Thursday, June 30, 2011

စီေဘာက္ က စပမ္းေတြအတြက္

မအိမ္သူ ဘေလာ့ဂ္မွာ စီေဘာက္ထည့္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ လင့္ေတြနဲ႔ ဘာစာေတြမွန္းမသိ လာလာၿပီး ေရးသြားတာ ေန႔တိုင္းလို ေတြ႔ေတြ႔ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလင့္ေတြကိုလည္း သြားမႏွိပ္ရဲဘူး။ ေတာ္ၾကာ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ ဘာေတြျဖစ္ေနမွာကို ေၾကာက္တာနဲ႔ ဒီအတိုင္းဘဲ ထားထားလိုက္တယ္။ စီေဘာက္ကိုလည္း မျဖဳတ္လိုက္ခ်င္ေတာ့ ဒီလိုဘဲ ၾကည့္ေနလိုက္ရေတာ့တာဘဲ။ ေနာက္ တျခားဆိုက္ေတြကို သြားတဲ့အခါမွာလည္း ဘေလာ့ဂ္တိုင္းလိုလိုရဲ႕ စီေဘာက္ေတြမွာ အဲဒါမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ေတြ႔ေနရတဲ့အခါ နဲနဲစိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္လာတာနဲ႔ အင္တာနက္မွာ ဟိုရွာဒီရွာ ရွာၾကည့္လိုက္တာ နည္းလမ္းေလးတစ္ခု ရွာေတြ႔လို႔ စမ္းၾကည့္ထားပါတယ္။ အဲဒီဟာေလး လုပ္ထားၿပီးကတည္းကေတာ့ ေနာက္ထပ္စပမ္းလင့္ေတြ လာတာမေတြ႔ေသးပါဘူး။ စမ္းၾကည့္ခ်င္တဲ့သူမ်ားရွိရင္ မိမိတို႔စီေဘာက္မွာ လိုက္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ရွယ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ သိၿပီးေသာသူမ်ားအတြက္ မရည္ရြယ္ပါဘူးရွင္။ မသိေသးေသာ ဘေလာ့ဂါမ်ားရွိခဲ့ရင္ စီေဘာက္စပမ္းေတြ အတြက္လည္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ လုပ္ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။

နည္းကေတာ့ လြယ္လြယ္ေလးပါဘဲ။

၁။  မိမိတို႔ရဲ႕  စီေဘာက္ အေကာင့္ကို ဆိုင္းအင္၀င္လိုက္ပါ။
၂။  ၿပီးရင္ Option ထဲကိုသြားပါ။
၃။  အဲဒီက Posting Options ကိုေရြးပါ။
၄။  အဲဒီထဲမွာ Anti-Spam Protection ဆိုတာကို ရွာၾကည့္ပါ။
၅။  ေတြ႔ရင္ အဲဒီေအာက္မွာ Require Captcha ဆိုတဲ့ Option ေလးကို Check လုပ္ၿပီးေရြးလိုက္ပါ။
၆။  ေရြးၿပီးရင္ Save လုပ္ဖို႔မေမ့ပါနဲ႔။
၇။  ၿပီးရင္ အေကာင့္ကို ဆိုင္းေအာက္လုပ္လို႔ရပါၿပီ။
အဲဒါေလးပါဘဲ။

ဒါေပမယ့္ စီေဘာက္မွာ စာလာေရးတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ေတာ့ စာေရးတိုင္း Word Verification ေလး တစ္ခုကို ျဖည့္ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။  မအိမ္သူ စီေဘာက္မွာ အဲဒီလိုလုပ္ထားတာ အခု တစ္ပတ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ အဲဒါလုပ္ၿပီးကတည္းကေတာ့ စပမ္းေတြလာတာ မေတြ႔ေသးပါဘူး။ စီေဘာက္မွာ Message ေရးတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားကိုေတာ့ အဲဒီ Word Verification ေလးျဖည့္ရတဲ့အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စပမ္းေတြ မရွိေတာ့ရင္ ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး မိမိတို႔ စီေဘာက္မွာ စမ္းၿပီးလုပ္ၾကည့္ခ်င္ရင္ အေပၚက ေရးထားတဲ့ Steps ေလးေတြ အတိုင္းသာ လုပ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ အဆင္ေျပႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္ရွင္။ ဒီ့ထက္ေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းမ်ား ရွိခဲ့ရင္လည္း သိေသာသူမ်ား ေ၀မွ်ေပးၾကပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

Wednesday, June 29, 2011

ႏွစ္ခ်ဳိ႕ သြားခဲ့ေသာ ...


 သိႏိုင္ပါအံုးမလား အခ်စ္ ...

မင္းထားရစ္ခဲ့တဲ့ေနာက္မွာ
ငါ့အျဖစ္ေတြက သိပ္မဆန္းလွေပမဲ့
ေဟာဒီက .. ငါ့ရင္ဘတ္ထဲမေတာ့
တႏွစ္ထက္တႏွစ္
အလြမ္းေတြက
ရင့္ရင့္လာတယ္ … ။

ဒါဏ္ျဖစ္သြားတဲ့ ႏွလံုးသားကေတာ့
အမာရြတ္ေတြ တလႊားလႊားနဲ႔ေလ …
ခံစားတတ္တဲ့ အသိေတြလဲ
ေအးခဲလို႔ သြားခဲ့ေပါ့ …

အခ်စ္ေတြကေတာ့
အသစ္မျဖစ္တာ ေသခ်ာေနခဲ့လို႔
အေဟာင္းအျမင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ
တရစ္ထက္တရစ္ တိုး..တိုး လာရင္းနဲ႔
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ခဲ့တာၾကာသြားေတာ့
ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္း ျဖစ္သြားတယ္။

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

တေစ့တေစာင္း ခမာတို႔ရဲ႕ တိန္း(ဂ္)ေမာင္း

မအိမ္သူတို႔ေတြ ကေမာၻဒီးယားမွာ ေနရတာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ သိပ္မျခားလွပါဘူး။ ေရေျမ ရာသီဥတု အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ အားလံုးလုိလိုဟာ ျမန္မာျပည္ အညာေဒသဘက္က နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုမွာ ေနေနရသလို ခံစားရပါတယ္။ ေႏြဖက္မွာဆို ဖုန္ထူ ေနပူ ျခင္ကကိုက္ ပူပူအိုက္အိုက္နဲ႔။ ကေမာၻဒီးယားက ျမန္မာျပည္ထက္ အီေကြတာနဲ႔ ပိုနီးတယ္ဆိုေတာ့ ပူအိုက္စြတ္စိုတဲ့ အီေကြတာ မုတ္သံုရာသီဥတုမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ မိုးတြင္းဆိုလည္း မုတ္သံုမိုးဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ လွ်ပ္စီးေတြလက္ မိုးႀကိဳးေတြပစ္ ေမွာင္မဲအံု႔ဆိုင္းၿပီး ရြာလိုက္တဲ့မိုးဆိုတာ ေရႀကီးတဲ့အထိဘဲ။ မိုးႀကိဳးပစ္တာမ်ား ေၾကာက္ဖို႔ေတာင္ေကာင္းတယ္။ ၀င္းကနဲျဖစ္ၿပီး ဒိန္းဆို နားကြဲမတတ္ ခ်ထည့္လိုက္တာ ကိုယ့္နားကပ္ၿပီး ပစ္ခ်လိုက္သလိုဘဲ။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ခါမွကို မၾကံဳဖူးတာ။ ဒီမွာေတာ့ မိုးတြင္းဆိုရင္ ႏွစ္တိုင္းလိုဘဲ ရိုးေနၿပီ။ အဲ .. ေဆာင္းတြင္းကေတာ့ အညာေဆာင္းနဲ႔ မတူဘူး။ သိပ္မေအးလွပါဘူး။ ရန္ကုန္ေဆာင္းလိုပါဘဲ။ အေႏြးထည္ မလိုတဲ့ ေဆာင္းတြင္းေပါ့။ ဒီဇင္ဘာ ဇႏၷ၀ါရီ ေလာက္မွာ ႏွစ္ပတ္သာသာေလာက္ေလး နဲနဲပါးပါး ေအးသလိုလိုရွိတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ပူလာၿပီး ေႏြေရာက္သြားေရာ။

ထန္းေတာနဲ႔ လယ္ကြင္းနဲ႔ ကၽြဲနဲ႔ ခမာ ေက်းလက္ ရႈခင္းေပါ့

ကေမာၻဒီးယားရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားေတြကလည္း ျမန္မာျပည္နဲ႔ အေတာ္ကိုတူပါတယ္။ လယ္ကြင္းေတြ ေက်းလက္ ေတာရြာေလးေတြ ထန္းေတာေတြနဲ႔ … အပင္ေတြဆိုလည္း သရက္ ပိႏၷဲ တမာ မန္က်ည္း ကုကၠိဳ စိန္ပန္း တို႔လိုအပင္ေတြ ၾကည့္ေလရာမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ခရီးသြားတဲ့အခ်ိန္ဆို မအိမ္သူကေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာ ေငးသြားတာပါဘဲ။ လယ္ေတာထဲ ေကာက္စိုက္တဲ့သူနဲ႔ စပါးရိတ္တဲ့လူနဲ႔ ကၽြဲေတြ ႏြားေတြ ေကာက္ရိုးပံုေတြ အစံုျမင္ရတာ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာ အတိုင္းဘဲ ခံစားမိပါတယ္။

ရြာအ၀င္လမ္းကေလး

ခမာျပည္ရဲ႕ ဟိုင္းေ၀းလမ္း ေဘးနားက နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ခုရဲ႕  ရႈျမင္ကြင္း

ဟိုးအေ၀းကေတာင္နဲ႔ ေတာအုပ္နဲ႔ လယ္ကြင္းနဲ႔
ခရီးသြားရင္ေတာ့ Express Bus ေတြနဲ႔ဘဲ သြားျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ လမ္းေတြကလည္း ေကာင္းသလို ကားေတြကလည္း စီးရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိတဲ့အျပင္ ေစ်းႏွဳံးကလည္း သင့္ေတာ္တဲ့အတြက္ အဲဒီလို Bus ေတြနဲ႔သြားရတာကို ႏွစ္သက္မိတာပါ။
ေနာက္မအိမ္သူရဲ႕အက်င့္က အဲဒီလို ခရီးသြားရင္ ကားေပၚမွာ သီခ်င္းနားေထာင္တာတို႔ စာဖတ္တာတို႔ မလုပ္တတ္သလို ကားေပၚမွာ ဖြင့္ျပထားတဲ့ တီဗြီေတြဘာေတြလည္း သိပ္စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ (Documentary လိုဟာမ်ိဳးကလြဲရင္ေပါ့) ခရီးသြားေဖၚေတြနဲ႔လဲ စကားေျပာသြားရတာမ်ိဳးကို မႀကိဳက္လွပါဘူး။ မအိမ္သူလုပ္တာက တို႔စိတို႔စိ သြားေရစာေပါင္းစံုကို တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး မျပတ္တမ္း၀ါးၿပီး ျပတင္းေပါက္က ျမင္ရတဲ့ရႈခင္းေတြကို ဟိုေတြး ဒီေငးနဲ႔ စိတ္၀င္တစား ၾကည့္သြားတာပါဘဲ။ အဲဒါဟာ မအိမ္သူအတြက္ေတာ့ ခရီးထြက္ရတဲ့ အရသာကို အျပည့္အ၀ခံစားရေစပါတယ္။ အဲဒီခရီးကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ဘဲသြားသြား ဒီလမ္းကို အခါခါျဖတ္ေနလဲ အဲဒီလမ္းေဘးရႈခင္းေတြကို စိတ္ထဲမွာ ရိုးသြားတယ္လို႔ မထင္မိပါဘူး။ သြားတဲ့အေခါက္တိုင္း ေငးတာပါဘဲ။
လမ္းနံေဘးက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္

