Saturday, March 21, 2020

Lock Down


အလင်းတွေအားလုံးကိုပိတ် မျက်စိတွေကိုမှိတ်ထားလိုက်တယ်။
အလင်းမဲ့သွားတဲ့ အမှောင်ကမ္ဘာထဲမှာ...။

အမြဲကြားနေရတဲ့ နားတွေထဲမှာ ဝါဂွမ်းတွေဆို့ထားလိုက်တယ်။
တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ ဆူညံသံတွေကြားမှာ...။

နှုတ်ဖျားကိုချိတ်ပိတ် လျှာကိုကြိတ်ပြီးကိုက်ထားလိုက်တယ်။
အသံမဲ့သွားတဲ့ ဆွံ့အ ခြင်းနဲ့မိတ်ဖွဲ့ထားဖို့...။

စဉ်းစားခြင်းတွေကိုရပ်နား ဦးနှောက်ကိုအနားပေးထားလိုက်တယ်။
အမှန်အမှား ဆင်ခြင်တုံတရားတွေနဲ့ ဝေးရာမှာ...။

ခံစားချက်တွေကို မေ့ထား နှလုံးသားကိုအေးခဲထားလိုက်တယ်။
နွေးထွေးတဲ့ ချစ်ခြင်းတရားတွေနဲ့ ဝေးရာမှာ...။

လူအများရဲ့ကြားမှာ ပျော်ဝင်စီးမျောရာက ကိုယ်ယောင်ဖျောက်
တကိုယ်ရေစာထွက်ပေါက်ကလေးကနေ ငါထွက်ခွာဖို့အသင့်...။

မချင့်မချိန် မစဉ်းမစား ကိုယ့်စိတ်နဲ့ကိုယ် လော့ခ်ဒေါင်းလုပ်ထားတဲ့ကမ္ဘာမှာ
ကိုယ့်ဘဝရှင်သန်ခြင်းဟာ အဓိပ္ပါယ်ရှိမှာလားတော့ မသေချာ...။

▬ ◙ ◙ ▬ ◙ ◙ ▬ ◙ ◙ ▬ ◙ ◙ ▬

ကမ္ဘာ့ကဗျာနေ့အမှတ်တရ
ဘလော့ဂ်မှာ ယူနီကုတ်နဲ့ ပထမဦးဆုံးတင်တဲ့ပို့စ်လေးပါ။

အမြဲတမ်း ငြိမ်းချမ်းကြပါစေ။

Tuesday, June 11, 2019

ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ ၁၆ အေရာက္ ျမန္လြန္းထင္..


အခ်ိန္ေတြကုန္တာ ျမန္လြန္းလွခ်ည့္ ၁၆ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလဟာ ဘယ္လို ကုန္ဆံုးသြားလိုက္မွန္း တကယ္ကို သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ မေန႔တေန႔ကလို႔သာ ထင္ေနတုန္း.. ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီးကိုပဲ ေက်ာ္လြန္ ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ေတာ့တာ။ ကိုယ့္သမီးေလး ဒီေန႔ အသက္ ၁၆ႏွစ္ ျပည့္ၿပီေပါ့။ သူ႔အတြက္ Sweet 16 ဆိုေပမယ့္ အေမတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ေတာ့ ကေလး ေလးလို႔သာ ျမင္ေနမိဆဲ.. ဒါေပမဲ့လည္း အရွိတရားေတြကိုေတာ့ မ်က္ကြယ္ျပဳထားလို႔ မရႏိုင္တာ ကိုယ္နားလည္ပါတယ္။ သူဟာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း သိပ္မၾကာ ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ဘဝအတြက္ ေရွ႕ဆက္ပညာေတြ သင္ယူႏိုင္ဖို႔၊ သူ႔အနာဂါတ္၊ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ မိဘေတြ အရိပ္ေအာက္က ထြက္ခြာသြားဖို႔ အားယူေနၿပီ။ ဒါဟာ ခြင့္ျပဳသင့္တဲ့အရာ ခြင့္ျပဳရမယ့္အရာ ဆိုတာလည္း ကိုယ္ နားလည္ လက္ခံထားပါတယ္ေလ..။ အေကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆိုးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘဝမွာ ေရွာင္လြဲလို႔ မရႏိုင္တာေတြဟာ အၿမဲတမ္း ရွိေနခဲ့သလို ေရွ႕ဆက္ၿပီးလဲ ရွိေနဦးမွာ သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ႏွစ္ ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ တကယ့္ကို ခဏေလးပဲ။ အားလံုးဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမေတာ့ ခုထိ မေန႔တေန႔ကလို ခံစားမိေနတုန္း..။ သမီးက မိဘေတြ အေနနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်ိန္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရပဲနဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘဝထဲကို သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔ သူခ်ည္းပဲ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ကေလးေပါ့။ မိခင္တိုင္းမွာေတာ့ သား သမီး တစ္ဦးခ်င္းစီတိုင္းကို ေမြးဖြားခဲ့ရပံုေတြ၊ ႀကီးျပင္းတဲ့အထိ ဘယ္လိုျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတာ ဆိုတာမ်ဳိး ေတြအတြက္ တသက္စာ ေျပာမကုန္တဲ့ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကတာပါပဲ။ ကိုယ့္အေမဆိုလည္း ကိုယ္တို႔ ညီအစ္မေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ ဘယ္လို အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေမြးခဲ့ရတာ ဆိုတာေတြ ခုခ်ိန္ထိ ေျပာျပေနဆဲ.. ကိုယ္ေတြကလည္း တသက္လံုး အထပ္ထပ္ ၾကားခဲ့ရၿပီးသား အေၾကာင္းေတြ ဆိုေပမဲ့ နားေထာင္မၿငီး အေမေျပာတိုင္း နားေထာင္ ေကာင္းေနဆဲပါပဲေလ။

