ႏွမ္းေစ့ကေလးတစ္ေစ့အေၾကာင္း ပံုျပင္ေလးတစ္ခု ၾကားဖူးတယ္။ ဆီႀကိတ္စက္ႀကီးဆီကို အသြားမွာ ကြင္းျပင္တစ္ခုကိုျဖတ္သြားတုန္း မေတာ္တဆ ေျမႀကီးေပၚကို က်က်န္ေနခဲ့တဲ့ ႏွမ္းေစ့ကေလး တစ္ေစ့ဟာ သူ႔အေပါင္းအေဖၚေတြနဲ႔အတူတူ ဆီႀကိတ္တဲ့ဆံုႀကီးဆီကို ပါမသြားႏိုင္ခဲ့ ေတာ့ဘူး။ သူဟာ သူ႔အေဖၚေတြလို ဆီျဖစ္ခြင့္မရေတာ့လို႔ အင္မတန္မွ ၀မ္းနည္း ေနခဲ့မိတယ္။ တကိုယ္တည္း စိတ္ဓါတ္က်စြာ ၀မ္းပန္းတနည္း ငိုေႂကြး ေနခဲ့တယ္။ သူဟာ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြလို အသံုးက်တဲ့အရာ တစ္ခု ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့တဲ့အေပၚ သူ႔ကိုယ္သူ နာက်ည္းလို႔မဆံုး ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ႏွမ္းေစ့ကေလးနားက ျမက္ပင္ေလး ကေတာ့ ႏွမ္းေစ့ကေလးကို အားေပးဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ျမက္ပင္ကေလးက အသင္ဟာ ဆီမျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဆီျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ႏွမ္းေစ့ကေလးဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္သလဲလို႔ ေျပာတယ္ ႏွမ္းေစ့ကေလးက ဆီျဖစ္ခြင့္မရမွေတာ့ ႏွမ္းတစ္ေစ့ရဲ႕ဘ၀ဟာ ဘာမ်ား အသံုးက်ေတာ့မွာလဲကြာလို႔ ေၾကကြဲတဲ့ေလသံနဲ႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ အသံုးက်မွာပါကြာလို႔ ျမက္ပင္ေလးက ျပန္ေျပာတယ္။ ႏွမ္းေစ့ကေလးကေတာ့ အားေလ်ာ့တဲ့ ေလသံနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာလို႔ စိတ္ပ်က္စြာ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ျမက္ပင္ေလးကေတာ့ အားမေလ်ာ့ေသးဘူး။ သူႏွမ္းေစ့ကေလးကို ဘယ္လိုအားေပးရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတယ္။ ႏွမ္းေစ့ကေလးေရ ဆီမျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ မင္းမွာ တျခားလုပ္ႏိုင္တာ တစ္ခုခု ရွိေနခ်င္ ရွိေနအံုးမွာပါကြာလို႔ ျမက္ပင္ကေလးက စဥ္းစားရင္း လွမ္းေျပာလိုက္ ျပန္တယ္။ ဆီမျဖစ္ေတာ့တဲ့ ႏွမ္းတစ္ေစ့က ဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္စရာ ရွိရအံုးမွာလဲ။ အသံုးမက်ေတာ့တဲ့ ဘ၀ပါဗ်ာလို႔ ႏွမ္းေစ့က စိတ္ဓါတ္က်သံနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ဆီမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ႏွမ္းပင္ေလး တစ္ပင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္ေလ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ျမက္ပင္ေလးက ေမးလိုက္ျပန္တယ္။ ႏွမ္းတစ္ပင္နဲ႔လဲ ဆီျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ အလကားပါပဲလို႔ ႏွမ္းေစ့က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေခါင္းခါရင္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေတာ့မွန္တာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ပင္တည္းနဲ႔ေတာ့လည္း ဘယ္ဆီျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း မင္းရဲ႕ အပင္ေလးက ႏွမ္းသီးေလးေတြသီး ႏွမ္းေစ့ေလးေတြထပ္က် ေနာက္ထပ္