အဲဒီေနရာကို ျဖတ္ေတာ့ မႏၱေလးက ေက်ာက္ဆစ္တန္းကိုေတာင္ သတိရသြားတယ္
အဲဒီလို ခရီးထြက္တိုင္း ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ ေငးရင္းေမာရင္းနဲ႔ ခမာရြာေလးေတြကိုျဖတ္ရင္ သတိထားမိတာ တစ္ခုက တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြေရွ႕မွာ စာေျခာက္ရုပ္ေတြ ေထာင္ေထာင္ထားတတ္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ျခံ၀မွာ တစ္ခ်ိဳ႕က အိမ္အ၀င္လမ္းေဘးနားမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ရြာေတြဆို ရြာလံုးကၽြတ္ အိမ္ေပါက္ေစ့ေလာက္နီးပါး အိမ္ေရွ႕တိုင္းလိုလိုမွာ စာေျခာက္ရုပ္ တစ္ရုပ္စီရွိတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျဖတ္သြားသမွ် ရြာတိုင္းလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ရြာေတြမွာရွိၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ရြာေတြမွာေတာ့ မရွိဘူး။ ကြက္ၾကားကြက္ၾကား ေတြ႔လိုက္ မေတြ႔လိုက္ဘဲ။ စာေျခာက္ရုပ္ေတြကလဲ ပံုသ႑ာန္မ်ဳိးစံု မိန္းမပံု ေယာက်္ားပံု တစ္ခ်ဳိ႕ပံုေတြက ေၾကာက္စရာ တစ္ခ်ဳိ႕ပံုေတြက်ေတာ့လဲ ရီခ်င္ၿပံဳးခ်င္စရာ ကို႔ယို႔ကားယား ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔

ဒီမွာလည္း ရွိေသးတယ္
 လူတိုင္း သိၾကတဲ့အတိုင္း စာေျခာက္ရုပ္ဆိုတာ လယ္ကြင္းေတြ ဥယ်ာဥ္ၿခံေတြထဲမွာသာ ရွိတတ္ၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္လား။ အသီးအႏွံ စိုက္ခင္းပ်ဳိးခင္းေတြကို ငွက္ေတြဖ်က္စီးမယ့္ရန္က ကာကြယ္ေျခာက္လွန္႔ဖို႔ စာေျခာက္ရုပ္ လုပ္ၿပီးထားၾကတာေလ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတြ႔တဲ့ စာေျခာက္ရုပ္ေတြက အဲဒီလို စိုက္ခင္းပ်ိဳးခင္းေတြမွာ ေတြ႔ရတာမဟုတ္ဘူး။ လယ္ေတာေတြ ျဖတ္သြားရင္လည္း စာေျခာက္ရုပ္ကို မေတြ႔မိဘူး။ အားလံုးက အိမ္ေရွ႕ ျခံအ၀င္၀လိုေနရာမ်ိဳးမွာ အိမ္တိုင္းလိုလို အဲဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ လုပ္ထားၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ရြာေတြဆို တစ္ရြာလံုး အိမ္တိုင္းရဲ႕ ေရွ႕မွာ စာေျခာက္ရုပ္ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ နဲနဲေတာ့ ထူးဆန္းေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ နီးစပ္ရာ ခမာလူမ်ိဳးမ်ားကို ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ အဲဒါ စာေျခာက္ရုပ္မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ မေကာင္းဆိုး၀ါး ၀ိဉာဥ္ေတြရန္က ကာကြယ္တဲ့ ၀ိဉာဥ္ေျခာက္ရုပ္ပါတဲ့။
ေၾကာက္စရာ...  Scare Ghost တဲ့

နင္ကဒီမွာေစာင့္..
အဲဒီ စာေျခာက္ရုပ္ (၀ိဉာဥ္ေျခာက္ရုပ္) ဓေလ့ဟာ ခမာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ အလြန္ေရွးက်လွတဲ့ ရိုးရာဓေလ့ ယံုၾကည္မႈ တစ္ခုျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ထိတိုင္ အဲဒီ ရိုးရာယံုၾကည္မႈဓေလ့ကို နယ္ေတြမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ခမာလူမ်ိဳး အမ်ားစုဟာ ဆက္လက္ၿပီး ယံုၾကည္စြာ က်င့္သံုး လုပ္ေဆာင္ေနၾကဆဲပါ။ ခမာလို အဲဒီ စာေျခာက္ရုပ္ကို တိန္း(ဂ္)ေမာင္း (Ting Mong) လို႔ေခၚပါတယ္။ ခမာေတြက အဲဒီ တိန္း(ဂ္)ေမာင္း အရုပ္မွာ ထူးျခားတဲ့စြမ္းအား (အစြမ္းထက္တဲ့ ပါ၀ါ) တစ္မ်ိဳး ကိန္းေအာင္း သက္၀င္လ်က္ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ စြမ္းအားဟာ မေကာင္းဆိုး၀ါး မ်ားကို အနားမသီႏိုင္ေစရန္ ကာကြယ္ တားဆီးႏိုင္တဲ့ အစြမ္းရွိတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလို တိန္း(ဂ္)ေမာင္းရုပ္လုပ္ၿပီးေတာ့ မိမိတို႔ရဲ႕ ေနအိမ္ျခံ၀မွာ အေစာင့္အၾကပ္ Guardian အျဖစ္နဲ႔ ေစာင့္ၾကပ္ဖို႔ ထားခဲ့တယ္ဆိုရင္ အဲဒီအိမ္ကို (evil spirit) မေကာင္းဆိုး၀ါး ၀ိဉာဥ္မ်ား၊ ေရာဂါဘယမ်ား၊ ကံၾကမၼာဆိုးမ်ားနဲ႔ ဆိုး၀ါးတဲ့ ကပ္ေဘးမ်ား အစရွိတဲ့ ေဘးရန္မ်ားမွ ကင္းေ၀းေစတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဥပမာဆိုရရင္ အထူးသျဖင့္ ကူးစက္တတ္တဲ့ ၀မ္းေရာဂါလို ေသြးလြန္တုပ္ေကြးတို႔လို ေရာဂါမ်ိဳးေတြ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြးေတြ အစရွိတဲ့ေရာဂါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လို႔ လူအေသအေပ်ာက္ မ်ားတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ၾကားခဲ့ရင္ ကိုယ့္ရြာမွာ အဲဒီလိုေရာဂါမ်ိဳးေတြ ကူးစက္ ျပန္႔ပြားလာတာမ်ိဳး ေသေၾကပ်က္စီးတာမ်ိဳး မရွိရေအာင္ တစ္ရြာလံုး အိမ္တိုင္းက မိမိတို႔ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ တိန္း(ဂ္)ေမာင္းရုပ္ေတြ ဆင္ၿပီးေတာ့ ကာကြယ္ၾကပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလို ျပဳလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ တိန္း(ဂ္)ေမာင္းတို႔ရဲ႕ အစြမ္းနဲ႔ က်ေရာက္လာမဲ့ ကူးစက္ေရာဂါမ်ားနဲ႔အတူ ေသေၾကပ်က္စီးမႈေတြကို တားဆီးေပးတဲ့အတြက္ ေရာဂါဘယေဘးက ကင္းေ၀းေစတယ္လို႔ အယူရွိၾကပါတယ္။ တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့လည္း မအိမ္သူ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မ်က္၀ါးထင္ထင္ မေတြ႔မၾကံဳဖူးတဲ့အတြက္ မေျပာျပတတ္ပါဘူး။ 
တီးဖို႔ အဆင္သင့္

သူကလဲ အသင့္အေနအထားနဲ႔ ...

ေအာင္မေလး.. ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ ...

 သူကေတာ့ ပါတီဆိုင္းဘုတ္ေအာက္မွာ ေစာင့္လို႔  (CPP က လက္ရွိ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဟြန္ဆန္ရဲ႕ ပါတီပါ)
 ေနာက္ထပ္တစ္မ်ဳိး ၾကားဖူးတာကို ေျပာျပရရင္ေတာ့ မိမိတို႔ရဲ႕ ဇနီးမယား လင္ေယာက်္ား ေသဆံုးကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္ ဆိုရင္ က်န္ခဲ့တဲ့ မုဆိုးဖို မုဆိုးမ မ်ားဟာ မိမိတို႔ရဲ႔ အိမ္အ၀င္မွာ မိန္းမပံုသ႑ာန္ ေယာက်္ားပံုသ႑ာန္ စာေျခာက္ရုပ္မ်ား လုပ္ၿပီးထားၾကပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုလုပ္ထားတဲ့အတြက္ မိမိတို႔နဲ႔ ဘ၀ျခားေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ ဇနီး ခင္ပြန္းမ်ားရဲ႕ ၀ိဉာဥ္မ်ားက မကၽြတ္မလြတ္ဘဲ မိမိတို႔အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့မယ္ ဆိုရင္ အိမ္ေပါက္၀မွာ ရပ္ေနတဲ့ ေယာက်္ား မိန္းမ အသစ္မ်ားကို ေတြ႔ရွိရတဲ့အခါ အဲဒီ၀ိဉာဥ္မ်ားက သူတို႔ရဲ႕ က်န္ခဲ့တဲ့့ ဇနီး ခင္ပြန္းမ်ားဟာ အဲဒီ ေယာက်္ား မိန္းမအသစ္မ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကၿပီလို႔ ယူဆၿပီး အိမ္ထဲမ၀င္ေတာ့ဘဲ လွည့္ျပန္သြားၾကရတယ္ လို႔လဲေျပာၾကပါတယ္။
ျမင္တာနဲ႔တင္ လွည့္ေျပးခ်င္စရာ
 တကယ္တမ္းေျပာရရင္ေတာ့ စာေျခာက္ရုပ္ အရုပ္သက္သက္ထက္ကို အဲဒီအရုပ္မွာ သက္၀င္ခိုတြယ္ေနတယ္လို႔ ယူဆၾကတဲ့ ထူးျခားလွ်ဳိ႕၀ွက္တဲ့ အစြမ္းကို အဓိက ယံုၾကည္ၾကတာလို႔ ေျပာႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဟိုးတစ္ေလာကတင္ မအိမ္သူတို႔ ထိုင္းေဘာ္ဒါဘက္ကို ေန႔ခ်င္းျပန္ ခရီးေလးတစ္ခု သြားတံုးကေတာင္ ၿမိဳ႕ကအထြက္ အန္ေကာ၀ပ္ အလြန္နားေလးက ရြာေလးတစ္ရြာကို ျဖတ္ေတာ့ အိမ္ေလး ငါး ေျခာက္အိမ္ရဲ႕ အေရွ႕မွာ အဲဒီ စာေျခာက္ရုပ္ေလးေတြ ေထာင္ထားတာ ေတြ႔ခဲ့ရေသးတယ္။ ခမာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ သူတို႔ရဲ႕ တိန္း(ဂ္)ေမာင္း ယဥ္ေက်းမႈကို ယခုအခ်ိန္ထိ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းထားၾကဆဲပါဘဲ။ စာဖတ္သူမ်ား ကေမာၻဒီးယားကို အလည္အပတ္ေရာက္ခဲ့လို႔ Countryside ေတြဘက္ကို ေရာက္ခဲ့ရင္ သြားရင္းလာရင္း လမ္းေဘးကိုသာ ၾကည့္သြားလိုက္ပါ။ ကံေကာင္းရင္ တိန္း(ဂ္)ေမာင္းရုပ္ ကေလးေတြကို တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ ေတြ႔ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ 


အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
(ရႈခင္းပံုေတြက ခရီးသြားရင္း ရိုက္ခဲ့တဲ့ပံုေတြပါ။ စာေျခာက္ရုပ္ပံုေတြကေတာ့ ခမာဂူဂယ္ကေနဘဲ ယူလိုက္ပါတယ္။)

Saturday, June 25, 2011

တစ္လမွတ္တမ္း

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေမလ ၂၄ရက္ေန႔ ေန႔လည္ခင္းေလာက္မွာေပါ့ … ခါတိုင္းလိုဘဲ ဘေလာ့ဂ္တကာလည္ဖတ္ရင္း အီးဘုတ္ေတြရွာရင္းနဲ႔ နဲနဲပ်င္းသလိုျဖစ္လာလို႔ အေထြအထူး ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘဲ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ဘေလာ့ဂါဟုမ္းေပ့ဂ်္ကို ဂူဂယ္ကေနေရာက္သြားခဲ့ၿပီး အီးေမးေလးထည့္ ပါ့စ္၀ါ့ဒ္ေလးထည့္နဲ႔ အေကာင့္ေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားပါေရာ။ အဲဒါနဲ႔ စပ္စပ္စုစု ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ကလိၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္အခြံေလးတစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ အဲေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိတာနဲ႔ မိတ္ဆက္စကားဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးကို အစမ္းေရးၿပီး တင္ၾကည့္လိုက္တာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာဘဲ ဘေလာ့ဂ္ကေလးနဲ႔ ပို႔စ္ကေလးနဲ႔ စကရင္ေပၚမွာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သေဘာေတြက်လို႔ … ကေလးတစ္ေယာက္ ကစားစရာ အသစ္အဆန္းကေလးတစ္ခု ရလိုက္သလိုဘဲ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ေနာက္ထပ္လဲ ဘာမွဆက္မလုပ္တတ္ေတာ့တာနဲ႔ ဇာတ္လမ္းက အဲတာေလာက္နဲ႔ဘဲ ၿပီးသြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဘာဆက္ကလိရမလဲ စဥ္းစားရင္း တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေကာင္တာေလးေတြ စီေဘာက္စ္ေလးေတြ ေလွ်ာက္ထည့္ၾကည့္တာ သိပ္အခက္အခဲမရွိဘဲ အဆင္ေျပစြာနဲ႔ ထည့္လို႔ရေတာ့လဲ ေက်နပ္လို႔ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္လင့္ေလးေတြ ရသေလာက္လိုက္ခ်ိတ္ ဟိုကာလာေလးေျပာင္း ဒီတန္းပလိတ္ေလးေျပာင္း ဘက္ဂေရာင္း ဒီဇိုင္းေတြလဲ ဟိုဟာေျပာင္းၾကည့္ ဒီဟာေျပာင္းၾကည့္နဲ႔ ေလွ်ာက္လုပ္ၾကည့္ေနတာ ေမ်ာက္အုန္းသီးရတဲ့ အတိုင္းပါဘဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခု ပံုစံေလးကို သေဘာက်တာနဲ႔ ဘာမွ ထပ္မေျပာင္းေတာ့ဘဲ အဲဒါေလးအတိုင္း ထားလိုက္ေတာ့တယ္။

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ မအိမ္သူက စာဖတ္သမားသက္သက္ပါ။ စာေရးၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္တံုးကမွလည္း ဘာစာမွ မေရးဖူးခဲ့ပါဘူး။ စာဖတ္တာကေတာ့ ဟိုးငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက ဖတ္လို႔ရတာ မွန္သမွ် အကုန္ဖတ္တာပါဘဲ။ စာေရးဖို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ Confident မရွိတာကလဲ တစ္ေၾကာင္း မအားတာေကာ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာေကာ အျခားအျခားေသာ ကိစၥဝိစၥ တာ၀န္ ၀တၱရားေတြေကာ အေၾကာင္းေပါင္းက ေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ ဆိုေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ မထည့္ခဲ့မိပါဘူး။ အဲဒီမွာ ေျပာခဲ့သလို ေလွ်ာက္ဆတ္ေဆာ့ရင္းနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခု ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ စာစမ္းေရးၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလားဆိုတဲ့ အေတြး စေပၚလာေတာ့တာပါဘဲ။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ ကိုယ္ဖတ္ဖူးၿပီး ႏွစ္သက္မိတာေလးေတြ ကိုယ္ေတြ႔ရၾကံဳရတာေလးေတြကို မွ်ေ၀ရင္း ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေရာက္တတ္ရာရာ စိတ္ကူးရတာေလးေတြကို ေရးၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ေတြးမိတာနဲ႔ ဒီ “၀ါေခါင္မိုး” ဘေလာ့ဂ္ေလး ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ တကယ္တမ္း စာေရးဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိခဲ့ေပမယ့္လည္း ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ စမ္းၾကည့္မယ္ေပါ့ ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ ဆက္လုပ္ၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္မွာ ေနာက္ထပ္ပို႔စ္ေလးႏွစ္ခု ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဘေလာ့ဂ္လင့္ကေလးကို ကိုေဇာ္ရဲ႕ “ဘေလာ့ဂါမ်ားရဲ႕ပို႔စ္မ်ား” ဆိုဒ္မွာခ်ိတ္ဖို႔ ေမ ၂၆ရက္မွာ သြားေပးထားခဲ့တာပါ။ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ တစ္ခုအေနနဲ႔ စိတ္၀င္စားတဲ့လူရွိရင္ လာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ဆိုပါေတာ့။ (တကယ္ေတာ့ ခ်ိတ္သာခ်ိတ္လိုက္တာ ကိုယ့္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္အသစ္ တစ္ခုဆီ ဘယ္သူကမွ စိတ္၀င္တစား လာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အဲဒီလိုအထင္ႀကီးတာ.. :P)

အဲဒီေတာ့ ေျပာရရင္ ၂၄ ရက္ေန႔မွာ စၿပီး Create လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း ၀ါေခါင္မိုး ဘေလာ့ဂ္ေလး Active ျဖစ္တာကေတာ့ ၂၆ ရက္ေန႔မွလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ မအိမ္သူ လံုး၀ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲနဲ႔ ဒီဘေလာ့ဂ္အသစ္ေလးကို ဘေလာ့ဂ္အရာသြင္း အသိအမွတ္ျပဳၿပီး လာေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့ၾကသူမ်ားကို ေတြ႔ရလို႔ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ အဲဒီလိုက စခဲ့တဲ့ “၀ါေခါင္မိုး”ေလးက အခုတစ္လသမီး ရွိသြားၿပီေပါ့။ (တစ္လျပည့္တဲ့ေန႔ကို Create လုပ္တဲ့ ၂၄ ယူရင္ေကာင္းမလား Active စျဖစ္တဲ့ ၂၆ ယူရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားရင္း ေ၀ခြဲမရတာနဲ႔ဘဲ ၾကားထဲက ၂၅ မွာ ပို႔စ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ေန႔သာ သတ္မွတ္လိုက္ၾကေတာ့ေနာ္ .. :D )

တစ္လျပည့္ မွတ္တမ္းအေနနဲ႔ မအိမ္သူ အထူးေျပာလိုတာကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေလး စၿပီး Active ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး မအိမ္သူ လံုး၀ကို ေမွ်ာ္လင့္မထားမိခဲ့ ေလာက္ေအာင္ထိ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုကေနၿပီး လာလည္ၾက စာေတြလာဖတ္ၾက ကြန္မန္႔ေတြ စီေဘာက္စ္ေတြမွာ အားေပးသြားခဲ့ၾကသူမ်ား ဘာေျခရာမွ မထားခဲ့ေပမဲ့ ေရးခဲ့တဲ့ပို႔စ္ေတြကို လာေရာက္အားေပး ဖတ္ရႈသြားခဲ့ၾကေသာ ႏိုင္ငံစံုမွ Silent Reader မ်ား မိမိတို႔ ဘေလာ့ဂ္မွာ လင့္ခ်ိတ္ထားေပးခဲ့ၾကသူမ်ား အားလံုး အားလံုးတို႔ကို တကူးတက လာလည္ၾကတဲ့ အတြက္ေကာ ပို႔စ္မ်ားကို ဖတ္ရႈ အားေပးခဲ့ၾကတဲ့ အတြက္ေကာ မအိမ္သူအေနနဲ႔ အင္မတန္မွ ၀မ္းသာမိခဲ့ရသလို အထူးဘဲေက်းဇူးတင္မိပါေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္ရွင္။ အခုမွ စာစေရးဖို႔ စိတ္ကူးရၿပီး ႀကိဳးစားေရးၾကည့္မိတဲ့ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အမွားအယြင္းေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနမွာမလြဲပါဘူး။ စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ အမွားေတြ႔ရင္ ေျပာသြားၾကပါ။ အားနည္းခ်က္မ်ားကိုလည္း  ေထာက္ျပသြားေပးၾကပါ။ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္း အားမနာတမ္း ေ၀ဖန္ၫႊန္ျပ အၾကံဉာဏ္မ်ား ေပးသြားၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုပါတယ္ရွင္။ 
အားလံုးကို Thanks million! ပါလို႔ … …

တစ္လျပည့္ အထူးမွတ္တမ္း အေနနဲ႔ ထပ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မအိမ္သူ တစ္လလံုး တင္ခဲ့သမွ် ပို႔စ္ေတြအားလံုးထဲမွာ စာဖတ္သူအမ်ားဆံုး စိတ္၀င္စားၾကတဲ့ ပို႔စ္ေလးႏွစ္ခုကို သတိထားမိပါတယ္။ စၿပီးတင္လိုက္ကတည္းက လာဖတ္ၾကတဲ့သူ အမ်ားဆံုး စာရင္းကေန ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းခဲ့တာကို သတိျပဳမိလို႔ပါ။ အခုတစ္လျပည့္ ဒီပို႔္စ္ကို တင္တဲ့အခ်ိန္ထိ အဲဒီႏွစ္ခုက First နဲ႔ Second ထိပ္ဆံုးမွာပါဘဲ။
ေမခ်က္ပါသည္ စပါ့ဂတီ  က  101 Page views ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
က်န္တဲ့ ပို႔စ္ေတြက ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာဘဲ ရွိပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး မအိမ္သူ အခုစဥ္းစားေနပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္ကို လူအမ်ားႏွစ္သက္ၾကတဲ့ အစားအေသာက္ ပို႔စ္ေတြခ်ည့္ဘဲ တင္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ … :P :D

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

Thursday, June 23, 2011

ေမခ်က္ပါသည္ စပါ့ဂတီ

 ေဟာဒီက စပါ့ဂတီ
အီတလီ ေခါက္ဆြဲ …
လွ်ာေပၚစြဲမယ့္ ဒီအရသာ
စားေစ့ခ်င္လွတာ …


အီတဲ့အစာ မႀကိဳက္ဘူးရယ္လို႔
ျငင္းပါနဲ႔ ေမာင္ႀကီးရွင္ …
မယ့္သခင္္ အအီေျပေစဖို႔
အသင့္ပင္ အခ်ဥ္ပြဲနဲ႔
ျပင္ထားရဲ႕ရွင္ …

