဟာလဲ လူသားဆန္တယ္။ လက္ေတြ႕က်တယ္။ ဒါဟာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသားရဲ႕ ဟန္ခ်က္ညီ လုပ္ေဆာင္မႈ ရလာဒ္ေတြေပါ့။

ဦးေႏွာက္ကိုခ်ည္းဘဲ ဦးစားေပးခဲ့ရင္ အေတြးအေခၚေတြ အစြန္းေရာက္ ခံစားခ်က္ေတြေပ်ာက္လို႔ လူသားမဆန္ေတာ့တဲ့ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ဘ၀ ေရာက္သြားႏိုင္သလို ႏွလံုးသားကိုဘဲ ဦးစားေပးလြန္းျပန္ရင္လဲ ခံစားမႈေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါၿပီး မွန္ကန္သင့္ျမတ္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး မခ်ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အတၱတရားေတြနဲ႔ ေတြေ၀ေပ်ာ့ည့ံတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဘ၀ကို ေရာက္ရမွာပါဘဲ။

ႏွလံုးသားနဲ႔ ဦးေႏွာက္တို႔ သမမွ်တမႈကေန ေမြးဖြားလာတဲ့ ဆင္ျခင္တံုတရား ဆိုတာ အရာအားလံုးကို အစြန္းတဖက္ မေရာက္ေအာင္ ထိန္းၫွိေပးႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေပါ့။ အဲဒီ စြမ္းအားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းသလို  ေလာကပါလ တရားေတြကိုလဲ  ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့အစြမ္းရွိတယ္။ ေလာကမွာ လူေတြအားလံုးသာ တစ္ဦးခ်င္းစီ မိမိတို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသားကို မွ်တစြာ ခ်ိန္ၫွိေပးႏိုင္ၾကမယ္ ဆိုရင္ ကမာၻႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းမွာပါ။

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။