အခ်ိန္ေတြကုန္တာ
ျမန္လြန္းလွခ်ည့္… ၁၆ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလဟာ ဘယ္လို ကုန္ဆံုးသြားလိုက္မွန္း တကယ္ကို သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ မေန႔တေန႔ကလို႔သာ ထင္ေနတုန္း.. ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီးကိုပဲ ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ေတာ့တာ။ ကိုယ့္သမီးေလး ဒီေန႔ အသက္ ၁၆ႏွစ္ ျပည့္ၿပီေပါ့။ သူ႔အတြက္ Sweet 16 ဆိုေပမယ့္ အေမတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ေတာ့ ကေလး ေလးလို႔သာ ျမင္ေနမိဆဲ.. ဒါေပမဲ့လည္း အရွိတရားေတြကိုေတာ့ မ်က္ကြယ္ျပဳထားလို႔ မရႏိုင္တာ ကိုယ္နားလည္ပါတယ္။ သူဟာ ေနာက္ထပ္
ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း သိပ္မၾကာ ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေတြမွာ
သူ႔ဘဝအတြက္
ေရွ႕ဆက္ပညာေတြ သင္ယူႏိုင္ဖို႔၊ သူ႔အနာဂါတ္၊ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ မိဘေတြ အရိပ္ေအာက္က ထြက္ခြာသြားဖို႔ အားယူေနၿပီ။ ဒါဟာ ခြင့္ျပဳသင့္တဲ့အရာ ခြင့္ျပဳရမယ့္အရာ ဆိုတာလည္း ကိုယ္ နားလည္ လက္ခံထားပါတယ္ေလ..။ အေကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္
အဆိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘဝမွာ ေရွာင္လြဲလို႔ မရႏိုင္တာေတြဟာ အၿမဲတမ္း ရွိေနခဲ့သလို ေရွ႕ဆက္ၿပီးလဲ
ရွိေနဦးမွာ သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ႏွစ္ ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ တကယ့္ကို
ခဏေလးပဲ။ အားလံုးဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမေတာ့ ခုထိ မေန႔တေန႔ကလို ခံစားမိေနတုန္း..။ သမီးက မိဘေတြ
အေနနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်ိန္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရပဲနဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘဝထဲကို
သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔ သူခ်ည္းပဲ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ကေလးေပါ့။ မိခင္တိုင္းမွာေတာ့ သား သမီး တစ္ဦးခ်င္းစီတိုင္းကို
ေမြးဖြားခဲ့ရပံုေတြ၊ ႀကီးျပင္းတဲ့အထိ ဘယ္လိုျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတာ ဆိုတာမ်ဳိး ေတြအတြက္
တသက္စာ ေျပာမကုန္တဲ့ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကတာပါပဲ။ ကိုယ့္အေမဆိုလည္း ကိုယ္တို႔
ညီအစ္မေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ ဘယ္လို အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေမြးခဲ့ရတာ ဆိုတာေတြ ခုခ်ိန္ထိ
ေျပာျပေနဆဲ.. ကိုယ္ေတြကလည္း တသက္လံုး အထပ္ထပ္ ၾကားခဲ့ရၿပီးသား အေၾကာင္းေတြ ဆိုေပမဲ့
နားေထာင္မၿငီး အေမေျပာတိုင္း နားေထာင္ ေကာင္းေနဆဲပါပဲေလ။
ေျပာရရင္ ကိုယ္က မိန္းကေလး
တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာ ေနာက္က်ပါတယ္။ ကိုယ္အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အသက္ ၂၉ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးခါစ..
အမ်ဳိးသားကေတာ့ ကိုယ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးတာမို႔ ၃၀ေက်ာ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတာနဲ႔
အမ်ဳိးသားက ဒီကေမာၻဒီးယားမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္သြားေတာ့ ကေလးလဲ ခ်က္ခ်င္း မယူျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။
ကိုယ္ကလည္း မိဘအိမ္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ေနၿပီးေတာ့မွ ကေမာၻဒီးယားကို လိုက္လာေနျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီေရာက္ခါစမွာ ကိုယ္ကလည္း အလုပ္လုပ္ခ်င္ေတာ့ တခါ ကေလးမယူျဖစ္ခဲ့ ေသးျပန္ဘူး။ အဲဒီလို
ေနရင္းကေန ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘာအစီအစဥ္မွလည္း မရွိေသးသလို ဘာကိုမွလည္း မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့မိတဲ့
အခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ့္ဆီမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ့ၿပီမွန္း သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ခံစားရတာကို ဘယ္လိုမွ ေပၚလြင္ေအာင္ ေဖၚျပလို႔ရႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ေပ်ာ္တာလား.. စိတ္လႈပ္ရွားတာလား..