တြဲဖက္ကာ စားလွ်င္ျဖင့္
ေဆြမ်ိဳးပင္ တကယ္ေမ့မယ္ပ
စိတ္ကူးမလြဲနဲ႔ ေမာင္ႀကီးရယ္
မယ့္လက္ရာ တစ္မူကြဲ
ျမည္းစမ္းပါ့ တစ္ပြဲ...။


အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

Wednesday, June 22, 2011

ပန္းဘဲြ႔ကဗ်ာ ခ်စ္စရာ

မအိမ္သူက မိန္းကေလးပီပီ ပန္းကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ပါတယ္။ ဟိုးပင္ျမင့္ေပၚကပန္း ခ်ံဳထဲကပန္း ျမက္ခင္းထဲကပန္း ေတာပန္း ေတာင္ပန္းကေလးေတြက စလို႔ ႀကီးႀကီး ေသးေသး ေမႊးေမႊး မေမႊးေမႊး အေရာင္စံု အေသြးစံု လွလွ မလွလွ သြားေလရာမွာ ေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ် ပန္းကေလးေတြကို ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ခဲ့မိတတ္ပါတယ္။ ပန္းပန္ရတာကိုလည္း အင္မတန္မွႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ထဲမွာေတာ့ ပန္းပန္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးေတြ အေတာ္ကို ရွားသြားျပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ ပြဲလမ္းသဘင္လိုမ်ိဳးကလြဲလို႔ သာမန္အေနအထားမွာ ပန္းပန္ၿပီး အျပင္သြားမိရင္ ေတာက်သလိုလို ပံုစံနဲ႔ အၾကည့္ခံရတာမ်ိဳးေတြ သတိထားမိလာပါၿပီ။ အခုေခတ္ အသက္ႀကီးတဲ့ လူႀကီးေတြေတာင္ ဟိုးအရင္ အဖြားတို႔ အေမတို႔ေခတ္တံုးကလို မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးေဖြးေဖြးနဲ႔ ဘီးဆံထံုးမွာ စံပယ္ကံုးေတြ ေ၀ေနေအာင္ ပန္ထားတာမ်ိဳးေတြ မေတြ႔ရေတာ့သေလာက္ပါဘဲ။ မအိမ္သူစိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာဆန္တယ္ဘဲေျပာေျပာ လူႀကီးေတြကို အဲဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ရျမင္ရတာကို စိတ္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းၿပီး အင္မတန္ ႏွစ္သက္သေဘာက်မိတာ အမွန္ပါဘဲ။ ၾကည့္ရတာ အရမ္း က်က္သေရရွိတယ္လို႔ ခံစားမိတတ္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္တံုးကဆို ေက်ာင္းသြားရင္ ဆရာမကိုေပးဖို႔ ပန္းယူယူသြားရတာလဲ အေမာ... ကိုယ္ေပးတဲ့ပန္းကို ဆရာမပန္ထားတာၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေက်နပ္လို႔ ၾကည္ႏူးလို႔မဆံုး ျဖစ္ေနတတ္ေသးတာ။ အဲဒီေခတ္တံုးက ဆရာမေတြကလည္း အတန္းထဲက ကေလးေတြေပးသမွ် ပန္းေတြကို တစ္ေခါင္းလံုးေ၀ေအာင္ ပန္တတ္ၾကတာကိုး။ ေနာက္ဆံုး ေခါင္းမွာပန္ဖို႔ မဆံ့ေတာ့ရင္ေတာင္ ရင္ဖံုးအကၤ် ီရင္ပတ္မွာ ကလစ္ေလးနဲ႔ တြယ္ခ်ိတ္ေလးနဲ႔ ထိုးထားတတ္ၾကေသးတယ္။ ဒီေခတ္ကေတာ့ ဆရာမေတြပန္ဖို႔ ပန္းေပးတဲ့ေခတ္ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ ပန္းထက္ အဖိုးတန္တာေတြ  ေပးစရာ တစ္ပံုတစ္ပင္ ရွိေနၾကၿပီကိုး ... ။ (ဖန္စီပစၥည္းေလးေတြတို႔ ကဒ္လွလွေတြတို႔ စသျဖင့္ေပါ့ေလ .. :D )

မအိမ္သူကေတာ့ ပန္းကေလးေတြ အားလံုးကို ခ်စ္ပါတယ္။ ႀကိဳက္လဲႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သဇင္တို႔ သစ္ခြတို႔လို တန္ဖိုးႀကီးပန္းေတြထက္ စာခဲ့ရင္ ဇြန္တို႔ စံပယ္တို႔ ခေရတို႔လို တန္ဖိုးနည္းတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေလးေတြကို ပိုၿပီးသေဘာက် ႏွစ္သက္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ေတာပန္း ေတာင္ပန္း အရိုင္းပန္း ကေလးေတြကိုေတာ့ အႏွစ္သက္ဆံုးပါဘဲ။ အဲဒီလို ပန္းကေလးေတြရဲ႕ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ အလွက ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ သန္႔စင္တဲ့အလွမ်ိဳး ... တစ္စံုတစ္ဦးက အေသအခ်ာ စိုက္ပ်ိဳးျပဳစုၿပီး ပြင့္ဖူးလာခဲ့ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဘယ္သူကမွ အေရးမထား သဘာ၀ေဘးရန္ေတြကို အံတုၿပီးမွ အခက္အခဲေတြၾကားက လွပစြာ ဖူးပြင့္လာခဲ့ၾကရတဲ့ အေလ့က် ပန္းကေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ ရိုးသားတဲ့ အားမာန္နဲ႔ ေလာကဓံကို အံတုတဲ့ဇြဲေလးေတြ အထင္းသားျမင္ရသလိုပါဘဲ။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ေတြးရင္းေတာရင္း ပန္းကေလးေတြအေၾကာင္း ဟိုဒီ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိရင္းနဲ႔ ပန္းဘြဲ႔ ကဗ်ာတိုေလးေတြကို ဟိုကၠဴဆန္ဆန္ေလးေတြ ေရးျဖစ္မိသြားပါတယ္။
အဲဒီကေနမွ ဒီပိုစ့္ေလး တင္ျဖစ္သြားတာပါဘဲ။ အမွန္ေတာ့ တျခားႏွစ္သက္တဲ့ ပန္းကေလးေတြ အတြက္ ေရးခ်င္တာ အမ်ားႀကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ကူးရရင္ ရသလို ေရးျဖစ္မိတဲ့အခါမ်ိဳးက်မွ ပန္းကေလးေတြအေၾကာင္း ထပ္ဆက္ၾကတာေပါ့ေနာ္။

စံပယ္

ရနံ႔ရယ္ ႀကိဳင္သင္း
ေဖြးေဖြးျဖဴ ေငြအဆင္းနဲ႔
၀င့္ၾကြားတဲ့ စံပယ္ …  


ယင္းမာ
ေမႊးထံုပ်ံ႕သင္းလႈိင္
ယင္းမာခိုင္ ယိမ္းႏဲြ႔တိမ္းတယ္
ၫွင္းသြဲ႔႔သြဲ႔ လန္းႀကိဳင္ … 


ႏွင္းဆီ
ဆူးၾကားက ႏွင္းဆီ
အဆင္းနီ လွေသြးၾကြယ္ျငား
လွမ္းဆြတ္ မ၀့ံၿပီ … 


 သရဖီ

ပန္းျမတ္သရဖီ
ေရႊ၀တ္မံႈသင္းၾကည္ၾကည္နဲ႔
ဖူးပြင့္လို႔ေ၀စည္ … 


ခေရ
ပင္ျမင့္ထက္မွာေ၀
ေလသရမ္းေမႊ ေၾကြခဲ့ရ
ေမႊးလွတဲ့ ခေရ … 

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။ 

(ပန္းပံုေလးေတြကို Google ကေနယူပါတယ္ရွင္။)

Monday, June 20, 2011

ေသေစၫႊန္း (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

“လူႀကီးမင္းေျပာတဲ့ ေစ်းႏႈန္းထဲမွာေတာ့ ဒီေသနတ္က အမ်ိဳးအစား အေကာင္းဆံုးပါဘဲ ခင္ဗ်ာ..” အေရာင္းစာေရး ကေလးက ေျပာလုိက္တယ္။ “တကယ္လို႔ ေနာက္ထပ္ ေဒၚလာအနည္းငယ္ က်သင့္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ … …”

“အာ .. မလိုေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ဒီေလာက္ဆိုရင္ကို အဆင္ေျပပါၿပီ။ အဲ က်ဳပ္ က်ည္ဆံ တစ္ဗူးေလာက္ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္ဗ်။”

အေရာင္းစာေရးက က်ည္ဆံတစ္ဗူး ယူလာေပးရင္း “တကယ္လို႔ သံုးဗူးယူမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ … ….”

“ေတာ္ပါၿပီ တစ္ဗူးဆိုရပါၿပီဗ်ာ”

ဆိုင္တာဝန္ခံက စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝတၱရားအရ ဥပေဒနဲ႔ ညီၫြတ္သြားရေအာင္ ေဟာဒီေနရာမွာ လူႀကီးမင္းရဲ႕ လက္မွတ္ကေလးမ်ား တဆိတ္ေလာက္ ထုိးေပးႏိုင္ပါမလား ခင္ဗ်ာ”

အဲဒီလူ လက္မွတ္ထိုးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ တာ၀န္ခံက လက္မွတ္ကို စစ္ေဆးၾကည့္ရႈရင္း “ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ဆိုင္ စစ္ေဆးႏိုင္ဖို႔ မစၥတာရိုက္ အေနနဲ႔ သက္ေသခံ ကဒ္ျပားတစ္ခုခုမ်ား ျပႏိုင္ပါသလား ခင္ဗ်ာ။ လူႀကီးမင္းရဲ႕ ယာဥ္ေမာင္း လိုင္စင္ ျဖစ္ေစေပါ့ ခင္ဗ်ာ” 

အဲဒီလူက ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ကဒ္ ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ တာဝန္ခံက လိုင္စင္ကဒ္ကို စစ္ေဆးၾကည့္ရႈၿပီး လက္မွတ္ကိုပါ တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးပါတယ္။ ၿပီးတဲ့ေနာက္ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ နံပါတ္ကို ကူးယူမွတ္သားထားၿပီးမွ ကဒ္ကိုျပန္ေပးလိုက္တယ္။

“ေက်းဇူးပါဘဲ” အဲဒီလူကေျပာလိုက္တယ္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မစၥတာရိုက္ ခင္ဗ်ား။ ဒီေသနတ္က လူႀကီးမင္းအတြက္ ေကာင္းေကာင္း အသံုးတည့္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။”

“ဟာ.. အသံုးတည့္မွာကေတာ့ အေသအခ်ာပါဘဲဗ်ာ။”

# # # # #

အဲဒီေန႔ည ကိုးနာရီေလာက္ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ေနာက္ေဖး တံခါးက လူေခၚေခါင္းေလာင္းသံကို အက္ဒဝပ္ရိုက္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေသာက္လက္စ ဖန္ခြက္ကို လက္မွာကိုင္ရင္း အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဖန္ခြက္ထဲက လက္က်န္ကို ရွင္းလိုက္ပစ္လိုက္ၿပီးမွ တံခါးဆီကို ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အက္ဒဝပ္ရိုက္က မ်က္ခံုးထူထူ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ လူခန္႔တစ္ေယာက္ဘဲ။ သူေနာက္ေဖးတံခါး အျပင္ဖက္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ဧည့္သည္ကို မွတ္မိသြားဟန္နဲ႔ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဧည့္သည္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေသနတ္တစ္လက္က သူ႔ကိုခ်ိန္ရက္သား ေတြ႔လိုက္ရတယ္။

“မာ့ခ္ … မင္း …”

“က်ဳပ္ကို အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ ေလးမ်ား မဖိတ္ေခၚေတာ့ဘူးလားဗ်” အဲဒီလူက လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ “ဒီအျပင္မွာက ေအးကေအးသနဲ႔..”