ႏွမ္းပင္ေလးေတြထပ္ေပါက္ အဲဒီအပင္ေလးေတြကေန ႏွမ္းေစ့ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ထပ္ထပ္က် ႏွမ္းပင္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ထပ္ေပါက္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ ဒီေနရာမွာ ႏွမ္းခင္းႀကီးတစ္ခင္း ျဖစ္လာႏိုင္ေသးတာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဒါဆိုရင္ မင္းရဲ႕မ်ဳိးဆက္ႏွမ္းေစ့ေလးေတြကေတာ့ ဆီျဖစ္ခြင့္ ရွိလာႏိုင္ေသးတာေပါ့လို႔ ျမက္ပင္ေလးက အားတက္သေရာ ေျပာျပန္တယ္။ ႏွမ္းေစ့ကေလးက တစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး အင္းေပါ့ေလ ဒီလိုျဖစ္လာရင္ေတာ့ သိပ္မဆိုးပါဘူး။ ႏွမ္းတစ္ေစ့ကေန ႏွမ္းတစ္ပင္၊ ႏွမ္းတစ္ပင္ကေန ေနာက္ထပ္ ႏွမ္းပင္ေတြျဖစ္လာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွမ္းတစ္ပင္ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ့မယ္လို႔ ျမက္ပင္ကေလးကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ႏွမ္းေစ့ကေလးကေန ႏွမ္းပင္ကေလးေပါက္ ႏွမ္းသီးေလးေတြသီး ရင့္မွည့္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ႏွမ္းသီးကေလးေတြက ေပါက္ကြဲထြက္ၿပီး ႏွမ္းေစ့ကေလးေတြ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ထပ္က်ရာကေန ႏွမ္းပင္ကေလးေတြ ထပ္ေပါက္ အဲသလိုနဲ႔ပဲ သိပ္မၾကာတဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ႏွမ္းေစ့ကေလးက်ခဲ့တဲ့ ကြင္ျပင္ႀကီးဟာ ႏွမ္းခင္းႀကီးတစ္ခင္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွမ္းခင္းႀကီးကို ဆီစက္အလုပ္သမားေတြ ေတြ႔တဲ့အခါ အလြန္အံ့ၾသၾကတာေပါ့။ ဒီကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ ဒီႏွမ္းခင္းႀကီး ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္လာပါလိမ့္လို႔ အံ့ၾသတႀကီးျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အလုပ္သမားေတြလည္း ႏွမ္းေတြရိတ္သိမ္းခ်ိန္တန္ေတာ့ အဲဒီႏွမ္းေတြကို ရိတ္သိမ္းၿပီး ဆီႀကိတ္ဖို႔အတြက္ ဆီစက္ကိုပို႔လိုက္ၾကတယ္တဲ့။ ဆီျဖစ္ခြင့္မရခဲ့ရွာတဲ့ ႏွမ္းေစ့ေလးတစ္ေစ့ကေန စခဲ့တဲ့ ဒီႏွမ္းခင္းႀကီးက ႏွမ္းေစ့ကေလးေတြ ကေတာ့ ဆီျဖစ္ခြင့္ရသြားခဲ့ၾကတာေပါ့ကြယ္။
ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ကေလးကေတာ့ ဒီမွာၿပီးသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးႏိုင္တာကေတာ့ ကိုယ့္အေတြး… တကယ္ႏွမ္းေစ့ကေလးက အျပင္မွာ ႏွမ္းခင္းႀကီးတစ္ခင္း ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါကပံုျပင္ပဲေလ။ ကေလးေတြ အိပ္ယာ၀င္ခ်ိန္မွာ ေျပာျပဖို႔ လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ပံုျပင္ထဲက ႏွမ္းေစ့ကေလးက ကိုယ့္စိတ္ကို ဖမ္းစားတယ္။ ႏွမ္းေစ့ကေလးအေၾကာင္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ေတြးတယ္။ အျပင္ေလာကမွာ ႏွမ္းေစ့ကေလးက ကိုယ္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေကာ…
ႏွမ္းပင္ကေလးတစ္ပင္ ေပါက္လာေအာင္ထိေတာင္ ကိုယ္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါ့မလား… အေတြးပြားစရာ… ၿပီးေတာ့ အျပင္မွာက ျမက္ပင္ကေလးလို အားေပးမဲ့သူထက္ ပစၥလက္ခတ္ မၫွာမတာ နင္းေျခသြားၾကမယ့္သူေတြၾကားမွာ ႏွမ္းပင္ကေလး ရွင္သန္ႏိုင္ပါ့မလား။ ႏွမ္းေစ့ကေလး က်က်န္ေနခဲ့တဲ့ ေနရာဟာ အပင္မေပါက္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ၾကားမွာ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေကာ… အပင္ေပါက္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ က်ခဲ့ရင္ေတာင္ ၾကက္ယက္ ငွက္စားအေျခအေနမ်ဳိးမွာဆိုရင္ အပင္ေလးေတာင္ ျဖစ္ခြင့္ရပါ့မလား။ ပံုျပင္ထဲမွာ အားေပးတဲ့ ျမက္ပင္ေလးေၾကာင့္သာ ႏွမ္းေစ့ကေလးက အပင္ကေလးတစ္ပင္ျဖစ္လာဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။ ျမက္ပင္ေလးမရွိခဲ့ရင္ ႏွမ္းေစ့ ကေလးဟာ ဆီလဲမျဖစ္ အပင္လဲမေပါက္ အေျခအေနမွာ စိတ္ဓါတ္က်စြာနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ သြားခဲ့မွာလား… ေတြးစရာေတြက အမွ်င္မျပတ္… ကိုယ္သာ ႏွမ္းေစ့ကေလးေနရာမွာ ဆိုရင္… ျမက္ပင္ကေလးလဲ မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္… ကိုယ္အဆိုးေတြ အပ်က္ေတြခ်ည္းပဲ ေတြးမိေနခဲ့သလား။