ေျပာရရင္ ကိုယ္က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာ ေနာက္က်ပါတယ္။ ကိုယ္အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အသက္ ၂၉ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးခါစ.. အမ်ဳိးသားကေတာ့ ကိုယ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးတာမို႔ ၃၀ေက်ာ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတာနဲ႔ အမ်ဳိးသားက ဒီကေမာၻဒီးယားမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္သြားေတာ့ ကေလးလဲ ခ်က္ခ်င္း မယူျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ ကိုယ္ကလည္း မိဘအိမ္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ေနၿပီးေတာ့မွ ကေမာၻဒီးယားကို လိုက္လာေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္ခါစမွာ ကိုယ္ကလည္း အလုပ္လုပ္ခ်င္ေတာ့ တခါ ကေလးမယူျဖစ္ခဲ့ ေသးျပန္ဘူး။ အဲဒီလို ေနရင္းကေန ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဘာအစီအစဥ္မွလည္း မရွိေသးသလို ဘာကိုမွလည္း မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့မိတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကိုယ့္ဆီမွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ့ၿပီမွန္း သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခံစားရတာကို ဘယ္လိုမွ ေပၚလြင္ေအာင္ ေဖၚျပလို႔ရႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ေပ်ာ္တာလား.. စိတ္လႈပ္ရွားတာလား.. အံ့တာလား.. ဝမ္းသာၾကည္ႏူးတာလား ဘယ္လိုမွ သရုပ္ခြဲျပလို႔ မရႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးပဲ..။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔လည္း ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အေျခအေနအရေကာ၊ ႏွစ္ဘက္မိသားစုေတြရဲ႕ ဆႏၵ၊ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ဆႏၵေတြနဲ႔ သမီးကို ရန္ကုန္ျပန္ေမြးဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္ကအရင္ျပန္ၿပီး အမ်ဳိးသားကေတာ့ သမီးေမြးခါနီး Due date နီးမွ အလုပ္က ခြင့္ယူၿပီး ျပန္လာဖို႔ စီစဥ္ထားခဲ့ ၾကတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ.. သမီးက ကိုယ့္ဗိုက္ထဲကို ကို္ယ္တို႔ မေမွ်ာ္လင့္ မစဥ္းစားထားခဲ့ခ်ိန္မွာ ေရာက္လာခဲ့သလို၊ သူလူ႔ေလာကထဲ ေရာက္ရွိလာဖို႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘယ္လိုပဲ စီစဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသည္ျဖစ္ေစ သမီးကေတာ့ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အစီအစဥ္နဲ႔ပဲ ကိုယ္တို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားရ ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ လူ႔ေလာကထဲကို ဝင္ေရာက္လာခဲ့သူပါပဲ။ တကယ္တမ္း သမီးကို ေမြးဖြားဖို႔ ဆရာဝန္က ခန္႔မွန္းေပးထားတဲ့ ရက္က ဇူလိုင္ ၁၅ရက္ေန႔ပါ။ ကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက ဆရာဝန္နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ စစ္ေဆး ျပသေနတာလည္း အားလံုး ပံုမွန္အေျခအေနမွာပဲမို႔ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ရိုးရိုးပဲ ေမြးဖြားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဇြန္လ ၈ရက္ေန႔မနက္ ကိုယ္အိပ္ယာက ထတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္ဝန္ ရွစ္လ တိတိ ျပည့္တဲ့ေန႔မွာပဲ မနက္ေစာေစာမွာ ေသြးဆင္းလာေတာ့ မိသားစုေတြ အစ္မဆရာဝန္ေတြ အားလံုး စိတ္ပူစြာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေဆးရံုကို ေရာက္သြားရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ အားလံုး စမ္းသပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ အိုဂ်ီက ေမြးဖို႔ ရက္ကလည္း တစ္လေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ လိုေနေသးေတာ့ ကေလးလမေစ့ ေပါင္မျပည့္ ျဖစ္မွာစိုးတဲ့အတြက္ သားအိမ္ထိန္းေဆး ထိုးေပးၿပီး ေဆးရံုမွာပဲ အိပ္ယာေပၚ bed rest ဆိုၿပီး ေနရပါေတာ့တယ္။ ေဆးရံုမွာပဲ ထားရတာကလည္း မေတာ္တဆ အေရးေပၚ အေျခအေန ထပ္ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ခ်က္ခ်င္း ခြဲစိတ္ႏိုင္ေအာင္လည္း ပါတာေပါ့။ အားလံုး ပံုမွန္အေနအထားကေန ဒီလို မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုျဖစ္လာေတာ့ ႏွစ္ဘက္ မိဘ ေဆြမ်ဳိး ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး အရမ္းစိတ္ပူပန္ေနၾကေပမဲ့ ကိုယ့္ကိုေတာ့ အားလံုးက ဂရုတစိုက္နဲ႔ စိတ္မပူေအာင္ ပံုမွန္ ေျပာဆိုေနၾကတာကို ကိုယ္သိေနခဲ့တယ္။ 

အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ပင္ကိုယ္ သဘာဝက ရွာရွာႀကံႀကံ ေတြးေတာ ပူပန္တတ္သူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း အရမ္းကို စိတ္ပူစရာ အေျခအေနတစ္ခုကို ရုတ္တရက္ႀကံဳရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အတြက္ေကာ ကေလးအတြက္ေကာ အဆံုးစြန္ အဆိုးဆံုး အေျခအေနအထိကို ႀကိဳေတြးၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကို ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အတည္ၿငိမ္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ပဲ ျပင္ဆင္ထားခဲ့မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာေတြပဲ ျဖစ္လာျဖစ္လာ အေကာင္းဆံုး ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုပဲ ရွိေနေတာ့တယ္။ ၈ရက္ ၉ရက္ ၁၀ရက္ သံုးရက္လံုး ေဆးရံုေပၚမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရင္း ၁၁ရက္ေန႔မနက္ ဆရာဝန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ဆက္ထားလို႔မျဖစ္ေတာ့လို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခြဲစိတ္ခန္းထဲ ဝင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရေတာ့တာပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲ စိုးရိမ္တာေတြ ပူပန္တာေတြ ေၾကာက္တာေတြ စိတ္လႈပ္ရွားတာေတြ ဘာတစ္ခုမွကို ရွိမေနေတာ့ဘူး။ အဆံုးထိေတြးထားၿပီးသားမို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းဆံုး ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကေန ဘုရားစာရြတ္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ခြဲခန္းထဲ သြင္းတာကို ေစာင့္ေနမိေတာ့တာ။ အဲဒီလိုနဲ႔၂၀၀၃ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႔ မနက္ ၁၁နာရီ ၂၂မိနစ္မွာ ဗိုက္ခြဲေမြးၿပီးေတာ့ သမီးဟာ လူ႔ေလာကထဲကို ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။ ဘုရားဂုဏ္ေက်းဇူးနဲ႔ အင္မတန္ကို ကံေကာင္းလွစြာပဲ ကိုယ္ဝန္ လမေစ့ေသးေပမယ့္ အားလံုး စိတ္ပူခဲ့ၾကသလို ေပါင္မျပည့္တာတို႔ ဘာတို႔ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ငါးေပါင္ ဆယ့္ႏွစ္ေအာင္စနဲ႔ က်န္းက်န္းမာမာ အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ေမြးဖြားခဲ့တယ္ ဆိုရမယ္။ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ အဆိုးဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၿပီးသားမို႔ ဒီလို အေကာင္းဆံုး အေျခအေန ျဖစ္လာခဲ့တာ အတြက္ ဘုရားကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိတာပါပဲ။

အဲဒီလိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ကိုယ္တို႔ဘဝထဲကို ဝင္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ သမီးပိစိေကြးေလးက ဒီေန႔ ၁၆ႏွစ္သမီး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ သိပ္ၿပီး ခၽြဲတတ္ ႏြဲ႔တတ္တဲ့ ကေလးမ်ဳိးမဟုတ္တဲ့၊ လြတ္လပ္မႈကို သိပ္မက္ေမာတတ္တဲ့၊ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ တသီးတသန္႔ ေနတတ္တဲ့၊ ပံုဆြဲတာတို႔ စာဖတ္တာတို႔လို သူစိတ္ဝင္စားတဲ့ အရာေတြကို အခန္းထဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္လုပ္ေနတတ္တဲ့ သမီးက ကိုယ့္အနား လက္ပြန္းတတီး မေနေတာ့တာေတာင္ ၾကာခဲ့ေပါ့။ သမီးကို သူ႔ဘဝမွာ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ေရြးခ်ယ္မႈေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနႏိုင္ဖို႔ကိုပဲ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သမီးကို Attitude ေကာင္းၿပီး သူတပါးအေပၚ စိတ္ပုတ္ စိတ္ယုတ္ မထားတတ္တဲ့၊ စိတ္ထားျဖဴစင္တဲ့၊ လူတိုင္းအေပၚ စာနာ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးတတ္ ေမတၱာထားတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာပါပဲ..။

◘•◘•◘•◘•◘•◘

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

Thursday, March 21, 2019

ကမာၻႀကီးကို အလွဴႀကီး ေပးလိုက္ပါ။


အၿပံဳးေလးတစ္စကို
အလွဴဒါနျပဳစရာလို႔
ဘယ္သူက ထင္ၾကမွာလဲ။

တကယ္တမ္းမွာ
လွဴဒါန္းျခင္းဆိုတာ
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကစတာပါ။

အလွဴဒါနဆိုတာ
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာကို
ၾကည္ျဖဴ ေမတၱာ ရႊင္သဒါနဲ႔
ေစတနာမွ် ေဝငွၾကတာပဲမဟုတ္လား..။

ပစၥည္းဥစၥာ ေငြအသျပာ နတၱိ
ပိုင္ဆိုင္ရာေတြမရွိျငား
ကိုယ္တိုင္ျပဳတဲ့ ဒါနအမ်ားကို
ကုသိုလ္ပြားႏိုင္
တပိုင္တႏိုင္ လွဴၾက
ရင္ထဲကလာတဲ့
အၿပံဳးလွလွေတြေလ…။