“မာ့ခ္ … ငါ .. မ…”

“အထဲဝင္”

ဧည့္ခန္းကိုေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အက္ဒဝပ္ရိုက္ တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုခ်ိန္ထားတဲ့ ေသနတ္ကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ရင္း သူေသရေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့အသိက ေခါင္းထဲကို တမဟုတ္ခ်င္း ၀င္လာခဲ့တယ္။

“သူ႔ကို မင္းသတ္ခဲ့တာ အက္ဒ္” ဧည့္သည္က စကားစေျပာတယ္။
 “တကယ္တမ္း သူက မင္းဆီက ကြာရွင္းခြင့္ ေလးကိုဘဲ လိုခ်င္ခဲ့တာပါကြာ … မင္းသူ႔အေပၚမွာ အဲဒီေလာက္ကေလးကိုေတာင္ အခြင့္အေရး မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ငါသူ႔ကို ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ တိရစာၦန္ တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ အဖိုးမတန္တဲ့ မင္းလိုလူစားဆီမွာ ကြာရွင္းခြင့္ေတာင္းမယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးတာဘဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆုိတာကို … ငါ  အတန္တန္ကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။ မင္းလို တိရစာၦန္ေကာင္ကို ေမ့ထားခဲ့ၿပီး ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တိတ္တိတ္ကေလး ထြက္ေျပးၾကရေအာင္.. လို႔ … ဒါေပမယ့္ သူက အဲဒါကို လက္မခံခဲ့ဘဲနဲ႔ နည္းမွန္ လမ္းမွန္ အတိုင္းဘဲ လုပ္ခ်င္ခဲ့တာကိုး။ သူ မင္းအေပၚမွာ သစၥာမေဖါက္ဘဲ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့ အခ်ိန္မွာ မင္းလက္ခ်က္ မိသြားခဲ့ရရွာတယ္ မဟုတ္လား။”

“မင္း .. မင္းရူးေနၿပီ …”

“မင္းကိုယ္တိုင္ သူ႔ကို သတ္ခဲ့ၿပီးမွ မေတာ္တဆမႈ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ မင္းဘဲစီမံခဲ့တာ မဟုတ္လားကြ.. ေဟ့ေကာင္… ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား …ကဲ ေျပာစမ္းပါအံုး … မင္းသူ႔ကို ဘယ္လိုသတ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ ေျပာစမ္းပါ.. မင္းမေျပာရင္ ငါပစ္ထည့္လိုက္ရလိမ့္မယ္ ..”

“ငါသူ႔ကို ရိုက္ပစ္ခဲ့တာ” ရိုက္က ေသနတ္ကို တလွည့္ အဲဒီလူကို တလွည့္ ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ “ငါ သူ႔ကို သံုးေလးခ်က္ တီးထည့္လိုက္ၿပီး ေလွကားကေန တြန္းခ်ပစ္လိုက္တာ … … ေလွကားထိပ္ကေန ေျခေခ်ာ္က်တယ္ ေပါ့ကြာ … ဒါေပမဲ့ မင္းအေနနဲ႔ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ရဲကိုတုိင္လို႔မရဘူး ဆိုတာ မင္းသိပါတယ္ကြာ။ ဘာသက္ေသမွမရွိဘူးကြ။ သူတို႔ဆီမွာလဲ ငါ့ကို စြဲခ်က္တင္စရာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး အခုမွ မင္းသြားေျပာလဲ သူတို႔ယံုမွာမဟုတ္ဘူး .. မင္းသိတယ္မဟုတ္လား။”

“ငါတို႔ ဘယ္ရဲစခန္းမွ သြားမွာမဟုတ္ပါဘူးကြ..” အဲဒီလူက ေျပာလုိက္တယ္။ “ငါ ဟိုးအစကတည္းက ရဲတိုင္ဖို႔ စိတ္ကူးလံုး၀ မရွိဘူး။ ငါသြားတိုင္လဲ အလကားဘဲ။ မင္းလိုေကာင္ကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳး ကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာ သူတို႔ေတြမသိမွန္း ငါနားလည္ပါတယ္ကြ .. ဟုတ္တယ္မလား။ ငါဘယ္ရဲမွ သြားမတိုင္ဘူး ေအး .. ဒါေပမဲ့ မင္းကိုကိုင္တြယ္ဖို႔ နည္းလမ္းေတြကိုေတာ့ ငါ့နည္းငါ့ဟန္နဲ႔ လုပ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီကြ အက္ဒဝပ္ရ… ကိုင္း .. ဒီက စာေရးစားပြဲမွာ လာထိုင္စမ္းပါအံုး။ ကဲ စာေရးစကၠဴေလးနဲ႔ ေရးစရာ ေဘာပင္ေလးလဲ ထုတ္လိုက္ပါအံုးကြာ .. ငါ့မွာ မင္းကိုေရးခုိင္းစရာ အေၾကာင္းအရာေလး နည္းနည္းရွိလို႔ပါ ..”

“မင္း .. မရ … …”

“ေရးစမ္း အခု… က်ဳပ္ေျပာတဲ့အတိုင္းေရး  ̶   
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆက္လက္ ရွင္သန္ဖို႔ရာ အင္အားမရွိေတာ့ပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ကို မလြဲေစရေတာ့ပါဘူး …” 
ေရးလို႔ၿပီးရင္ မင္းလက္မွတ္ကို ေအာက္မွာ တခါတည္းထိုး ..” 
အဲဒီလူကေျပာရင္း အက္ဒဝပ္ရိုက္ရဲ႕ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေနာက္ေစ့ကို ေသနတ္နဲ႔ ထိုးခ်ိန္လိုက္တယ္။

“ငါ့ကို သတ္ရင္ မင္းႀကိဳးစင္တက္ရမွာ မာ့ခ္..”

“ဟား ဟား … ငါသတ္တာမဟုတ္ပါဘူးကြ .. မင္းကိုယ္မင္း အဆံုးစီရင္တာပါ အက္ဒဝပ္ရာ..”

“ငါ့ကိုယ္ငါ သတ္ေသပါတယ္ ဆိုတာကို ဘယ္သူမွယံုၾကမွာ မဟုတ္ဘူး မာခ့္.. ငါဒီစာကို ေရးေရး မေရးေရး ဘယ္သူမွမယံုဘူး ဆိုတာမင္းသိလား”

“ေရးမွာသာ ေရးစမ္းပါ အက္ဒဝပ္ရာ .. ၿပီးရင္ မင္းကို ဒီေသနတ္နဲ႔အတူ မင္းဇာတ္လမ္းကိုမင္း မျဖစ္မေနဆက္ကဖို႔ ထားခဲ့မွာပါကြ..”

“မင္း …… …”

“ေရးစရာရွိတာ ေရးစမ္းပါ။ ငါမင္းကို မသတ္ခ်င္ဘူး အက္ဒဝပ္ … ငါလိုခ်င္တာ မင္းအဲဒီစာ ေရးဖို႔ဘဲ ၿပီးတာနဲ႔ မင္းကိုဒီမွာ ထားခဲ့မွာလို႔ ငါေျပာတယ္မဟုတ္လား..”

ရိုက္အေနနဲ႔ အဲဒီလူေျပာတာကို မယံုၾကည္ေပမယ့္လည္း သူ႔ေခါင္းကိုခ်ိန္ထားတဲ့ ေသနတ္ေၾကာင့္ သူ႔အေနနဲ႔ တျခားေရြးျခယ္စရာ မရွိေၾကာင္းကို သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီလူေျပာတဲ့အတိုင္း စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးလိုက္ၿပီး ေအာက္မွာ သူ႔လက္မွတ္ထိုးလိုက္တယ္။

“ကဲ.. တဆိတ္ေလာက္ ဒီဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါအံုး အက္ဒဝပ္”

သူအသာလွည့္လိုက္ၿပီး အဲဒီလူကို အေသအခ်ာ စိုက္ၾကည့္လိုက္မိတဲ့အခါ ဧည့္သည္ရဲ႕ အသြင္အျပင္က မ်က္ေစ့ထဲမွာ တစ္ခုခု ထူးျခားေျပာင္းလဲေနတာကို သူေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ ဘာထူးျခားပါလိမ့္လို႔ သူစဥ္းစားလို႔မရခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ သူသတိထားလိုက္မိတာက အဲ.. ဆံပင္ အဲဒီလူရဲ႕ ဆံပင္ပံုက အရင္ပံုစံမဟုတ္ဘူး။ ဆံပင္တုတစ္ခု စြပ္ထားပံုဘဲ။ အင္း.. ၿပီးေတာ့ မ်က္ခံုးေမြးလဲ အတုတပ္ထားပံုရတယ္။ နဂိုကထက္ ပိုၿပီးထူထူနက္နက္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးကိုလည္း တစ္ခုခုလုပ္ထားပံုဘဲ။ ပံုစံနည္းနည္း ေျပာင္းေနတာကို သူသတိထားမိသြားတယ္။

“ေသခ်ာၾကည့္ပါအံုး အက္ဒဝပ္ရ… အခုငါ ဘယ္သူနဲ႔ တူေနသလဲဆိုတာကို … မင္းသတိထားမိရဲ႕လား။ ငါအခု မင္းနဲ႔တူေနတယ္ကြ သိလား .. အဲဒါ မင္းသိလား။ ခၽြပ္စြပ္ႀကီးေတာ့လဲ ဘယ္လာဟုတ္ပါ့မလဲကြာ ေသခ်ာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မင္းအျဖစ္နဲ႔ေတာ့ ပံုမွားရိုက္လို႔ အေသအခ်ာကို ရတာေပါ့ကြ ..”

