ပန္းဘဲြ႔ကဗ်ာ ခ်စ္စရာ

မအိမ္သူက မိန္းကေလးပီပီ ပန္းကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ပါတယ္။ ဟိုးပင္ျမင့္ေပၚကပန္း ခ်ံဳထဲကပန္း ျမက္ခင္းထဲကပန္း ေတာပန္း ေတာင္ပန္းကေလးေတြက စလို႔ ႀကီးႀကီး ေသးေသး ေမႊးေမႊး မေမႊးေမႊး အေရာင္စံု အေသြးစံု လွလွ မလွလွ သြားေလရာမွာ ေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ် ပန္းကေလးေတြကို ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ခဲ့မိတတ္ပါတယ္။ ပန္းပန္ရတာကိုလည္း အင္မတန္မွႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒီေခတ္ထဲမွာေတာ့ ပန္းပန္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးေတြ အေတာ္ကို ရွားသြားျပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ ပြဲလမ္းသဘင္လိုမ်ိဳးကလြဲလို႔ သာမန္အေနအထားမွာ ပန္းပန္ၿပီး အျပင္သြားမိရင္ ေတာက်သလိုလို ပံုစံနဲ႔ အၾကည့္ခံရတာမ်ိဳးေတြ သတိထားမိလာပါၿပီ။ အခုေခတ္ အသက္ႀကီးတဲ့ လူႀကီးေတြေတာင္ ဟိုးအရင္ အဖြားတို႔ အေမတို႔ေခတ္တံုးကလို မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးေဖြးေဖြးနဲ႔ ဘီးဆံထံုးမွာ စံပယ္ကံုးေတြ ေ၀ေနေအာင္ ပန္ထားတာမ်ိဳးေတြ မေတြ႔ရေတာ့သေလာက္ပါဘဲ။ မအိမ္သူစိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာဆန္တယ္ဘဲေျပာေျပာ လူႀကီးေတြကို အဲဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ရျမင္ရတာကို စိတ္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းၿပီး အင္မတန္ ႏွစ္သက္သေဘာက်မိတာ အမွန္ပါဘဲ။ ၾကည့္ရတာ အရမ္း က်က္သေရရွိတယ္လို႔ ခံစားမိတတ္ပါတယ္။

ငယ္ငယ္တံုးကဆို ေက်ာင္းသြားရင္ ဆရာမကိုေပးဖို႔ ပန္းယူယူသြားရတာလဲ အေမာ... ကိုယ္ေပးတဲ့ပန္းကို ဆရာမပန္ထားတာၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေက်နပ္လို႔ ၾကည္ႏူးလို႔မဆံုး ျဖစ္ေနတတ္ေသးတာ။ အဲဒီေခတ္တံုးက ဆရာမေတြကလည္း အတန္းထဲက ကေလးေတြေပးသမွ် ပန္းေတြကို တစ္ေခါင္းလံုးေ၀ေအာင္ ပန္တတ္ၾကတာကိုး။ ေနာက္ဆံုး ေခါင္းမွာပန္ဖို႔ မဆံ့ေတာ့ရင္ေတာင္ ရင္ဖံုးအကၤ် ီရင္ပတ္မွာ ကလစ္ေလးနဲ႔ တြယ္ခ်ိတ္ေလးနဲ႔ ထိုးထားတတ္ၾကေသးတယ္။ ဒီေခတ္ကေတာ့ ဆရာမေတြပန္ဖို႔ ပန္းေပးတဲ့ေခတ္ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ ပန္းထက္ အဖိုးတန္တာေတြ  ေပးစရာ တစ္ပံုတစ္ပင္ ရွိေနၾကၿပီကိုး ... ။ (ဖန္စီပစၥည္းေလးေတြတို႔ ကဒ္လွလွေတြတို႔ စသျဖင့္ေပါ့ေလ .. :D )

မအိမ္သူကေတာ့ ပန္းကေလးေတြ အားလံုးကို ခ်စ္ပါတယ္။ ႀကိဳက္လဲႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သဇင္တို႔ သစ္ခြတို႔လို တန္ဖိုးႀကီးပန္းေတြထက္ စာခဲ့ရင္ ဇြန္တို႔ စံပယ္တို႔ ခေရတို႔လို တန္ဖိုးနည္းတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေလးေတြကို ပိုၿပီးသေဘာက် ႏွစ္သက္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ေတာပန္း ေတာင္ပန္း အရိုင္းပန္း ကေလးေတြကိုေတာ့ အႏွစ္သက္ဆံုးပါဘဲ။ အဲဒီလို ပန္းကေလးေတြရဲ႕ ပင္ကိုယ္သဘာ၀ အလွက ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ သန္႔စင္တဲ့အလွမ်ိဳး ... တစ္စံုတစ္ဦးက အေသအခ်ာ စိုက္ပ်ိဳးျပဳစုၿပီး ပြင့္ဖူးလာခဲ့ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဘယ္သူကမွ အေရးမထား သဘာ၀ေဘးရန္ေတြကို အံတုၿပီးမွ အခက္အခဲေတြၾကားက လွပစြာ ဖူးပြင့္လာခဲ့ၾကရတဲ့ အေလ့က် ပန္းကေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ ရိုးသားတဲ့ အားမာန္နဲ႔ ေလာကဓံကို အံတုတဲ့ဇြဲေလးေတြ အထင္းသားျမင္ရသလိုပါဘဲ။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ေတြးရင္းေတာရင္း ပန္းကေလးေတြအေၾကာင္း ဟိုဒီ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိရင္းနဲ႔ ပန္းဘြဲ႔ ကဗ်ာတိုေလးေတြကို ဟိုကၠဴဆန္ဆန္ေလးေတြ ေရးျဖစ္မိသြားပါတယ္။
အဲဒီကေနမွ ဒီပိုစ့္ေလး တင္ျဖစ္သြားတာပါဘဲ။ အမွန္ေတာ့ တျခားႏွစ္သက္တဲ့ ပန္းကေလးေတြ အတြက္ ေရးခ်င္တာ အမ်ားႀကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ကူးရရင္ ရသလို ေရးျဖစ္မိတဲ့အခါမ်ိဳးက်မွ ပန္းကေလးေတြအေၾကာင္း ထပ္ဆက္ၾကတာေပါ့ေနာ္။

စံပယ္

ရနံ႔ရယ္ ႀကိဳင္သင္း

ေဖြးေဖြးျဖဴ ေငြအဆင္းနဲ႔

၀င့္ၾကြားတဲ့ စံပယ္ …  ။

ယင္းမာ

ေမႊးထံုပ်ံ႕သင္းလႈိင္

ယင္းမာခိုင္ ယိမ္းႏဲြ႔တိမ္းတယ္

ၫွင္းသြဲ႔႔သြဲ႔ လန္းႀကိဳင္ …  ။

ႏွင္းဆီ

ဆူးၾကားက ႏွင္းဆီ

အဆင္းနီ လွေသြးၾကြယ္ျငား

လွမ္းဆြတ္ မ၀့ံၿပီ …  ။

 သရဖီ

ပန္းျမတ္သရဖီ

ေရႊ၀တ္မံႈသင္းၾကည္ၾကည္နဲ႔

ဖူးပြင့္လို႔ေ၀စည္ …  ။

ခေရ

ပင္ျမင့္ထက္မွာေ၀

ေလသရမ္းေမႊ ေၾကြခဲ့ရ

ေမႊးလွတဲ့ ခေရ …  ။

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။ 

(ပန္းပံုေလးေတြကို Google ကေနယူပါတယ္ရွင္။)