အတူတူေဝမွ်
လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ၾကစို႔ရဲ႕
ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးသားက
ၾကည္ရႊင္တဲ့ အၿပံဳးမ်ားကို
ေနေရာင္ျခည္ေတြလို ပ်ံ႕ႏွ႔ံသြားရေအာင္
လိႈက္လွဲတဲ့ အၿပံဳးတစ္စကို
ကမာၻေျမႀကီးေပၚ ေျခြခ်
ကိုယ္ပိုင္အၿပံဳးလွလွမ်ားနဲ႔
သဒါၾကည္ျမ ရႊင္ျပႏွလံုး
အၿပံဳးဒါန ေဝမွ်ကုသိုလ္ ယူေစလို  

◄► ◄► ◄► ☺ ☺ ☺ ♥ ☺ ☺ ☺ ◄► ◄► ◄►


၂၁-၃-၂၀၁၉ (ကမာၻ႔ ကဗ်ာေန႔) အတြက္ အမွတ္တရေရးဖြဲ႔ျဖစ္တာပါ။ လူအမ်ားကို ၿပံဳးရႊင္ ခ်ဳိသာစြာ ဆက္ဆံျခင္းဟာလည္း အလွဴဒါန တစ္မ်ဳိးျဖစ္တဲ့အတြက္ အၿပံဳးနဲ႔ ကုသိုလ္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစရွင္။


အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

Thursday, February 14, 2019

အားက်ရတာေမာေနၿပီ

ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က အဂၤါေန႔မနက္ကထင္ပါရဲ႕.. သမီးကို ေက်ာင္းသြားပို႔ေတာ့ အိမ္က စထြက္ကတည္းက တစ္ၿမိဳ႕လံုး တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႔… ကားလမ္းကလည္း ရွင္းေနလိုက္တာမ်ား ခါတိုင္း အသြား မိနစ္၂၀ အျပန္ မိနစ္၂၀ အားလံုး မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ခရီးကို အဲဒီေန႔က အသြားအျပန္ အားလံုးကိုမွ မိနစ္၂၀ေလာက္ပဲၾကာလိုက္တယ္။ အခါတိုင္း ရံုးပိတ္ရက္ေတြလိုမ်ိဳးမွ လမ္းေတြနည္းနည္းရွင္းတယ္ ဆိုတာေတာင္ ဒီေလာက္ထိရွင္းေနတာမ်ဳိး မရွိဘူး။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ရွင္းလင္းေနလိုက္တာ.. ရံုးခန္းေတြ ဆိုင္ခန္းေတြ အကုန္ပိတ္… ေစ်းထဲမလည္း ဖြင့္တဲ့ဆိုင္က လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရမတတ္ပဲ။ ဟင္းခ်က္ဖို႔ နည္းနည္းပါးပါး လိုခ်င္တဲ့ဟာေတာင္ မနည္းရွာဝယ္ခဲ့ရတယ္။ 
အမွန္က အဲဒီလို ရံုးဖြင့္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြဆို Traffic က အၿမဲတမ္း သမီးေက်ာင္း အခ်ိန္မီေရာက္ေအာင္ မနည္းလုေမာင္းေနရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ စဥ္းစားေနမိတာ.. ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ ထူးထူးျခားျခားပါလားလို႔ အံ့ၾသတႀကီးေတြျဖစ္လို႔…ေနာက္ေတာ့မွ အိမ္နားက ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ တရုတ္နဂါး လာကတဲ့ အသံၾကားရေတာ့မွပဲ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးကို သတိရမိေတာ့တယ္။ ဒီလထဲ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးရွိမွန္း သိေပမယ့္ တရားဝင္ ရံုးပိတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မဟုတ္ေလေတာ့ အမွတ္တမဲ့ေနမိရာက ဘယ္ေန႔ရယ္လို႔ သတိမထားမိလိုက္ေတာ့တာ..။ အဲဒီလို Offical ရံုးပိတ္ရက္ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း ဒီႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲသလိုပဲ နားလည္မႈေတြနဲ႔ ရံုးေတြ ဆိုင္ေတြ ပိတ္လိုက္ၾကတာ… တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးတဲ့ေန႔ဆို ၿမိဳ႕က သရဲေျခာက္မတတ္ကို ေျခာက္ကပ္သြားေတာ့တာပဲ..။ 
အမွန္က ဒီမွာ ခရစၥမတ္တို႔ New Year တို႔ ၿပီးသြားတာနဲ႔ ဇႏၷဝါရီလဆန္းၿပီးေလာက္ ကတည္းကစလို႔ ခရစၥမတ္ နယူးယီးယားအတြက္ အလွဆင္ထားတာေတြ ျဖဳတ္သိမ္း ေနာက္လာမယ့္ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္အတြက္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ဟိုတယ္ေတြ စူပါမားကက္ေတြ ဘဏ္ေတြ တျခားအေရာင္းဆိုင္ေတြ ကုမၸဏီရံုးခန္းေတြ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေတြမွာ ရဲရဲေတာက္ေနေအာင္ Decoration ေတြလုပ္ၿပီး အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ထားၾကၿပီးသား…။ ေစ်းထဲေတြ ေရွာ့ပင္းစင္တာေတြ အိမ္သံုးပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ေတြ အထည္ဆိုင္ေတြမွာလည္း ဒစ္စေကာင့္ေတြ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူး အထူးေစ်းေရာင္းပြဲေတြနဲ႔ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ေယာက္ယက္ေတြခတ္ေနေအာင္ ဝယ္ၾကျခမ္းၾကနဲ႔ ပံုမွန္ထက္ကို ပိုစည္ကားေနတတ္တာ..။ ဒီမွာက ဟိုတယ္ေတြမွာဆို တႏွစ္ပတ္လံုး ဘာပြဲပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အၿပိဳင္အဆိုင္ ခမ္းနားသထက္ခမ္းနားေအာင္ Decoration ေတြ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ 