“မင္းက … … မင္းက ငါအျဖစ္နဲ႔ ပံုမွားရိုက္ခဲ့တယ္ … ဟုတ္လား .. ငါနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ … ဘာအတြက္ေၾကာင့္မ်ားလဲ…”

“မင္းအခုဘဲ ငါ့ကို ေျပာခဲ့တယ္ေလကြာ.. မင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသမယ့္ လူစားမ်ိဳးထဲက မဟုတ္ဘူးဆိုတာ … ဟုတ္တယ္မလား အက္ဒဝပ္။ ဟဲ ဟဲ ဒါေပမယ့္ မင္းရဲ႕ လတ္တေလာ အျပဳအမူေတြ အေၾကာင္းကို မင္းျပန္ၾကားရရင္ေတာ့ အင္မတန္ကို အံ့ၾသမိမွာ ေသခ်ာေပါက္ဘဲကြ.. ဒီမွာ.. လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းအတြင္းက မင္းတစ္ေယာက္ထဲ ညႀကီးမင္းႀကီး ေမာရစ္ဆီ တံတားေပၚကေန ခုန္ခ်ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံဖို႔လုပ္လို႔ ရဲသားတစ္ေယာက္က မင္းဆီလာၿပီး ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာခဲ့ရေသးတယ္ေလကြာ။ အဲ .. ေနာက္ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၿပီး လမ္းၫႊန္ကုသမႈ ေပးေနခဲ့ရတဲ့့ စိတ္ေရာဂါ အထူးကု ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ဆို မင္းကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ကိစၥတံုးပစ္ခ်င္ေနလဲဆိုတာ သိပါ့ဗ်ား .. ေနာက္ထပ္ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ ရွိပါေသးရဲ႕။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ အိပ္ေဆးလံုးေတြ ၿမိဳခ်ၿပီးမွ ေဆးခန္းကို ၿပဴးၿပဴးပ်ာပ်ာ ေရာက္လာတဲ့မင္းကို အေရးေပၚ အစာအိမ္ ေဆးေပးခဲ့ရေသးတယ္ေလ .. အား အဲဒီ ကိစၥကေတာ့ အေတာ္ကို မသတီစရာ ေကာင္းတာကလား။ အခံရခက္ပါဘိသနဲ႔။ ငါ့မွာ တခ်ိန္လံုး ငါ့ဆံပင္တုမ်ား ျပဳတ္ထြက္သြားမလား ဆိုၿပီး စိတ္ပူလိုက္ရတာကြာ။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ျပဳတ္မထြက္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါေတြ အားလံုး မင္းလုပ္ခဲ့တာခ်ည့္ဘဲကြ သိလား အက္ဒဝပ္ … ကဲ ဘယ္ေလာက္ထူးဆန္းလဲ မင္းတစ္ခုမွ မမွတ္မိတဲ့ မင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြေလ.. ေဟာဒီ ေသနတ္ကိုေတာင္ မင္းကိုယ္တိုင္ အခုညေနခင္းကမွ ဝယ္လာခဲ့တယ္ ဆိုတာေလးေကာ မွတ္မိရဲ႕လား …”

“ငါ … … …”

“ဒါမင္းဝယ္ခဲ့တာကြ သိလား… လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နာရီေလာက္တံုးကဘဲေလကြာ။ အဲဒီအတြက္ မင္း လက္မွတ္ထုိးခဲ့ရေသးတယ္ေလ … မင္းရဲ႕ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ေတာင္ သက္ေသခံအျဖစ္ ျပခဲ့ရေသး မဟုတ္လား။”

“မင္း .. မင္း ငါ့ရဲ႕ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ရသြားတာလဲ…”

“မင္းဆီက ယူစရာလားကြ ငါ့ဟာငါ အတုလုပ္လိုက္တာေပါ့ ..” အဲဒီလူက ခပ္ဟဟေလး ရီရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
“ရဲကိုေတာ့ ဒီလိုင္စင္ အတုနဲ႔ အေၾကာင္ရိုက္လို႔ မရဘူးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္လည္း ငါကအဲဒီဟာကို ရဲကိုျပဖို႔လုပ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္ရဲမွလဲ ျမင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ေသနတ္ဆိုင္က စာေရးကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လွည့္စားႏိုင္ခဲ့တာေပါ့ကြာ။ ကဲ မင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသမယ့္ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္ေသးရဲ႕လား … အဲဒီလူေတြအားလံုးက မင္းဟုတ္ပါတယ္ဆိုတာကို က်မ္းက်ိန္ၿပီး ထြက္ဆိုၾကမယ့္ လူေတြခ်ည္းဘဲကြ .. သိလား အက္ဒဝပ္”

“ငါအဲဒီလို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတ္ေသမယ့္ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္မွန္း ငါ့ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြေတြ အားလံုးက သိထားၾကၿပီးသားကြ .. ေနာက္ၿပီး ငါ့အလုပ္ထဲက လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ … … အဲဒီလူေတြက် မင္းဘာေျပာမလဲ..”

“ဟား ဟား အဲဒီအတြက္ေတာ့ မပူပါနဲ႔ကြာ .. အဲဒီလူေတြအားလံုး အေသအခ်ာကို ပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကမွာပါ။ မင္းရဲ႕ အခုတစ္ေလာ အျပဳအမူ အေနအထိုင္ေတြကို သူတို႔ေတြအားလံုး သတိျပဳမိထားၾကၿပီးသား ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာၿပီးသားဘဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြအျမင္မွာ မင္းက မင္းရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးသည္ မေတာ္တဆမႈနဲ႔ ရုတ္တရက္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ရလို႔ အထိတ္တလန္႔နဲ႔ အင္မတန္ကို ႏွေျမာတသ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနရပါတယ္ ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳး ပီပီျပင္ျပင္ သရုပ္ေဆာင္ေနခဲ့မယ္ဆိုတာကို ငါေသခ်ာေပါက္ သိထားႏွင့္ၿပီးသားမို႔လို႔ေပါ့ကြ။ အဲဒီအပိုင္းကို မင္းကိုယ္တိုင္ ပီျပင္စြာ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား ကိုယ့္လူ… သူ႔ကို မင္းဘယ္တုန္းကမွ သတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားသင့္ခဲ့ဘူးဆိုတာ မင္းနားလည္ဖို႔ေကာင္းတယ္ အက္ဒဝပ္။ မင္းသူ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ ငါကေတာ့ သူ႔ကို အျမတ္တႏိုးနဲ႔ သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာပါကြာ။ မင္း သူ႔ရဲ႕ဆႏၵေလးကို လိုက္ေလ်ာခဲ့သင့္ပါရဲ႕ အက္ဒ၀ပ္ရာ …”

ရိုက္တစ္ေယာက္ ထိတ္လန္႔စြာနဲ႔ တကိုယ္လံုး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ .. “မင္း …မင္း … မင္း အခုနက ေျပာေတာ့ ငါ့ကို … ငါ့ကို မသတ္ဘူးဆို … ငါ့ကို အဲဒီေသနတ္နဲ႔ ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားမွာဆို … …”

“ဟား ဟား .. မင္းၾကားသမွ် ယံုရမယ္လို႔ မသတ္မွတ္ထားဘူး ကိုယ့္လူ..” အဲဒီလူက ျပန္ေျပာရင္းနဲ႔ လွ်ပ္တျပက္အတြင္း လွ်င္ျမန္စြာနဲ႔ ရိုက္ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲ ေသနတ္ကို ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး ခလုပ္ကို ဆြဲၫွစ္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။

ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဲဒီလူက အားလံုးကို ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ အစီအစဥ္တက် ေနရာခ်ထားလိုက္တယ္။ ဘာတစ္ခုမွ လစ္ဟာမႈ မရွိေတာ့ေအာင္ စနစ္တက်နဲ႔ စီစဥ္ေနခဲ့တယ္။ လက္ေဗြရာေတြ ကအစ ဘာမွမက်န္ေအာင္ အစေဖ်ာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္ေပၚက သူ႔လက္ေဗြေတြကို အေသအခ်ာ သန္႔စင္လိုက္ၿပီးမွ ရိုက္ရဲ႕ လက္ေဗြရာေတြနဲ႔ အစားထိုးလိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ရိုက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာတမ္းလႊာ ေလးကို တင္ထားေပးလိုက္တယ္။ စိတ္ေရာဂါ အထူးကုဆရာ၀န္ရဲ႕ လိပ္စာကဒ္ေလးကိုေတာ့ ရိုက္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကို အေသအခ်ာ ထည့္သြင္းေပးလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေသနတ္၀ယ္ယူခဲ့တဲ့ ေငြေပးေခ်လႊာ ျဖတ္ပိုင္းေလးကို ရိုက္ရဲ႕ အိတ္ကပ္ထဲ ေခါက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ 

“မင္းသူ႔ကို မသတ္ခဲ့သင့္ပါဘူးကြာ…” ရိုက္ရဲ႕ အေလာင္းကိုၾကည့္ၿပီး အဲဒီလူက တိုးတိတ္စြာေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ တကိုယ္တည္း လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ ၿပံဳးလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အိမ္ေနာက္ေဖး တံခါးကေနဘဲ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားရင္း အေမွာင္ထုထဲကို တျဖည္းျဖည္း တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။            ။

# # # # #

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။ 


(အေမရိကန္ မႈခင္းဝတၳဳတိုမ်ားမွ စာေရးဆရာ Lawrence Block ရဲ႕ Dead Wish ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဆင္မေျပတာမ်ား အမွားအယြင္းမ်ား ရွိခဲ့ပါရင္ မအိမ္သူရဲ႕ အမွားသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံ အသိေပးလိုပါတယ္ရွင္။ မအားလပ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးပိုင္းကို တင္ဖို႔ အတန္ငယ္ ၾကန္႔ၾကာသြားခဲ့ရတာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ ေစာင့္ၿပီးဖတ္ေပးၾကတဲ့ အတြက္လည္း အထူးဘဲေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ေျပာပါရေစရွင္။)

Wednesday, June 15, 2011

ေသေစၫႊန္း (အပိုင္း ႏွစ္)

စိတ္ေရာဂါ အထူးကု ဆရာဝန္က သူ႔ေမးေစ့က အဖ်ားရွဴးေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားကို လက္နဲ႔သပ္ရင္းနဲ႔ သူ႔ေရွ႕မွာရွိတဲ့ လူနာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။

“….. …. ေလာကႀကီးမွာ က်ဳပ္အသက္ဆက္ရွင္ေနလို႔လဲ အလကားပါဘဲဗ်ာ..” အဲဒီလူက တတြတ္တြတ္ ဆက္ေျပာေနဆဲ..။
“တျမန္ေန႔ညကေပါ့ဗ်ာ က်ဳပ္ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတ္ေသဖို႔အထိ ၾကံစည္ၿပီးၿပီဗ်။ လက္မတင္ေလးဘဲ။ ေမာရစ္ဆီ တံတား ေပၚကေန ခုန္ခ်ဖို႔ လုပ္တာဗ်ာ…”

“အဲဒီေတာ့ …”

“တာ၀န္က် ရဲသားက က်ဳပ္အနားေရာက္လာပါေရာလား.. ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ သူေရာက္မလာလဲ အဲဒီညက က်ဳပ္ခုန္ခ်ျဖစ္ခဲ့လိမ့္မယ္ လို႔ေတာ့လဲ မထင္မိပါဘူး…”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ..”

“အဲဒါေတာ့ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္လဲ မသိဘူးဗ်ာ..”