ျဖဴစင္ျခင္းေတြ ေလာကႀကီးမွာ ရွားပါးေနတယ္။ လူေတြမွာ ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးသားေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ေလာကႀကီးကေတာ့ အနက္ေရာင္ေတြပဲ လႊမ္းမိုးေနေတာ့တာပါပဲကြာ ဆိုတာမ်ဳိး ညည္းျငဴတာေတြ၊ ေနရာတကာမွာ ျဖဴစင္မႈဆိုတာ မရွိႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့အသံေတြ မၾကာခဏ ၾကားၾကား ေနရတယ္။ အဲဒီလိုအသံေတြ ၾကားရရင္ ကိုယ့္အေတြးထဲကို ပံုျပင္ထဲက ႏွမ္းေစ့ကေလး ၀င္၀င္လာတတ္တယ္။ ဘာမွေတာ့လဲ မဆိုင္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာေတာ့ ႏွမ္းေစ့ကေလးက ျဖဴစင္ျခင္းဆိုတဲ့ ႏွမ္းပင္ကေလး တစ္ပင္ကို ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ သူ႔အပင္ကေန ျဖဴစင္ျခင္းႏွမ္းေစ့ကေလးေတြ ပြားမ်ားလာၿပီး အဲဒီႏွမ္းေစ့ကေလးေတြကေနတဆင့္ ျဖဴစင္ျခင္းဆိုတဲ့ ႏွမ္းခင္းႀကီး ျဖစ္လာတဲ့ အထိ ႏွမ္းေစ့ကေလးေတြကို ဆက္လက္ ပြားမ်ားေစခဲ့တယ္။ အဲဒီႏွမ္းေစ့ကေလးေတြက ေနရာအႏွံ႔ တစ္ေလာကလံုးကို ျပန္႔ပြား သြားႏိုင္ခဲ့ရင္ ျဖဴစင္ျခင္းေတြ ေနရာအႏွံ႔ မေရာက္ႏိုင္ေပဘူးလား။ အဲဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ ျဖဴစင္တဲ့ႏွမ္းခင္းေတြ ေလာကႀကီးထဲ ေနရာအႏွံ႔မွာ ရွိလာေတာ့မွာေပါ့။ ေနရာတကာမွာ ျဖဴစင္မႈေတြ ျပန္႔ပြားလာဖို႔အတြက္
ျဖဴစင္ျခင္းႏွမ္းေစ့ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္ေလ။ ႏွမ္းကေလးတစ္ေစ့ကေန တျဖည္းျဖည္း ပြားမ်ားလာမယ့္ ႏွမ္းခင္းႀကီးဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာႏိုင္သလဲ ကိုယ္မသိပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္လည္း ျဖဴစင္တဲ့ေလာကဆိုတာ ျဖစ္လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ကအရင္ဆံုး ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာရွိတဲ့ ျဖဴစင္မႈဆိုတဲ့ ႏွမ္းေစ့ငယ္ကေလးကို အပင္ကေလး ေပါက္လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရအံုးမွာ။ အဲဒီအပင္ကရလာမယ့္ ႏွမ္းေစ့ကေလးေတြကိုလည္း ဆက္လက္ၿပီး ျပန္႔ပြားေစရအံုးမွာ…။ အဲဒီႏွမ္းေစ့ကေလးေတြကေန အပင္ေလးေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး ေပါက္ေနဖို႔လည္း လိုအပ္ေသးတာ… တျဖည္းျဖည္းေတာ့လည္း ႏွမ္းခင္းႀကီးျဖစ္လာရမွာေပါ့။ ေျပာရရင္ေတာ့… ဒါ ကိုယ့္ရဲ႕ မရူးမႏွမ္း စိတ္ကူးယဥ္အေတြး သက္သက္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အခုမွ ကိုယ္က ႏွမ္းပင္ကေလး တစ္ပင္ျဖစ္လာဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ေနမိတဲ့ အေၫွာက္ေတာင္ မေပါက္ေသးတဲ့ ႏွမ္းေစ့ကေလး တစ္ေစ့အျဖစ္ စိတ္ကူးၾကည့္ရံုသက္သက္ေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ႏွမ္းေစ့ကေလးကေန ျဖစ္လာမယ့္ ႏွမ္းခင္းႀကီးကိုေတာ့
ျဖဴစင္တဲ့ေလာကႀကီးအျဖစ္ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါေသးတယ္။
ႏွမ္းေစ့ကေလးအတြက္ ကိုယ္အဆိုးေတြခ်ည့္ပဲ မေတြးခဲ့ပါဘူးဆိုတာ… ။ ။
အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