ဒီကခမာလူမ်ဳိးေတြကလည္း တႏွစ္ပတ္လံုး ဘာပြဲလမ္းသဘင္မ်ဳိးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ဓေလ့ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ အင္တိုက္အားတိုက္ကို ပါဝင္ဆင္ႏြဲတတ္ၾကတဲ့ သူမ်ဳိးေတြ.. တကယ္က ကေမာၻဒီးယားဟာ ျမန္မာျပည္လိုပဲ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံ တစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ ခမာလူမ်ဳိးေတြကေတာ့ ကိုယ့္ဓေလ့ရိုးရာ မဟုတ္ေသာ္ျငားလည္း ႏိုင္ငံတကာက ဘယ္လိုပြဲလမ္းမ်ဳိးကိုပဲျဖစ္ပါေစ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ကိုဆင္ႏြဲတတ္ၾကတယ္။ 
တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးဆို တစ္ၿမိဳ႕လံုး တံုခ်မ္းတံုခ်မ္းနဲ႔ တရုတ္နဂါးေတြကရင္း ေဗ်ာက္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္း မီးရွဴးမီးပန္းေတြ တေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ ကူးလိုက္တာပဲ။ တေစၦႀကီးကန္ေတာ့တာတို႔ လမုန္႔ပြဲေတာ္တို႔လည္း ပြဲတၿခိမ့္ၿခိမ့္န႔ဲ က်င္းပလိုက္ၾကတာပဲ။ ခရစၥမတ္လုပ္ရမလား လာထားပဲ။ မီးေရာင္စံုေတြနဲ႔ အလွဆင္လို႔.. စင္တာကေလာ့က လက္ေဆာင္ေတြ ေဝလို႔… အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး အားလံုးေပ်ာ္ၾကရေအာင္ လုပ္တတ္ၾကတာ…။ အဂၤလိပ္ႏွစ္သစ္ကူးမလား လာခဲ့.. တေပ်ာ္တပါး စည္စည္ကားကား ပြဲေတြလမ္းေတြ က်င္းပၿပီး ဒီေဂ်ေတြနဲ႔ Count Down ပြဲေတာ္ေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္နဲ႔ကို ကူးပစ္လိုက္ၾကတာ..။ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္လဲဆိုရင္ အရင္က ကိုယ္ေတြ တစ္ခါမွေတာင္ မၾကားဖူးခဲ့တဲ့ World Music Day ဆိုတာကိုေတာင္ ဇြန္လထဲမွာ ႏွစ္စဥ္လို က်င္းပလာတတ္ၾကတာ အခုဆို သံုး ေလး ငါးႏွစ္ေတာင္ မကေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္မွာ သူတို႔အဲလိုပြဲလုပ္ေတာ့မွပဲ ဇြန္လ ၂၁ရက္ေန႔ဟာ ကမာၻ႔ဂီတအႏုပညာေန႔ ဆိုတာကို သိေတာ့တာပဲ..။ အဲဒီေန႔ဆိုရင္ တေနကုန္ ညဥ္႔နက္တဲ့အထိ လူတိုင္းပါဝင္လို႔ရတဲ့ ဂီတပြဲေတြ စတိတ္ရိွဳးေတြ တူရိယာမ်ဳိးစံု လက္စြမ္းျပတီးခတ္တာေတြကို မရိုးရေအာင္ ၿမိဳ႕ပတ္ၿပီး တဝႀကီးကိုၾကည့္ေပေတာ့… ကေလးငယ္ေတြလည္း စင္ေပၚတက္ ေဖ်ာ္ေျဖၾက.. ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလည္း ကိုယ္တတ္တဲ့ တူရိယာေတြနဲ႔ လက္စြမ္းျပ တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖၾက… ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲကလည္း ဂ်က္ဇ္လား ဘလူးစ္လား ေရာ့ခ္လား ေပါ့ပ္လား စံုလို႔.. အားရပါးရကို နားေထာင္ရတယ္။ 
ဒီေတာ့ ပြဲမ်ဳိးစံုကို အဲသလိုေတြ က်င္းပေနၾကလို႔ သူတို႔မွာ ရိုးရာပဲြေတာ္ေတြ မရွိလို႔လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူတို႔ခမာဓေလ့ ရိုးရာပြဲေတာ္ေတြဆိုတာမ်ား တႏွစ္ပတ္လံုးမွာ လတိုင္းနီးပါး အျပည့္ပဲ.. ခမာႏွစ္သစ္ကူး၊ ခမာသီတင္းကၽြတ္ သခၤ်ဳိင္းကန္ေတာ့ပြဲ၊ ခမာေရသဘင္ပြဲေတာ္ (ေလွၿပိဳင္ပြဲ)၊ ခမာကထိန္ပြဲ၊ ခမာတန္ေဆာင္တိုင္ မီးေဖာင္ေမွ်ာပြဲ… စံုတကာကိုစိလို႔။ ျမန္မာျပည္က ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ပြဲေတာ္ေတြလိုပဲ သူတို႔မွာလည္း ဘာသာေရး ယဥ္ေက်းမႈ ရိုးရာဓေလ့ထံုးတမ္းဆိုင္ရာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ပြဲေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ 
ခမာလူမ်ဳိးေတြကို ခ်ီးက်ဴးမိတာတစ္ခုရွိတယ္။ သူတို႔ေတြကေလ သူတို႔ရဲ႕ ခမာ Traditions ေတြ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈေတြကို အေလးထားၿပီး မေပ်ာက္မပ်က္ရေအာင္ လက္ဆင့္ကမ္း ထိန္းသိမ္းတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္လို႔ တျခား ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြကို လက္မခံဘူးလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ေလ.. ခမာေတြသိပ္ေတာ္တယ္လို႔ ကိုယ္ယူဆမိတဲ့ အခ်က္တစ္ခုက Adjust & Adaptation သိပ္လုပ္တတ္တယ္။ ဘယ္လူမ်ဳိးရဲ႕ ဓေလ့ပဲလာလာ… ဘယ္ဘာသာရဲ႕ ပြဲေတာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္… ခမာဓေလ့နဲ႔ ရေအာင္ ေပါင္းစပ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ရိုးရာပြဲေတာ္လို ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္သြားတဲ့အထိကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ၾကတာ သိပ္ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ 
ဒီမွာက Tourism Country ဆိုေတာ့ ကမာၻတဝွမ္းက ႏိုင္ငံျခားသားေပါင္းစံုနဲ႔ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရတာလည္း တစိတ္တပိုင္း ပါလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ 
ခမာလူမ်ဳိးေတြလည္း ျမန္မာေတြလိုပဲ… ပြဲလမ္းသဘင္ အင္မတန္ႀကိဳက္တတ္ၾကတာ။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ အမ်ဳိးအမည္ ေပါင္းစံုရွိတယ္။ ပြဲႀကီးလမ္းႀကီးရယ္မွ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေဘးပြဲလို ေခ်ာက္တိေခ်ာက္ခ်က္ကေလးလို ဟာမ်ဳိးေတာင္ ရေအာင္ေပ်ာ္တတ္ၾကတဲ့ လူမ်ဳိးေတြ…။ ေနာက္ထပ္ ခ်ီးက်ဴးစရာတစ္ခုက သူတို႔ရဲ႕ ရိုးရာ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြကိုလည္း ကိုယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ သက္သက္မဟုတ္ပဲ ႏိုင္ငံတကာကလာၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လူမ်ဳိးစံု ဘာသာစံု ပါဝင္ဆင္ႏႊဲႏိုင္တဲ့ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ က်င္းပျပဳလုပ္တတ္ၾကတယ္။ တျခား ႏိုင္ငံတကာက ပြဲလမ္းေတြဆိုလည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လာထားပဲ.. သူတို႔ ရိုးရာဓေလ့ကိုလည္း မပ်က္ေစပဲ အဲသလိုႏိုင္ငံတကာပြဲေတြကိုလည္း သူတို႔ရဲ႕ခမာဆန္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ဆင္ႏႊဲႏိုင္ေအာင္ ေခတ္နဲ႔အညီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲယူတတ္ၾကေသးတယ္။ 
အခုဆို ဗယ္လင္တိုင္းေဒး လာၿပီ။ အဲဒီေန႔ဆို တစ္ၿမဳိ႕လံုးက လမ္းမေတြေပၚမွာ ညေနဖက္ဆို ႏိုင္ငံျခားသားေတြေရာ ခမာေတြေရာ တိုးမေပါက္ေအာင္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး တေပ်ာ္တပါး စည္စည္ကားကား ပါဝင္ဆင္ႏြဲၾကဦးမယ္။ အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ စားပြဲေလးခင္းလို႔ ယာယီ ေစ်းဆိုင္ေလးေတြဖြင့္ရင္း လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြ အရုပ္ေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကေလးေတြ ပန္းေတြ ပန္းစည္းေတြ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ ပန္းဆိုင္ကေလးေတြဆိုတာ လက္ညွိဳးထိုးမလြဲပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာလို တည္းခိုခန္းသြား ဗယ္လင္တိုင္းၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ ပြဲေတာ္တစ္ခုလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ခ်စ္သူနဲ႔လက္တြဲၿပီး စားၾကေသာက္ၾက လည္ၾကပတ္ၾက ပြဲေစ်းေတြေလွ်ာက္ၾက လက္ေဆာင္ေတြ အရုပ္ေတြဝယ္ၾက ေခ်ာကလက္ေတြ ႏွင္းဆီပန္းေတြေပးၾကနဲ႔ ေဘးကေန ျမင္ရတာေတာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ အားလံုးအတူတကြ ေပ်ာ္ရႊင္စီးေမ်ာလို႔ရၾကတယ္။ တကယ့္ကို တေပ်ာ္တပါးႀကီး ဘုရားပြဲေစ်းေလွ်ာက္ေနရသလိုပဲ။ အဲဒီေတာ့ လူငယ္ေတြအတြက္လည္း အႏၱရာယ္ကင္း ေဘးရွင္း ဗယ္လင္တိုင္းေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ အေနနဲ႔ Local ရယ္ Foreigner ရယ္မဟုတ္ေတာ့ပဲ လူႀကီး လူငယ္ ကေလးပိစိေကြးကအစ လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး လူတန္းစားမေရြး အားလံုးတေပ်ာ္တပါး ပါဝင္ဆင္ႏြဲႏိုင္တဲ့ ပြဲေတာ္ႀကီး တစ္ခုလို ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္သြားေရာ…။ ခရစၥမတ္တို႔ နယူးယီးယားတို႔လို ႏိုင္ငံတကာ ပြဲေတာ္ေတြကိုလည္း အဲသလိုပါပဲ။ သူတို႔ ခမာစတိုင္နဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ က်င္းပပစ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဲဒီပြဲေတြက သူတို႔ ခမာပံုစံဝင္သြားေရာ..။ 
ဒါက ခမာေတြ သူတို႔နည္း သူတို႔ဟန္နဲ႔ ပါဝင္ဆင္ႏြဲတတ္ၾကတဲ့ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ဒီမွာေနထိုင္ရင္း ကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႔ ၾကားသိထားသမွ် အၾကမ္းဖ်င္းေလာက္ကေလး ေျပာျပရံုပဲ ရွိေသးတာ…။ တျခား လက္မႈပညာတို႔ အႏုပညာတို႔ ဘာတို႔မွာလည္း အဲသလိုပဲ.. ႏိုင္ငံတကာက ပံုစံေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ခမာရိုးရာ နဂိုမူလဟန္ေတြနဲ႔ ျပဳျပင္ေပါင္းစပ္ၿပီး ခမာပံုစံ ခမာစတိုင္ ျဖစ္သြားတဲ့အထိ ေရာယွက္ၿပီး Adapt လုပ္ယူတတ္ၾကတယ္။ 
အခုဆို ကေမာၻဒီးယားမွာ တျခားေသာ လူမႈေရး ပညာေရး စီးပြားေရး နည္းပညာ ဘက္ေပါင္းစံုကေန သူတို႔ပံုစံနဲ႔သူတို႔ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာေနခဲ့တာကို ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ပဲ သိေနျမင္ေန လက္ေတြ႔က်က်ကို လက္ခံေနခဲ့ရၿပီ။ ကိုယ္ေတြက ဒီမွာ အေနၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ အဲသလုိ သိသာထင္ရွားစြာနဲ႔ ေျပာင္းလဲလာေနခဲ့တာေတြကို သိျမင္ထိေတြ႔ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ အရမ္းကိုအားက်မိတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုလည္း အဲသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္တာ… အေတာ္ကို အားမလို အားမရ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရတယ္။ 
အရင္က ကမ္ပူးခ်ားလို႔ ေခၚခဲ့တဲ့ ကေမာၻဒီးယားဟာ ဟိုးအရင္ ကိုယ္ေတြဒီကိုေရာက္လာခါစ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္က အေျခအေနေတြနဲ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာမွကို မဆိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ကြာျခားသြားခဲ့ၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလး ငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ကေမာၻဒီးယားက ျမန္မာျပည္ကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖတ္ေက်ာ္တက္ေနခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ကို သတိထားမိလာခဲ့တာ…။ 
အရင္လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ေက်ာ္ေလာက္ဆီကေတာင္ အာဆီယံမွာဆို ကေမာၻဒီးယား၊ လာအို ဆိုတာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ယွဥ္ရင္ ေနာက္နားက အေတာ္ေဝးေဝးမွာ ရွိေနခဲ့ေသးတာ.. အခုဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီႏွစ္ႏိုင္ငံစလံုးဟာ တခ်ဳိ႕ေသာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈေတြမွာ ျမန္မာျပည္ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ေနာက္ေကာက္ခ်သြားခဲ့ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ႀကိဳးစားလိုက္ၾကမယ္ေဟ့ ဆိုရင္ေတာင္ မွီႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ခက္တဲ့ အေနအထားမွာ ျဖစ္ေနၿပီ။ 
ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို အထင္ေသးတာ မဟုတ္ေပမယ့္ စကၤာပူကို ခဏထားလို႔ ေလာေလာဆယ္မွာ အရင္က ကိုယ့္ေနာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိေနခဲ့တဲ့ ဒီႏွစ္ႏိုင္ငံကို အခုေနမွာ ျပန္ၿပီး အမွီလိုက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကေတာင္ အေတာ္ႀကီးကို ႀကိဳးစားၾကရလိမ့္ဦးမယ္လို႔ ျမင္ေနမိတာပဲ..။
ျမန္မာရယ္ ကေမာၻဒီးယားရယ္ လာအိုရယ္ သံုးႏိုင္ငံလံုးဟာဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံ.. မတိုးတက္ မဖြံ႔ၿဖိဳးေသးတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြအေနနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာင္ နယ္ပယ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ တိုးတက္ေနတာခ်င္းကေတာ့ ဘယ္လိုမွကို မတူေတာ့တာ… ဒီမွာ ေန ေနရင္းနဲ႔ ခမာျပည္ႀကီး တေန႔တျခား တိုးတက္ ေျပာင္းလဲ သြားတာေတြကို ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ အားေတြက်ေနခဲ့ရတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အေတာ္ကို ေမာေနပါၿပီေလ..။ 
▲ ▼ ▲ ▼ ▲ ▼ ▲ ▼