လူနာက တတြတ္တြတ္နဲ႔ မၿပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္ ဆက္ေျပာေနတံုးဘဲ။ ဆရာ၀န္ကလဲ မုတ္ဆိတ္ကေလး သပ္ကာ သပ္ကာ နဲ႔ တခ်က္တခ်က္ စကားေထာက္ေထာက္ေပးရင္း နားေထာင္ေနလိုက္တာဟာ အေတာ္ႀကီး ၾကာသြားတဲ့အထိကို မၿပီးႏိုင္ေသးဘူး။

သိပ္ၾကာလာေတာ့ ဆရာ၀န္ခမ်ာမွာလဲ ေသခ်ာနားေထာင္ မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တခါတရံမွာ တစ္နာရီေလာက္လံုးလံုး လူနာေျပာသမွ်ကို အလိုက္သင့္တံု႔ျပန္ ေနတာကလြဲလို႔ သူ႔ေခါင္းထဲဘာမွကို မရွိေတာ့ႏိုင္ေအာင္ဘဲ။ လူနာက မနားတမ္းေျပာေနသမွ်ဟာ ဘာေတြေျပာလို႔ ေျပာေနမွန္းကို မသိေတာ့ဘဲ ဆရာ၀န္ နားထဲမွာ ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္။ အဲဒီသူေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလဲ ေခါင္းထဲကို ၀င္တခ်က္ မ၀င္တခ်က္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ကုန္သြားတယ္။

“အင္း… ဒီလိုလူေတြကို ဒီ့ထက္ေကာင္းတာ ငါဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္အံုးမွာလဲ.. တကယ္တမ္းက သူတို႔ေတြဟာ စကားေျပာခ်င္တာ သက္သက္ဘဲ။ သူတို႔လိုအပ္တာက သူတို႔ေျပာသမွ်ကို ဒိုင္ခံနားေထာင္ေပးႏိုင္တဲ့ သူကိုဘဲလိုတာကလား” ဆရာ၀န္ သူ႔ဟာသူ စဥ္းစားေနမိတယ္။

လူနာက ဆရာဝန္ကို သူ႔အိပ္မက္အေၾကာင္းေတြ ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ ဆရာ၀န္ဆီကို လာသမွ် လူနာတိုင္းလိုလိုက သူတို႔အိပ္မက္အေၾကာင္းကို မေျပာတဲ့သူမရွိဘူး။ အဲဒီဟာကေတာ့ ဆရာ၀န္ကို အေတာ္ႀကီး စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစတဲ့အရာတစ္ခုေပါ့။ သူ႔ဟာသူေတာင္ ဘာအိပ္မက္ေတြမက္လို႔ မက္မွန္းမသိ .. မက္သမွ် အိပ္မက္ကိုလဲ တစိုးတစိေတာင္ မမွတ္မိတတ္တဲ့ ဆရာ၀န္က သူ႔လူနာေတြရဲ႕ အေရမရ အဖတ္မရ အဓိပၸါယ္ လံုးလံုးမရွိတဲ့ ေပါက္တတ္ကရ အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္းကို နားေထာင္ရတာ အေတာ္ႀကီးကို စိတ္ညစ္ၫူးေစတာ အမွန္ဘဲ။ အခုလဲ စိတ္ရႈပ္စြာနဲ႔ဘဲ လူနာေျပာေနတဲ့ သူ႔အိပ္မက္အေၾကာင္းကို  နားေထာင္ရင္း ကေန လက္ကနာရီကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်ိန္ ျမန္ျမန္ကုန္ပါေစလို႔ စိတ္ထဲကႀကိတ္ဆုေတာင္းေနမိတယ္။

သူ႔အိပ္မက္ကလဲ ဆရာ၀န္ သိေနခဲ့တဲ့အတိုင္းပါဘဲ။ ဘဝကို ဆက္လက္ ရွင္သန္လိုစိတ္ေတြ ေလ်ာ့နည္းလာတာကို ျပဆိုေနတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳး၊ ေသျခင္းတရားကို အာသာငမ္းငမ္း ေတာင့္တတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳး၊ အေၾကာက္တရားရွိေနေသးလို႔သာ အေကာင္အထည္ မေဖၚျဖစ္ေသးေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးသတ္ စီရင္ပစ္လိုက္ဖို႔ ဆႏၵေတြ တျဖည္းျဖည္း တိုးပြားလာေနတဲ့ အိပ္မက္မ်ိဳးေတြဘဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ … အဲဒီ ရွိေနဆဲ အေၾကာက္တရား ကေကာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာအထိ တာရွည္ခံလိမ့္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္တဲ့ အရာဘဲ မဟုတ္လား။

ေနာက္ထပ္ အိပ္မက္တစ္ခု…. လာျပန္ၿပီ.. ဆရာ၀န္ စိတ္ထဲကေန ျမည္တမ္းလိုက္မိတယ္။ သူဘယ္လိုမွ ဆက္လက္သည္းခံၿပီး နားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်က္စိေတြကို စံုမွိတ္ၿပီး လူနာေျပာေနသမွ်ကို လ်စ္လ်ဴရႈ ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူလဲ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိတယ္။ “ငါးမိနစ္ … ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ဘဲ… သည္းခံလိုက္စမ္း… ဒါၿပီးရင္ ဒီလူနဲ႔ ေဆြးေႏြးတဲ့ကိစၥ ၿပီးၿပီ။ ေနာက္ငါးမိနစ္ဆို ဒီရူးေၾကာင္ေၾကာင္လူ ငါ့ေရွ႕ကေန ထြက္သြားေတာ့မွာ … …”

# # # # #

ေဆးခန္းထဲဝင္လာတဲ့လူနာကို ဆရာဝန္က လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မ်က္ခံုးထူထူေတြကို အရင္ဆံုး သတိထားမိလိုက္တယ္။ လူနာရဲ႕ အသြင္အျပင္က ေၾကာက္လန္႔တၾကားနဲ႔ အျပစ္တခုခု က်ဴးလြန္လာတဲ့ပံုစံ..။

“ကၽြန္ေတာ္ အစာအိမ္ ေဆးမွရမယ္ ေဒါက္တာ” ဝင္လာတဲ့လူက အေလာတႀကီးေျပာလိုက္တယ္။

“အဲဒါ ဒီေဆးခန္းမွာဘဲ လုပ္လို႔ရမလား ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆးရံုသြားဖို႔လိုသလား ေဒါက္တာ”

“ဘာျဖစ္လာတာလဲ အရင္ေျပာအံုးမွေပါ့ဗ်..”

“ေဆးလံုးေတြေလ…”

“အိပ္ေဆးကိုေျပာတာလား… ခင္ဗ်ားက ဘယ္ႏွစ္လံုးမ်ား ေသာက္ခဲ့မိလို႔တုန္း..”

“အလံုး ႏွစ္ဆယ္ …” အဲဒီလူက ျပန္ေျပာတယ္။

ဆရာ၀န္ မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး “ဆယ္လံုးဆိုရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားေသႏိုင္တယ္ သိရဲ႕လား။”
“ခင္ဗ်ားေသာက္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ” ဆရာ၀န္က ဆက္ေမးလိုက္တယ္။

“နာရီ၀က္ေလာက္တံုးကဘဲ။ အဲ..အဲ.. မဟုတ္ဘူး… မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီထင္တယ္..။”

“ေဆးလံုးေတြ ၿမိဳခ်ၿပီးမွ ဒီလို ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ အလုပ္ေတြကို မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္မိတယ္ေပါ့.. ဟုတ္စ။ အဲဒါမ်ား ဘာျဖစ္လို႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ ထိေအာင္ ေစာင့္ေနရေသးတုန္း …”

“ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပါးစပ္ထဲ လက္ထိုးၿပီး အန္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသးတယ္။”

“ေအာ.. မရေတာ့မွ ဒီေရာက္လာတယ္ေပါ့။ ကဲ ကဲ အစာအိမ္ေဆးဖို႔ လုပ္ငန္းစၾကမယ္။” ဆရာ၀န္က ေျပာေျပာဆိုဆို စလုပ္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီဟာကေတာ့ အေတာ္ကိုခံရခက္ၿပီး ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္လဲ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆရာ၀န္က “ကိုင္း.. ခင္ဗ်ား မေသႏိုင္ေတာ့ပါဘူး”

“ေက်းဇူးပါဘဲ ေဒါက္တာရယ္..”

“က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ မလိုပါဘူး.. ဒီကိစၥကို က်ဳပ္က တာ၀န္ရွိသူေတြကို တင္ျပရမွာဘဲ။”

“အဲဒီလိုေတာ့ သတင္းမပို႔လိုက္ပါနဲ႔ ေဒါက္တာရယ္.. ကၽြန္ေတာ္က … ကၽြန္ေတာ္က အခုလက္ရွိမွာ စိတ္ေရာဂါ အထူးကုနဲ႔ ျပသ ေနရတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ပါ။ အဲဒီေတာ့ အထူးတလည္ေတြ လုပ္မေနေတာ့ဘဲနဲ႔ ဒီကိစၥကို မေတာ္တဆမႈတစ္ခု လို႔ဘဲ မွတ္ယူေပးပါဗ်ာ… တကယ္ေျပာတာပါ။”

အဲဒီလူ စကားၾကားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာ၀န္ မ်က္ခံုးေတြ ျမင့္တက္သြားခဲ့ၿပီး “ေဆးအလံုး ႏွစ္ဆယ္ ၿမိဳခ်တာကို က်ဳပ္က ... ... ... အဲသလို ဆိုရင္ေတာ့ က်သင့္ေငြကို ခင္ဗ်ား အခုဘဲ အကုန္ရွင္းသြားေပေတာ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္ဖို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ လူမ်ိဳးေတြဆီကို က်သင့္ေငြေတာင္းခံလႊာ လွမ္းပို႔ၿပီး ေနာက္မွ ေငြရွင္းခိုင္းဖို႔အထိေတာ့ မစြန္႔စားႏိုင္ဘူးဗ်။”

# # # # #

(ဆက္ရန္)

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။ 

(အေမရိကန္ မႈခင္းဝတၳဳတိုမ်ားမွ စာေရးဆရာ Lawrence Block ရဲ႕ Dead Wish ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဆင္မေျပတာမ်ား အမွားအယြင္းမ်ား ရွိခဲ့ပါရင္ မအိမ္သူရဲ႕ အမွားသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံ အသိေပးလိုပါတယ္ရွင္။ အခန္းဆက္ေတြကို သိပ္မၾကာေစဘဲ တင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္။ ခ်က္ခ်င္းမတင္ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း နားလည္ေပးၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္လိုပါတယ္။)
 

Tuesday, June 14, 2011

ေသေစၫႊန္း (အပိုင္း တစ္)

တာ၀န္က် ရဲသားက တံတားအလယ္မွာ ကားတစ္စီးရပ္လိုက္တာကို လွမ္းေတြ႕လိုက္မိေပမဲ့ ေထြေထြထူးထူး မေတြးျဖစ္ပါဘူး။ ဒါထူးဆန္းတာမွမဟုတ္ဘဲ။ ဒီလိုမ်ိဳးက ဒီတံတားေပၚက ျဖတ္သန္းသြားတဲ့သူေတြ မၾကာခဏ လုပ္ေနက်ဆိုတာ သိထားေတာ့ သာမန္ဘဲေပါ့။ အခုလို ညဥ့္နက္ပိုင္း ကားအသြားအလာ ရွင္းတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ သူတို႔စီးလာတဲ့ကားေတြကို တံတားအလယ္ေလာက္မွာ ရပ္တန္႔ၿပီး တံတားလက္ရမ္းကေန လွမ္းလို႔ သူတို႔ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ညအလွျမင္ကြင္းကို ရႈစားတတ္ၾကတယ္ေလ။ တံတားေအာက္ကေန ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ႀကီးက က်ယ္ေျပာသေလာက္ အေတာ္ကိုလည္း နက္တယ္။ ျမစ္ႀကီး ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနပံုကလည္း ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို အလယ္ေကာင္ကေန တိတိက်က် ထက္ျခမ္းခြဲထားသလိုမ်ိဳး… အဲဒီေတာ့ ညဖက္ဆို တံတားအလယ္ကေနမ်ား ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ရႈမၿငီးခ်င္စရာ အင္မတန္ကို စြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အလွဆံုးျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနေတာ့တာကိုး။