အံ့ဩတာလား.. ဝမ္းသာၾကည္ႏူးတာလား… ဘယ္လိုမွ သရုပ္ခြဲျပလို႔ မရႏိုင္တဲ့
ခံစားမႈမ်ဳိးပဲ..။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔လည္း ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အေျခအေနအရေကာ၊
ႏွစ္ဘက္မိသားစုေတြရဲ႕ ဆႏၵ၊ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ဆႏၵေတြနဲ႔ သမီးကို ရန္ကုန္ျပန္ေမြးဖို႔
စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္ကအရင္ျပန္ၿပီး အမ်ဳိးသားကေတာ့ သမီးေမြးခါနီး Due date နီးမွ အလုပ္က ခြင့္ယူၿပီး ျပန္လာဖို႔ စီစဥ္ထားခဲ့ ၾကတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ.. သမီးက ကိုယ့္ဗိုက္ထဲကို
ကို္ယ္တို႔ မေမွ်ာ္လင့္ မစဥ္းစားထားခဲ့ခ်ိန္မွာ ေရာက္လာခဲ့သလို၊ သူလူ႔ေလာကထဲ ေရာက္ရွိလာဖို႔
ကိုယ္တို႔ေတြ ဘယ္လိုပဲ စီစဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသည္ျဖစ္ေစ သမီးကေတာ့ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အစီအစဥ္နဲ႔ပဲ
ကိုယ္တို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားရ ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ လူ႔ေလာကထဲကို
ဝင္ေရာက္လာခဲ့သူပါပဲ။ တကယ္တမ္း သမီးကို ေမြးဖြားဖို႔ ဆရာဝန္က ခန္႔မွန္းေပးထားတဲ့ ရက္က
ဇူလိုင္ ၁၅ရက္ေန႔ပါ။ ကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက ဆရာဝန္နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ စစ္ေဆး ျပသေနတာလည္း
အားလံုး ပံုမွန္အေျခအေနမွာပဲမို႔ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ရိုးရိုးပဲ ေမြးဖြားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဇြန္လ ၈ရက္ေန႔မနက္ ကိုယ္အိပ္ယာက ထတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္ဝန္ ရွစ္လ တိတိ ျပည့္တဲ့ေန႔မွာပဲ
မနက္ေစာေစာမွာ ေသြးဆင္းလာေတာ့ မိသားစုေတြ အစ္မဆရာဝန္ေတြ အားလံုး စိတ္ပူစြာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း
ေဆးရံုကို ေရာက္သြားရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ အားလံုး စမ္းသပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ အိုဂ်ီက ေမြးဖို႔
ရက္ကလည္း တစ္လေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ လိုေနေသးေတာ့ ကေလးလမေစ့ ေပါင္မျပည့္ ျဖစ္မွာစိုးတဲ့အတြက္
သားအိမ္ထိန္းေဆး ထိုးေပးၿပီး ေဆးရံုမွာပဲ အိပ္ယာေပၚ bed rest ဆိုၿပီး ေနရပါေတာ့တယ္။ ေဆးရံုမွာပဲ ထားရတာကလည္း မေတာ္တဆ အေရးေပၚ
အေျခအေန ထပ္ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ခ်က္ခ်င္း ခြဲစိတ္ႏိုင္ေအာင္လည္း ပါတာေပါ့။ အားလံုး ပံုမွန္အေနအထားကေန
ဒီလို မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုျဖစ္လာေတာ့ ႏွစ္ဘက္ မိဘ ေဆြမ်ဳိး ေမာင္ႏွမေတြ
အားလံုး အရမ္းစိတ္ပူပန္ေနၾကေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုေတာ့ အားလံုးက ဂရုတစိုက္နဲ႔ စိတ္မပူေအာင္
ပံုမွန္ ေျပာဆိုေနၾကတာကို ကိုယ္သိေနခဲ့တယ္။
အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ပင္ကိုယ္ သဘာဝက ရွာရွာႀကံႀကံ
ေတြးေတာ ပူပန္တတ္သူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း အရမ္းကို စိတ္ပူစရာ အေျခအေနတစ္ခုကို ရုတ္တရက္ႀကံဳရတဲ့
အခါမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အတြက္ေကာ ကေလးအတြက္ေကာ အဆံုးစြန္ အဆိုးဆံုး အေျခအေနအထိကို
ႀကိဳေတြးၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကို ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အတည္ၿငိမ္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ပဲ ျပင္ဆင္ထားခဲ့မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ဘာေတြပဲ ျဖစ္လာျဖစ္လာ အေကာင္းဆံုး ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုပဲ ရွိေနေတာ့တယ္။ ၈ရက္
၉ရက္ ၁၀ရက္ သံုးရက္လံုး ေဆးရံုေပၚမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရင္း ၁၁ရက္ေန႔မနက္
ဆရာဝန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ဆက္ထားလို႔မျဖစ္ေတာ့လို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခြဲစိတ္ခန္းထဲ ဝင္ဖို႔
ျပင္ဆင္ရေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲ စိုးရိမ္တာေတြ ပူပန္တာေတြ ေၾကာက္တာေတြ
စိတ္လႈပ္ရွားတာေတြ ဘာတစ္ခုမွကို ရွိမေနေတာ့ဘူး။ အဆံုးထိေတြးထားၿပီးသားမို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
အေကာင္းဆံုး ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကေန ဘုရားစာရြတ္ရင္း
ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ခြဲခန္းထဲ သြင္းတာကို ေစာင့္ေနမိေတာ့တာ…။ အဲဒီလိုနဲ႔၂၀၀၃ခုႏွစ္
ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႔ မနက္ ၁၁နာရီ ၂၂မိနစ္မွာ ဗိုက္ခြဲေမြးၿပီးေတာ့ သမီးဟာ လူ႔ေလာကထဲကို ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။ ဘုရားဂုဏ္ေက်းဇူးနဲ႔
အင္မတန္ကို ကံေကာင္းလွစြာပဲ ကိုယ္ဝန္ လမေစ့ေသးေပမယ့္ အားလံုး စိတ္ပူခဲ့ၾကသလို ေပါင္မျပည့္တာတို႔
ဘာတို႔ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ငါးေပါင္ ဆယ့္ႏွစ္ေအာင္စနဲ႔ က်န္းက်န္းမာမာ အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ေမြးဖြားခဲ့တယ္
ဆိုရမယ္။ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ အဆိုးဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၿပီးသားမို႔ ဒီလို အေကာင္းဆံုး
အေျခအေန ျဖစ္လာခဲ့တာ အတြက္ ဘုရားကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိတာပါပဲ။
အဲဒီလိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘဝထဲကို ဝင္ေရာက္လာခဲ့တဲ့
သမီးပိစိေကြးေလးက ဒီေန႔ ၁၆ႏွစ္သမီး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ သိပ္ၿပီး ခၽြဲတတ္ ႏြဲ႔တတ္တဲ့ ကေလးမ်ဳိးမဟုတ္တဲ့၊
လြတ္လပ္မႈကို သိပ္မက္ေမာတတ္တဲ့၊ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ တသီးတသန္႔ ေနတတ္တဲ့၊ ပံုဆြဲတာတို႔
စာဖတ္တာတို႔လို သူစိတ္ဝင္စားတဲ့ အရာေတြကို အခန္းထဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္လုပ္ေနတတ္တဲ့
သမီးက ကိုယ့္အနား လက္ပြန္းတတီး မေနေတာ့တာေတာင္ ၾကာခဲ့ေပါ့။ သမီးကို သူ႔ဘဝမွာ သူ႔ကိုယ္ပိုင္
ေရြးခ်ယ္မႈေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနႏိုင္ဖို႔ကိုပဲ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့
သမီးကို Attitude ေကာင္းၿပီး သူတပါးအေပၚ စိတ္ပုတ္ စိတ္ယုတ္ မထားတတ္တဲ့၊ စိတ္ထားျဖဴစင္တဲ့၊
လူတိုင္းအေပၚ စာနာ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးတတ္ ေမတၱာထားတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာပါပဲ..။
◘•◘•◘•◘•◘•◘
အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