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

Monday, December 31, 2018

ဒီဇင္ဘာရထား

ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ့္ ဒီဇင္ဘာရထားကို ႏႈတ္ဆက္စကားေလး ဆိုလိုက္ပါရေစ
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဆိုက္ေရာက္လာတဲ့အခါ
ေနာက္ထပ္လည္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုက္ေရာက္လာဦးမယ့္ ဒီဇင္ဘာ
သကၠရာဇ္ဘူတာေတြကို မရပ္မနားျဖတ္သန္း
အနာဂတ္လမ္းေပၚမွာ သူ႔တာဝန္ သူထမ္းေနလိမ့္ဦးမွာေလ
ဒီဇင္ဘာရထားကို ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မ်ား ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ႀကံဳရမွာလဲ
အနာဂါတ္ဆိုတာ ေနာက္ထပ္ တစ္မိနစ္ တစ္စကၠန္႔ေတာင္ ေသခ်ာႏိုင္တာမွ မဟုတ္ပဲေလ
ေနာက္ထပ္တႏွစ္ဆိုတာထက္ ပိုနီးတာဟာ ေသျခင္းတရားမဟုတ္လား
ပစၥဳပၸန္မဟုတ္တဲ့ ဘယ္အရာေတြကိုမ်ား အပိုင္တြက္ထားလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလဲ
ၿပီးဆံုးသြားမယ့္ တစ္မိနစ္ေနာက္မွာ ေျပာင္းလဲသြားမယ့္ တစ္မိနစ္က ကပ္ပါလာေနဦးမွာ
ကဲ..လာ ေဟာဒီမွာ ဒီဇင္ဘာရထားခြာေတာ့မယ္
ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ လက္ျပၾက၊ ဝမ္းနည္းၾက၊ ေၾကကြဲၾက၊ ခံစားၾကလို႔မွ မၿပီးခင္
ေနာက္တစ္ႏွစ္ကိုဝင္ျပန္ၿပီတဲ့လား
ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရျပန္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ားနဲ႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကရေပဦးမယ္
ခရီးဆက္သြားပါ ဒီဇင္ဘာ တခ်ိန္မွာ ျပန္ဆံုရဖို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္
တစ္ႏွစ္တာရဲ႕ အဆိုးအေကာင္း အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြကို မင္းနဲ႔ တပါတည္း သယ္ေဆာင္ယူသြားလိုက္ပါ
ကံအေၾကာင္းမလွလို႔ ဒီဇင္ဘာကို ႏႈတ္ဆက္ခြင့္မႀကံဳလိုက္ၾကရသူေတြကို
သတိတရနဲ႔ တမ္းတေနခဲ့ၾကသူေတြ ရွိေနေသးတဲ့အေၾကာင္း
အမွာစကားအေပါင္းကို ထပ္ခါေလာင္းလို႔ ဒီဇင္ဘာေရ
သက္ဆိုင္သူမ်ားဆီ ႏွစ္သစ္အမီ ေဆာင္ယူသြားလွည့္ပါ