အဲ.. ဒါတင္မက မိမိကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္ခ်င္တဲ့ သူမ်ားကလည္း ဒီလိုတံတားမ်ဳိးကို အင္မတန္ ႀကိဳက္တတ္ၾကတာကလား။ ဒါေပမဲ့ ရဲသားကေတာ့ အဲဒီလူ ကားေပၚကေနဆင္းလာၿပီးေတာ့ တံတားေဘာင္နားကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္သြားၿပီး တံတားလက္ရမ္းေဘာင္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ထိ အဲဒီကိစၥကို မစဥ္းစားမိေသးဘူး။ အဲဒီလူရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ၾကည့္ေနရင္းကေနမွ သူ႔စိတ္ထဲ တစ္ခ်က္ ထင့္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလူ.. အဲဒီလူ.. တံတားေပၚက တကိုယ္ေတာ္သမားကို ေသခ်ာလွမ္းၾကည့္ရင္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ တခုခု ထူးျခားသလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ ဟုတ္တယ္ တစ္ခုခုဘဲ။ ဒီလို ညေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ အဲဒီလူရဲ႕ ၀ိုးတ၀ါးပံုရိပ္… တံတားရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း ျမဴေတြကဆိုင္းလို႔… ရဲသားက အဲဒီလူကို မမွိတ္မသုန္ လွမ္းၾကည့္ေနမိရင္းကေနမွ ဟာ.. သူ႔ကိုယ္သူ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ကို က်ိန္ဆဲလိုက္မိေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကေနလည္း အဲဒီလူကို သူအခ်ိန္မွီမွ တားဆီးႏို္င္ပါေတာ့မလားလို႔ ကမန္းကတန္း ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။

ရဲသားက လွမ္းေအာ္လိုက္တာမ်ိဳး သူ႔ရဲ႕၀ီစီကို တရႊီးရႊီး မႈတ္လိုက္တာမ်ိဳးကိုလည္း မလုပ္ခ်င္ျပန္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလို အထိတ္တလန္႔ လုပ္လိုက္မိရင္ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ပိုဆိုးသြားမွာကို သူသိေနခဲ့တယ္။ အၾကံအိုက္စြာ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အသာၾကည့္ေနတုန္းမွာ အဲဒီလူက စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးၫွိလိုက္တာကို လွမ္းေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ရဲသားခမ်ာ နဲနဲပါးပါးေတာ့ စိတ္ေအးသြားရွာတယ္။ အဲဒီလူကို သူတားဆီးဖို႔ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ရေလာက္ေသးတယ္ဆိုတာ နားလည္လိုက္တယ္။ ဒါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို  အဆံုးစီရင္ခ်င္တဲ့လူေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထ ရွိတာကိုး။ တံတားေပၚကေန ဟိုးေအာက္ကို မခုန္ခ်ခင္မွာ  ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ စီးကရက္ေလး တစ္လိပ္ေလာက္ကို ေသာက္သြားေလ့ရွိတတ္ၾကတာ သူသိေနတယ္။

ရဲသားက အသာအယာဘဲ အဲဒီလူဆီကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ အဲဒီလူနဲ႔ ဆယ္ကိုက္ေလာက္ အကြာကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရဲသားကို သူျမင္သြားေတာ့ လန္႔ဖ်ပ္သြားၿပီး ေနာက္ကို ေျခတလွမ္းေလာက္ ရုတ္တရက္ ခုန္လိုက္မိၿပီးမွ ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ၿပီး အေျခအေနကို နားလည္သြားတဲ့ပံုနဲ႔ အိေႁႏၵဆည္လိုက္တာကုိ ရဲသားက သတိထားလိုက္မိတယ္။
ရဲသားက ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ သူ႔ကို မသိမသာ အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ဒီလူၾကည့္ရတာ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ အသက္က သံုးဆယ့္ငါး ၀န္းက်င္ေလာက္သာ ရွိေသးပံုဘဲ။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ မ်က္ႏွာက ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ မ်က္ခံုးထူထူက မ်က္ႏွာမွာ မဲၿပီးထင္းေနတာကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။

“ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ရႈစားေနလားဗ်” ရဲသားက လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ 

“ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ဟိုးနားကေန လွမ္းျမင္လိုက္လို႔ စကား စျမည္ေလးမ်ား ေျပာရေအာင္ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္လာခဲ့တာဗ်..  ခင္ဗ်ားလဲ သိတဲ့အတိုင္းဘဲဗ်ာ ဒီလိုအခ်ိန္ ႀကီးမွာ တေယာက္ထဲ တာ၀န္က်ေနရေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းလို႔ ..” ေျပာရင္းနဲ႔ ရဲသားက သူ႔အိတ္ကပ္ေတြကို ဟုိစမ္းဒီစမ္းလုပ္ရင္း ေဆးလိပ္ရွာခ်င္ဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္။

ေနာက္မွ ရွာလို႔မေတြ႔တဲ့ပံုစံနဲ႔ “ခင္ဗ်ားမွာ စီးကရက္ အပိုေလးမ်ား မရွိေတာ့ဘူးလားဗ်” လို႔လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ အဲဒီလူက ရဲသားကို စီးကရက္ တစ္လိပ္ ထုတ္ေပးၿပီး မီးပါတခါတည္း တို႔ေပးတယ္။ 

ရဲသားက ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္းနဲ႔ 
“ဒီေနရာကေန ၾကည့္ရတာ သိပ္လွတာဗ် .. ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ညရႈခင္းက ၾကည့္မိတဲ့သူရဲ႕ ႏွလံုးစိတ္၀မ္းကို ၿငိမ္းခ်မ္းသြားေအာင္လို႔ကို ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းတယ္ဗ်ာ..” 

“က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ကိုေတာ့ ဘယ္အရာကမွ ဖမ္းမစားႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ” လို႔ အဲဒီလူက ဆိုတယ္။
“က်ဳပ္က အခုဘဲ လူတစ္ေယာက္ကို အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းေအးေစႏိုင္မဲ့ နည္းလမ္းေတြကို စဥ္းစားေနတာ..”

“ဘယ္အရာမဆိုေတာ့ အေႏွးနဲ႔အျမန္ ဆိုသလို အဆင္ေျပသြားတတ္ၾကတာပါဘဲဗ်ာ.. တခ်ိဳ႕အျဖစ္ေတြကေတာ့ အခ်ိန္နဲနဲ ပိုယူခ်င္လဲ ယူေပလိမ့္မေပါ့။” ရဲသားက ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ 

“ေလာကႀကီးကေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတာ အမွန္ပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ရထားတာေတြဟာ အေကာင္းဆံုးပါဘဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဒီ့ထက္ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့အရာကို ဟိုးျမစ္ေအာက္ေျခမွာ သြားရွာလို႔လဲ မေတြ႕ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္တယ္ဗ်..”

အဲဒီလူက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ အေတာ္ၾကာၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ သူ႔စီးကရက္တိုကို တံတားေဘာင္ေပၚကေန ေအာက္ကိုေတာက္ခ်လိုက္ၿပီး ေရထဲက်သြားတဲ့ အခ်ိန္အထိ ေသခ်ာငံု႔ၾကည့္ေနတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ရဲသားဘက္ကိုလွည့္ၿပီး “က်ဳပ္နာမည္ အက္ဒ၀ပ္ ရိုက္ လို႔ေခၚတယ္ဗ်.. က်ဳပ္ထင္ပါတယ္ က်ဳပ္အဲဒါကို လုပ္ျဖစ္လိမ့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး… ဒီေန႔ညအဖို႔ေပါ့ဗ်ာ…”

“ခင္ဗ်ားမွာ တစံုတရာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာမ်ား ရွိေနလို႔လားဗ်ာ…” ရဲသားက ေမးလိုက္မိတယ္။

“မရွိပါဘူး …… အေထြအထူးမရွိပါဘူး”

“ခင္ဗ်ား ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ေကာ မေဆြးေႏြးၾကည့္ဘူးလားဗ်.. အဲဒါ အေတာ္ေလး အကူအညီရႏိုင္ တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိတယ္မဟုတ္လား..”

“အဲဒီလို ေျပာတာပါဘဲဗ်ာ….”

“ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေလာက္မ်ား မေသာက္ခ်င္ဘူးလားဗ်…” ရဲသားက ဧည့္၀တ္ျပဳလိုက္တယ္။

အဲဒီလူ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာေတာ့မလို လုပ္ၿပီးမွ စိတ္ေျပာင္းသြားပံုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးထပ္ၫွိၿပီး မီးခိုးေငြ႔ေတြကို မႈတ္ထုတ္လုိက္ျပန္တယ္။ 

“က်ဳပ္ အဆင္ေျပ သြားပါလိမ့္မယ္” သူ႔ဟာသူေျပာရင္း 
“က်ဳပ္အိမ္ျပန္လိုက္အံုးမယ္။ တစ္ေရးေလာက္ အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္ပါအံုးမယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဇနီး.. က်ဳပ္ဇနီးေလ … … …
က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ျဖစ္တာ အဲဒီတံုးကတဲကပါဗ်ာ”

“အို…” ရဲသားႏႈတ္က အာေမဋိတ္သံ တစ္ခ်က္ထြက္သြားတယ္။

“သူဆံုးသြားၿပီဗ်… က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ အရာရာဟာ သူတစ္ေယာက္ထဲပါဗ်ာ… အခု… အခုေတာ့ .. သူဆံုးရွာၿပီ..”

ရဲသားက အဲဒီလူရဲ႕ ပခံုးကို လွမ္းဖက္ထားလိုက္မိတယ္။

“ခင္ဗ်ား လုပ္ႏိုင္မွာပါ မစၥတာရိုက္ရယ္.. သူမရွိဘဲ ခင္ဗ်ားဘ၀ ဆက္လက္ မရွင္သန္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားထင္ခ်င္ရင္ထင္လိမ့္မယ္။ အရာရာဟာ အရင္တံုးကနဲ႔ေတာ့ ဘယ္တူႏိုင္မလဲဗ်ာ။ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲသြားမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္.. ဒါေပမယ့္လဲဗ်ာ ……”

“က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ” အဲဒီလူက လွမ္းေျပာတယ္ “က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို အေႏွာက္အယွက္ေပးမိ သလိုမ်ား ျဖစ္သြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ က်ဳပ္ႀကိဳးစားၿပီး ေျဖသိမ့္ပါမယ္။ အဆင္ေျပသြားမယ္ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ …”

ရဲသားက အဲဒီလူကားေမာင္းၿပီး ထြက္သြားတာကို မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ရင္း ဟင္း… ငါသူ႔ကို ရဲစခန္း ေခၚသြားခဲ့သင့္တယ္ ထင္ပါရဲ႕လို႔ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္ဖို႔ စဥ္းစားထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို တားဆီးႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ သိပ္ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သူသိေနတယ္။ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး သူတာ၀န္က်တဲ့ တံတားတဖက္စြန္းဆီကို ဦးတည္လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ရဲသား သူ႔ေနရာသူ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ မွတ္စုစာအုပ္ကိုထုတ္ၿပီး စာအုပ္ထဲမွာ အေသအခ်ာ ေရးမွတ္ထားလိုက္မိတယ္။

အမည္ - အက္ဒ၀ပ္ ရိုက္

အဲဒီလူ နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းကို သူေသခ်ာမွတ္မိေနဖို႔ လိုတယ္ေလ… ၿပီးေတာ့ အခ်က္အလက္ေတြ ျပည့္စံုေအာင္ ဆက္ေရးတယ္။

-         မ်က္ခံုးထူထူ
-         ဇနီး ကြယ္လြန္
-         တံတားမွ ခုန္ခ်၍ မိမိကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္ရန္ ၾကံစည္မႈ …. ။         ။

# # # # #
(ဆက္ရန္)

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။ 

(အေမရိကန္ မႈခင္းဝတၳဳတိုမ်ားမွ စာေရးဆရာ Lawrence Block ရဲ႕ Dead Wish ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ထားပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဆင္မေျပတာမ်ား အမွားအယြင္းမ်ား ရွိခဲ့ပါရင္ မအိမ္သူရဲ႕ အမွားသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံ အသိေပးလိုပါတယ္။ မအားလပ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လဲ အပိုင္းမ်ားခြဲၿပီး တင္ရတာကို နားလည္ေပးႏိုင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္ရွင္။)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...