▬ § ▬ § ▬ § ▬ § ▬ § ▬ § 

                   အားလံုးပဲ ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ...။ ၂၀၁၈ ခုႏွစ္ကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုရင္း ၂၀၁၉ ခုႏွစ္ကို ႀကိဳဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ မေရာက္တာၾကာေနတဲ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးေပၚလည္း အလည္အပတ္ တစ္ေခါက္ လာရင္းနဲ႔ေပါ့...။ ႏွစ္သစ္မွာ စာေလးေတြ ႀကိဳးစားေရးႏိုင္ဖို႔လည္း အားယူရင္းန႔ဲ ဆိုပါေတာ့ေလ...။ ကိုယ္ေျပာခ်င္လွတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို စိတ္ကူးထဲမွာပဲ စီေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေတြမ်ားေနခဲ့ၿပီး လက္ေတြ႔ ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့တာ အေတာ္ေလး ၾကာေနခဲ့ေပါ့...။ ႏွစ္သစ္နဲ႔အတူ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ အသစ္ေလးေတြ မၾကာမၾကာ ေရးျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တြန္းအားေပးေနျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္လို႔...။

🎉🎆🎆"Happy New Year!"🎆🎆🎉



အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

Friday, August 31, 2018

August ပိေတာက္

ဒီပိေတာက္ပင္ကေလ တစ္လတစ္ခါေလာက္ကိုပြင့္တယ္။ တစ္ခါပြင့္ရင္လည္း အပင္ေပၚမွာ ၃ရက္ေလာက္ ခံတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ပိေတာက္ႀကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ အဲဒီနားျဖတ္သြားတိုင္း အပင္ေပၚေမာ့ေမာ့ၾကည့္ရတာ အလုပ္တစ္ခုလိုကိုျဖစ္လို႔... အခ်ိန္မဟုတ္ အခါမဟုတ္မွာ ပိေတာက္ေတြပြင့္ေနတာျမင္ရတာ သိပ္သေဘာက်တာပဲ။

ဩဂုတ္မွာပြင့္တဲ့ပိေတာက္ကို သစၥာေဖာက္တယ္လို႔ေျပာၾကမွာလား…
ပိေတာက္ရဲ႕သစၥာဟာ ရာသီဥတုနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တယ္။
ရာသီေတြက ေဖာက္ျပန္မွေတာ့ ပိေတာက္ကလည္း တစ္ႏွစ္လံုးပြင့္ရတာပ…။
ဘယ္သူေျပာသလဲ…ပိေတာက္ဟာ တစ္ႀကိမ္တည္းသာပြင့္ရမယ္လို႔…။
ဂ်ဴလိုင္၊ ဩဂုတ္ေရာက္လည္း အပင္ထက္မွာ အဖူးတြဲလဲရွိေနမွေတာ့
မိုးကေလးတစ္ၿဖိဳက္မွာ ပိေတာက္ေတြခဲေနေအာင္ ပြင့္ပစ္လိုက္ရမွာပဲေလ…။
မႏွစ္တုန္းဆီက ဒီဇင္ဘာမွာေတာင္… ရာသီက အခါေပးလာျပန္ေတာ့
တစ္ပင္လံုးမွာ အဝါခက္ေတြ ထိန္ထိန္ျဖာေနေအာင္ ပြင့္ခဲ့ရေသးတာပဲမဟုတ္လား…။
ဩဂုတ္ပိေတာက္ကို သစၥာေဖာက္တယ္လို႔မဆိုပါနဲ႔…
ဧၿပီပိေတာက္ဝါသလို ဩဂုတ္ပိေတာက္လည္းဝါ
ဧၿပီပိေတာက္ေမႊးသလို ဩဂုတ္ပိေတာက္လည္းေမႊး
ဧၿပီပိေတာက္ေၾကြသလို ဩဂုတ္ပိေတာက္လည္းေၾကြရတာပါပဲ။
ရာသီဥတုက သစၥာေဖာက္လို႔သာ…
အခ်ိန္အခါမေရာက္ပဲ ပိေတာက္ေတြ ဆုပ္ဆုပ္ခဲခဲပြင့္ခဲ့ရတာ…
ဘယ္အခါမွာပဲ ပြင့္ပါေစ… ပိေတာက္ဟာ ဝင္းဝင္းဝါလို႔ေနၿမဲ…
ပိေတာက္နံ႔ေမႊးေမႊးဟာ ေလေျပေအးထဲ တသင္းသင္းေမႊးျမဆဲ…
တကယ္ေတာ့လည္း ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲပြင့္ပြင့္ ပိေတာက္ဟာ ပိေတာက္ပါပဲေလ…
ပြင့္ပါေစေတာ့ေပါ့…ပိေတာက္ခ်စ္သူမ်ားအတြက္…
ပိေတာက္ပြင့္မယ့္ရက္ကို လက္ခ်ဳိးေရတြက္ေနစရာမလိုေတာ့တာ…
“ေန႔စဥ္ပိေတာက္ပြင့္ပါေစ” သီခ်င္းေလးညည္းဖို႔မလိုအပ္ေတာ့တာ…
ေပၚလီယာနာလို အေတြးေလးေပါ့… ဝမ္းသာစရာမဟုတ္လား…
တမင္တကာရယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ…။
ပိေတာက္လည္း သစၥာကိုတန္ဖိုးထားခဲ့ပါရဲ႕…
ဒါေပမယ့္လို႔ ေလာကပါလတရားေတြက ေဖာက္ျပားမွေတာ့
ပိေတာက္ဟာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အလကားေနရင္းပြင့္ေနရရွာေတာ့တယ္…။

▲ ▲ ▲ ▲ ▲  ♥♥♥  ▲ ▲ ▲ ▲ ▲

(ဒီကေန႔ ဘေလာ့ဂ္ေဒးမွာ အမွတ္တရ စာေလးတစ္ခုခုတင္ခ်င္တာ အေထြအထူးေရးဖို႔လည္း အခ်ိန္သိပ္မရတာနဲ႔ ဒီကဗ်ာေလးပဲ အခ်ိန္မီ တင္လိုက္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရေတာ့ ျဖစ္သြားတာပဲေလ...။ သမီးေက်ာင္းပို႔ရင္ ျဖတ္သြားေနက်လမ္းမွာ ပိေတာက္ပင္ ၂ပင္ကပ္လ်က္ရွိတယ္။ အဲဒီပိေတာက္ပင္ေတြက တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ခဏခဏကိုပြင့္ေနၾကတာ... နည္းနည္းပြင့္တာနဲ႔ မ်ားမ်ားပြင့္တာပဲကြာတယ္။ ဧၿပီ သူပြင့္ရမယ့္အခ်ိန္ဆို တစ္ပင္လံုး ညႊတ္ခဲေနေအာင္ပြင့္ၾကတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အဲဒီေလာက္မမ်ားေပမယ့္ သတိထားမိရေလာက္ေအာင္ေတာ့ ပြင့္ေနၾကတာပဲ။ အခုလည္း ဒီတစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ေနပူလိုက္ မိုးရြာလိုက္ျဖစ္တာနဲ႔ အပင္ေပၚမွာ ပြင့္ေနၾကျပန္ပါေရာ... ကိုယ္ကလည္း ေန႔တိုင္းအဲဒီနားကျဖတ္ရင္ အပင္ေပၚအလိုလိုေမာ့ၾကည့္မိလ်က္သားပဲ... အက်င့္ပါေနသလိုေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ပိေတာက္ပန္းေလးေတြ ပြင့္ေနတာျမင္လိုက္ရတိုင္းလည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ရပါဘဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ လွစ္ကနဲေပ်ာ္သြား ဝမ္းသာသြားမိရမွန္းလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပိေတာက္ပင္ေပၚမွာ ပန္းကေလးေတြ ျမင္လိုက္ရရင္ကို အလိုလိုေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္သြားမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘေလာ့ဂ္ေဒးမွာ ပြင့္တဲ့ပိေတာက္အတြက္ အမွတ္တရကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးမိသြားတာေပါ့...။ အားလံုးပဲ Happy Blog Day! ပါလို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ေနာ္...။)

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။

Thursday, March 8, 2018

Rumduol ေလးေတြ ပြင့္ခ်ိန္တန္

ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသား သေကၤတ အမွတ္အသားတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ Rumduol လို႔ေခၚတဲ့ ပန္းကေလးေတြ ပြင့္ၾကၿပီ။ ျမန္မာျပည္က ကံ့ေကာ္ပန္း ကေလးေတြ ပြင့္ခ်ိန္နဲ႔ တူတူေလာက္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ခမာလို (Phka Rumduol) (ဖ)ကာ ရမ္ဒူးလ္ လို႔ေခၚတဲ့ ပန္းကေလးကို ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ National Flower အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။

အပင္ေပၚက ပြင့္ကာနီး ရမ္ဒူးလ္ပန္း အဖူးကေလးေတြပါ။ ရုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ ကံ့ေကာ္ပန္း အဖူးကေလးေတြနဲ႔ တူသလိုပါပဲ။
အဲဒီ ပန္းနာမည္ကို သူတို႔ ခမာလို ပီပီသသ အသံထြက္က ေခၚရတာ နဲနဲခက္ပါတယ္။ ကိုယ့္နားထဲ ရမ္ဒူးလ္ပဲ ၾကားေပမဲ့ တကယ္က ရြမ္ နဲ႔ ရမ္ နဲ႔ ၾကားကအသံပါ။ ဒူးလ္ လည္းအဲဒီလိုပဲ.. ဒိုးလ္ နဲ႔ ဒူးလ္ နဲ႔ ၾကားက အသံမ်ဳိးပဲ။ အဲဒီ ‘ဒ’ သံကို အသံထြက္ရင္ ဒေဒြးသံ ပီပီသသလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး..။ ‘သ’ လို အသံေလးလဲ နည္းနည္း ပါေသးတယ္။ လွ်ာနဲ႔ သြားနဲ႔ထိကပ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့  ‘ဒ’ သံ.. အဂၤလိပ္လို အဲဒီအသံထြက္ကို အနီးစပ္ဆံုး ေျပာရရင္ they, them, though, these, those အဲဒီ စကားလံုးေတြကို အသံထြက္ သလိုမ်ဳိး (th-) သံ.. ‘ဒ’ နဲ႔ ‘သ’ နဲ႔ ေပါင္းထားတဲ့ အသံ… ‘သ’ ႀကီးသံ ေျပာရမလားပဲ..။ Phka (ဖကာ) ဆိုတာကေတာ့ ခမာလို (flower) ပန္းကိုေခၚတာပါ။ အဲဒါကိုလဲ အသံထြက္ရင္ အေရွ႕က ‘ဖ’ သံေလးက ပီပီသသ ထြက္ရတာ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းေလး ႏွစ္ခုကို ေလထြက္ရံုေလး ဖိပိတ္လိုက္ၿပီး အေနာက္က ‘ကာ’ ဆိုတဲ့ အသံကိုပဲ နည္းနည္းသံရွည္ေလးဆြဲၿပီး ထြက္ရတာ.. ေရွ႕အသံကို မ်ဳိခ်လိုက္တာမ်ဳိး.. ခမာေတြေျပာတာကို နားေထာင္ၾကည့္ရင္ ‘ကားရမ္ဒူးလ္’ လို႔ပဲ ၾကားရလိမ့္မယ္။

ရမ္ဒူးလ္ပန္းပြင့္ကေလးေတြ...

ခမာလူမ်ဳိးေတြ အထူးတလည္ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့ ရမ္ဒူးလ္ ပန္းကေလးရဲ႕ scientific name က Sphaerocoryne affinis လို႔ေခၚပါတယ္။ ေနာက္တမ်ဳိးအေနနဲ႔ Mitrella mesnyi လို႔လဲ ေခၚၾက ေသးတယ္။ ဒီပန္းေလးေတြက ေဖေဖၚဝါရီေလာက္ဆို စပြင့္တတ္ၿပီး ခမာႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ ဧၿပီလေလာက္အထိ လိႈင္လိႈင္ပြင့္ၾကပါတယ္။ ခမာလူမ်ဳိးေတြဟာ ရမ္ဒူးလ္ပန္းေလးေတြကို သိပ္တန္ဖိုးထားၾကတယ္။ သဘာဝအေလ်ာက္ အေလ့က်ေပါက္တဲ့ ရမ္ဒူးလ္ပင္ေတြကို ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံမွာ ေနရာအႏွ႔ံ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္တဲ့အျပင္ တမင္တကာကို အေလ့က်မဟုတ္ပဲ မိမိေနအိမ္ ၿခံထဲမွာ၊ လမ္းမတန္းေတြမွာ၊ ပန္းၿခံေတြထဲမွာ အစရွိသျဖင့္လည္း အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားၿပီး စိုက္ပ်ဳိးထားေလ့ ရွိတတ္ၾကတယ္။ 

ရမ္ဒူးလ္ပင္ကေလးပါ။
ရမ္ဒူးလ္ ပန္းပင္က သိပ္ႀကီးမားတဲ့ အပင္ႀကီးမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အပင္လတ္မ်ဳိးလို႔ ေျပာရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အပင္အျမင့္က ၁၂ေပ ေလာက္ကေန အလြန္ဆံုး ၃၈ေပ ေလာက္နဲ႔ ပင္စည္လံုးပတ္က လူႀကီးလက္ေမာင္းလံုး သာသာေလာက္ ကေန အႀကီးဆံုးရွိမွ ၁၀လကၼ ကေန ၁၂လကၼ အခ်င္းေလာက္သာ ရွိတတ္ၾကတယ္။ ပံုမွန္ေတြ႔ေနက် အပင္ေတြကေတာ့ လူတစ္ရပ္သာသာ ေက်ာ္ရံုေလာက္ အေနေလးေတြ ကေန ၁၀ေပ ၁၂ေပ အျမင့္သာသာေလးေတြပဲ အေတြ႔ရမ်ားပါတယ္။ အန္းေကာဝပ္ ေက်ာင္းေတာ္ရွိရာ ေတာႀကီးထဲမွာေတာ့ အေတာ္အတန္ ႀကီးမားတဲ့ အပင္ႀကီးေတြ ရွိတာေပါ့။ ဒီအပင္က ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပတ္လံုး စိမ္းလန္းေနတတ္တဲ့ အၿမဲစိမ္းသစ္ပင္ အမ်ဳိးအစားထဲမွာ ပါတယ္။ ရမ္ဒူးလ္ ပန္းကေလးေတြက ၾကက္ဥႏွစ္ေရာင္လို ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အေရာင္မ်ဳိးရွိၿပီးေတာ့ ႀတိဂံပံု သံုးပြင့္ဆိုင္ေနတဲ့ ပြင့္ဖတ္ ပြင့္ခ်ပ္ ကေလးေတြက ခပ္ထူထူ မာေတာင့္ေတာင့္ေလးေတြပါ။ 

ပန္းကေလးရဲ႕ အနီးကပ္ပံု...
ရမ္ဒူးလ္ပန္းေလးေတြကို အထူးတလည္ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ထူးျခားၿပီး စြဲမက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳအီ သင္းပ်ံ႕ ေမႊးျမလြန္းလွတဲ့  ရနံ႔ေၾကာင့္ပါပဲ..။ က်ပ္ျပားဝိုင္း သာသာေလာက္ေလး ရွိတဲ့ ပန္းပြင့္ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ကေလးေတြ ပြင့္ၾကပံုက သစ္ရြက္ကေလးေတြရဲ႕ ေအာက္ဖက္မွာ အကာအကြယ္ယူၿပီး ပြင့္လို႔ ပြင့္ေနမွန္းေတာင္  ေတာ္တန္ရံုနဲ႔ မသိႏိုင္ပဲ ရုတ္တရက္ ရွာေဖြမေတြ႔ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ပုန္းရွိဳးကြယ္ရွိဳးႏိုင္ သေလာက္ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားသင္းပ်ံ႕တဲ့ ရနံ႔ကေတာ့ သိမ္းဝွက္ထားဖို႔ ခက္လြန္းလွစြာပဲ ေတာ္ေတာ္ေလးေဝးတဲ့ အကြာအေဝးေလာက္ထိေအာင္ကို ပ်ံ႕လြင့္ႏိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။ ပန္းေလး တစ္ပြင့္ေလာက္ ခူးလာၿပီး အိမ္ထဲ ယူလာရင္ေတာင္ တစ္အိမ္လံုး ဘယ္ေနရာကျဖစ္ျဖစ္ ထံုသင္း ေမႊးႀကိဳင္ ေနတတ္တာမ်ဳိး... ေပ၁၀၀ ပတ္လည္ေလာက္ ၿခံႀကီးထဲမွာ တစ္ပင္ေလာက္ စိုက္ထားလို႔ ပန္းပြင့္ေနၿပီဆိုရင္ တစ္ၿခံလံုး၊ တစ္အိမ္လံုး အျပင္ အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္က အေတာ္လွမ္းတဲ့ အိမ္ေတြဆီထိေအာင္ တသင္းသင္းနဲ႔ ေမႊးျမေနတတ္တာမ်ဳိးပါ..။

အပင္ေပၚမွာပြင့္ေနတဲ့ ရမ္ဒူးလ္ကေလးေတြ...
ရမ္ဒူးလ္ေလးေတြက ညေမႊးပန္းတို႔ ဆိတ္ဖလူးပန္းတို႔လို ညေနခင္းနဲ႔ ညဖက္ေတြမွာ သူ႔အေမႊးန႔ံက ရန႔ံပိုၿပီးေမႊး ပိုၿပီးစူးရွသင္းပ်ံ႕လာတတ္တဲ့ သဘာဝလည္း ရွိတယ္။ ဒီပန္းရဲ႕အန႔ံက သနပ္ခါးန႔ံနဲ႔ နံသာန႔ံကို ေပါင္းထားသလိုမ်ဳိးပဲ။ တသင္းသင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စူးရွ ခ်ဳိအီတဲ့ အန႔ံမ်ဳိး... အဲသလို ႀကိဳင္လႈိင္ၿပီး ထံုအီစူးရွေနေပမဲ့ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ သူ႔ေမႊးရန႔ံက တစ္မ်ဳိးထူးျခားလွစြာကို သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ရွိတဲ့ရန႔ံမ်ဳိးလည္း ေပါင္းစပ္ပါဝင္ေနျပန္တာမို႔ စြဲမက္စရာ ေကာင္းတဲ့ရန႔ံ အမ်ဳိးအစားထဲမွာ ပါတယ္။ ထံုထံုအီအီ ရနံ႔စူးစူးေတြကို မႀကိဳက္မႏွစ္သက္တတ္တဲ့ သူမ်ားအဖို႔ေတာ့ ရမ္ဒူးလ္ရဲ႕ အန႔ံဟာ ၾကာၾကာရွဴရင္ အေတာ္ေလး ေခါင္းမူးေစႏိုင္တဲ့ ရနံ႔မ်ဳိးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခမာလူမ်ဳိးေတြကေတာ့ အဲဒီလို ထူးျခားတဲ့ ေမႊးရန႔ံမ်ဳိးကို ပိုင္ဆိုင္ထားတာေၾကာင့္ပဲ  ဒီပန္းေလးေတြကို အျမတ္တႏိုးနဲ႔ အထူးတလည္ ဂုဏ္တင္ တန္ဖိုးထားၿပီး ခမာလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ အမ်ဳိးသား သေကၤတကို ေဖၚေဆာင္တဲ့ပန္းအျဖစ္ တရားဝင္ သတ္မွတ္ ထားခဲ့ၾကတာပါ။

ခမာတို႔ရဲ႕ရာဇဝင္မွာလည္း ဟိုးေရွးခမာလူမ်ဳိးမ်ား လက္ထက္မွာ ကတည္းက ရမ္ဒူးလ္ပန္းကေလးေတြကို အမ်ဳိးသမီးမ်ားအတြက္ အလွကုန္ပစၥည္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တဲ့ (Fragrant Lip Wax) ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး အဆီကို ထုတ္လုပ္ရာမွာ အစဥ္တစိုက္ အသံုးျပဳေလ့ ရွိခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးတင္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ရမ္ဒူးလ္ရန႔ံနဲ႔ ေရေမႊးထုတ္လုပ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ရမ္ဒူးလ္ပန္းကေလးေတြရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ ေမႊးရန႔ံေၾကာင့္ ခမာ လူမ်ဳိးေတြဟာ ခမာအမ်ဳိးသမီးေလးေတြကို ရမ္ဒူးလ္ပန္းကေလးေတြနဲ႔ တင္စားတတ္ၾကပါတယ္။ ခမာမိန္းကေလးမ်ားအတြက္ မိဘမ်ားက နာမည္မွည့္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း ရမ္ဒူးလ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကို တန္ဖိုးထား မွည့္ေခၚၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ရမ္ဒူးလ္ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ၿမိဳ႕ေတြ ရြာေတြ ေဒသေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံမွာ ရွိပါတယ္။ ရမ္ဒူးလ္ပန္းကေလးေတြအေၾကာင္း ေရးသားဖြဲ႔ဆိုထားၾကတဲ့ အႏုပညာ လက္ရာေတြ၊ စာ၊ ကဗ်ာ၊ သီခ်င္းေတြ၊ ျပဇာတ္ေတြလည္း ခမာ ရာဇဝင္မွာ အမ်ားအျပား ရွိခဲ့သလို ခုထက္ထိတိုင္လည္း ေရးသား ဖြဲ႔ဆိုမႈေတြ ရွိေနဆဲပါပဲ။ 

ဘုရားဝင္းေရွ႕က ရမ္ဒူးလ္ပန္းေလးေတြေရာင္းေနတဲ့ ပန္းသည္မ်ား...
ရမ္ဒူးလ္ပန္းကေလးေတြကို ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ National Flower အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း ခံထားရတဲ့ အေၾကာင္းထဲမွာ ခမာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ လူေနမႈဘဝထဲမွာ ရမ္ဒူးလ္ပင္ရဲ႕ အေရးပါမႈေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ရမ္ဒူးလ္ပန္းကေလးေတြ ပြင့္ခ်ိန္မွာ ပန္းကေလးေတြကို ခူးဆြတ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းကန္နားေတြမွာ၊ ေစ်းထဲေတြမွာ၊ အျခား လူစည္ကားရာ ေနရာေတြမွာ ေရာင္းေလ့ရွိၾကတယ္။ ရမ္ဒူးလ္ပင္ရဲ႕ အသီးကလည္း စားလို႔ရတဲ့ အသီးမ်ဳိးမို႔ ရမ္ဒူးလ္သီးေလးေတြ ရင့္မွည့္ လာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ခူးဆြတ္ၿပီး ေရာင္းခ်ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ရမ္ဒူးလ္သီးေလးေတြက စပ်စ္သီးလို အခိုင္အတြဲလိုက္ေလးေတြ သီးပါတယ္။ အသီးေလးေတြ မွည့္လာရင္ နီညိဳရင့္ေရာင္ကေန သေျပသီးလို အမည္းေရာင္မ်ဳိးျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ခူးဆြတ္ၿပီး စားႏိုင္ပါၿပီ။ 

ရမ္ဒူးလ္သီး အမွည့္ေလးေတြပါ။ တစ္ခါမွ စားမၾကည့္ဖူးလို႔ အရသာဘယ္လိုရွိသလဲေတာ့ မသိဘူး။

ဒါ့အျပင္ ရမ္ဒူးလ္ပင္ရဲ႕ အကိုင္းအခက္မ်ားကိုလည္း ေလာင္စာအျဖစ္ အသံုးျပဳၾကသလို ပင္စည္သားကိုလည္း အိမ္ေဆာက္ရာမွာ သံုးၾကပါတယ္။ ရမ္ဒူးလ္ပင္ရဲ႕ အေခါက္ကလည္း ေဆးဖက္ ဝင္တာ ေၾကာင့္မို႔ ဖ်ားတာနာတာမွာ ကုသဖို႔ သံုးၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကေမာၻဒီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ National Flower ေလးအေၾကာင္း ေလ့လာ သိရွိမိသမွ်ကို ျပန္ၿပီးေဖါက္သည္ခ်လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...