ဘက္လိုက္တတ္တဲ့စိတ္

သမီးတို႔ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ခါစရက္ေတြတံုးက တစ္ရက္ေပါ့။ နဲနဲၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္ရက္ရယ္ေတာ့လဲ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ မနက္ဖက္ ေစာေစာ သမီးကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ဖုိ႔ ကားေမာင္းထြက္လာရင္းနဲ႔ လမ္းသြယ္ထိပ္ကေန လမ္းမတန္းေပၚကို ေကြ႔ထြက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္း လမ္းမအလယ္ေကာင္မွာ ျမင္လိုက္ရတာတစ္ခုေၾကာင့္ ပါးစပ္က “ဟယ္” ကနဲ ေအာ္မိရက္သားျဖစ္သြားတယ္။ ေျခာက္လသား သာသာေလာက္ေလးရွိမယ့္ အျဖဴနဲ႔အဝါၾကား ေလလြင့္ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ ညဖက္ အျပင္ထြက္ရင္း ကားႀကိတ္မိတယ္ထင္ပါ့။ လမ္းလယ္ေကာင္မွာ ေသေနၿပီးေတာ့ တစ္ညလံုး ျဖတ္သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြက အထပ္ထပ္ႀကိတ္သြားၾကပံုေပၚတယ္။ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျပားကပ္ေနၿပီ။ ကားေမာင္းေနရင္း ကိုယ္သြားမဲ့လမ္း ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရုတ္တရက္ႀကီး ေတြ႔လိုက္ရတာေပမဲ့ လမ္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ အဲဒီေၾကာင္ေသေလးေပၚကေန ကိုယ့္ကားနဲ႔ နင္းျဖတ္ၿပီး ေမာင္းမသြားရက္လို႔  တက္မႀကိတ္မိေအာင္ လမ္းေဘးကို မရအရ ေရွာင္ၿပီးေတာ့ေမာင္းမိတယ္။ ကိုယ့္အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ေၾကာင္လဲမဟုတ္ အိမ္အနီးအနား ပတ္၀န္းက်င္မွာ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတာမ်ဳိးလဲမဟုတ္ ဘယ္ကေၾကာင္မွန္းလဲမသိပဲနဲ႔ အဲဒီေၾကာင္ေသေလးကိုျမင္လိုက္ရတာ ရင္ထဲမွာ က်ဥ္ကနဲပဲ ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္သြားမွန္းကိုမသိဘူး။ သမီးကို ေက်ာင္းမွာပို႔ခဲ့ၿပီး ျပန္လာေတာ့လဲ အဲဒီေနရာနားမေရာက္ခင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကတည္းက သတိထားၿပီးေတာ့ ေၾကာင္ေသျပားခ်ပ္ကေလးကို ေရွာင္ကြင္းၿပီးေမာင္းလာခဲ့မိတယ္။ မနက္ေစာေစာမွာကတည္းက လမ္းမေပၚ ျပားကပ္ေနၿပီးသား ေၾကာင္ေသေလးက ညေနေက်ာင္းႀကိဳခ်ိန္က်ေတာ့ တစ္ေနကုန္ ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြ အမ်ားႀကီး အဲဒီေပၚ အထပ္ထပ္ ႀကိတ္သြားၾကၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ လမ္းမေပၚ တစ္ခုခု စြန္းေနေပေနတဲ့ အကြက္တစ္ကြက္ပံုစံ အေနေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒါကိုေတာင္ ကားကို အဲဒီေနရာကေန ေရွာင္ၿပီးေမာင္းလိုက္မိေသးတယ္။ တေနကုန္ အဲဒီေၾကာင္ေသေလးပဲ ျမင္ေယာင္ၿပီး သနားေနတာ။ ေနာက္ထပ္ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိလဲ အဲဒီေၾကာင္ေလးေသေနတဲ့ပံုကို မ်က္ေစ့ထဲကမထြက္ဘူး။ သတိရတိုင္း စိတ္မေကာင္းေတြကိုျဖစ္လို႔။ ဒီကေမာၻဒီးယားကို စေရာက္ခါစတံုးက ညဖက္ေတြ လမ္းထြက္ရင္ သတိထားမိတာ လမ္းေပၚမွာ ေခြးေလေခြးလြင့္ဆိုလို႔ တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွကို မေတြ႔ရဘူး။ လမ္းတကာမွာ ညမိုးခ်ဳပ္ၿပီဆို အလွ်ဳိလွ်ဳိထြက္လာၿပီး က်က္စားတတ္ၾကတာက ေၾကာင္ေလေၾကာင္လြင့္ေတြပဲရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေပါလဲဆို ဟိုနားဒီနား လႈပ္လႈပ္ျမင္လို႔ၾကည့္လိုက္ရင္ ေၾကာင္၊ အိမ္ေရွ႕အမိႈက္ပံုးေတြကို ေမႊၿပီး တခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ အစာရွာေနတာလဲ ေၾကာင္၊ လမ္းေပၚ ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ ေၾကာင္၊ လွစ္ကနဲ လမ္းျဖတ္ကူးေျပးရင္လဲ ေၾကာင္ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အေတာ္ထူးဆန္းေနခဲ့တာ။ ေနာက္ပိုင္းမွ သိလာတာက ခမာလူမ်ဳိးေတြ အိမ္ေပါက္ေစ့ေလာက္နီးပါးပါပဲ တစ္အိမ္ကို အနည္းဆံုးေတာ့ ေခြးေတြ သံုးေလးေကာင္ေလာက္မက တစ္အုပ္တစ္မႀကီး ေမြးထားတတ္ၾကတယ္။ ေၾကာင္ကိုက်ေတာ့ တခ်ဳိ႔တေလေလာက္ကလြဲလို႔ အိမ္ေတြမွာ သိပ္ၿပီးေမြးေလ့မရွိတတ္ၾကဘူး။ အဲဒီေတာ့ လမ္းမေတြေပၚမွာ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြ ရွားသေလာက္ ေလလြင့္ေၾကာင္ေတြကေတာ့ ေပါမွေပါပဲ။ အဲလိုမ်ဳိးဆိုေတာ့ လမ္းမေပၚ ညဖက္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ကားတိုက္ခံရတာေလာက္က ဆန္းတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေသေနတာေတြ႔ေတာ့လဲ ရင္ထဲမေကာင္းဘူးေပါ့။ အဲဒီေၾကာင္ေလးကိုပဲ သတိရတိုင္း ေတြးေတြးၿပီး သနားေနေတာ့တာ။ အဲဒီလိုနဲ႔ေနရင္း ရက္နဲနဲၾကာလာေတာ့လဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေပါ့ေလ။ အေတာ္ေလးၾကာသြားၿပီးေတာ့ တစ္ရက္မွာ အဲဒီတစ္ေခါက္တံုးကလိုပဲ မနက္ဖက္သမီးကို ေက်ာင္းပို႔တဲ့အခ်ိန္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီေၾကာင္ေလးေသခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာနားေလးမွာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္နီးပါး အရြယ္ေလာက္ရွိမဲ့ေျမႂကြက္ အႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ ကားႀကိတ္ၿပီးေသေနတာ အဲဒီေၾကာင္ကေလးေသေနတံုးက ပံုစံအတိုင္းပဲ လမ္းေပၚျပားကပ္ေနၿပီ။ ကိုယ္လဲ ကားေမာင္းရင္းနဲ႔ လွမ္းေတြ႔လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲကေန ဟင့္.. ေျမႂကြက္ႀကီး ဆိုတာေလာက္ မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္မိရံုကလြဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ျဖစ္မသြားခဲ့ဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႔ ကားကိုလဲ ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္ေမာင္းသြားျဖစ္တယ္။ သမီးကို ေက်ာင္းမွာခ်ခဲ့ၿပီး ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ႂကြက္ေသကို လံုး၀ သတိေတာင္မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီႂကြက္ေသကို စေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာလဲ စိတ္ထဲမွာ ဟိုတစ္ေခါက္က ေၾကာင္ေသကေလးကို လံုးဝေမ့ေနၿပီ။ ဒီအတိုင္း အမွတ္တမဲ့နဲ႔ပဲ ျဖတ္ေမာင္းလာခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ မီးဖိုထဲ ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ေနရင္းနဲ႔က်မွ ျဖတ္ကနဲ ေခါင္းထဲမွာ ေမ့သေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေၾကာင္ေသေလးကို ဘယ္လိုကဘယ္လို သတိရမိသြားလဲမသိဘူး။ အဲဒီေတာ့မွ မနက္ကေတြ႔ခဲ့မိတဲ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တစ္ေနရာတည္းေလာက္မွာ ကားႀကိတ္ခံထားရတဲ့ ႂကြက္ေသကိုပါ တလက္စတည္း ျပန္သတိရလိုက္မိတဲ့အခ်ိန္က်မွပဲ တအ့ံတၾသနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ သတိထားမိလိုက္တာ… ၾကည့္စမ္း.. ငါ ေတာ္ေတာ္ကို ဘက္လိုက္တတ္တာပဲ လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အံ့ၾသတႀကီး အျပစ္တင္မိေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မေက်မနပ္ျဖစ္သြားမိတာ။ တကယ္ဆို အဲဒီေသသြားတဲ့ ေၾကာင္ေရာ ႂကြက္ေရာဟာ ကိုယ္နဲ႔ ဘာမွကို မပတ္သက္တဲ့ သတၱဝါႏွစ္ေကာင္ေလ။ ေသတဲ့ပံုကလဲ တပံုစံတည္း… ကိုယ္ျမင္ရတဲ့ အေျခအေန ႏွစ္ခုလံုးကလဲ ထပ္တူထပ္မွ်… အဲဒီေလာက္ ထပ္တူက်ေနပါရဲ႕နဲ႔ေတာင္ ကိုယ့္စိတ္ထဲက ျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္က်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အဲေလာက္ ကြာသြားရတာလဲ ဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ အမွန္ေတာ့ ေျပာရရင္ ကိုယ္က မိန္းကေလးေပမဲ့ ပင္ကိုယ္သဘာဝကိုက သူမ်ားနဲ႔ သိပ္မတူလွဘူး… ငယ္ငယ္ကတည္းက ေႁမြတို႔ ဖားတို႔ ႂကြက္တို႔ တီေကာင္တို႔လို အေကာင္ပေလာင္ေတြ ဘာေတြကို ေၾကာက္တတ္တဲ့သူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ျမင္ျမင္သမွ် တိရစာၦန္ေလးေတြကိုလဲ ဘာေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္လိုက္တာပဲ။ လူတကာ ခ်စ္ဖို႔ ႏွစ္သက္ဖို႔ ခဲယဥ္းတဲ့ တိရစာၦန္အမ်ဳိးအစားေတြကိုေတာင္ ကိုယ္က စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ေအာ္.. ဒီလိုအေကာင္ေလးေတြမွာလဲ သူ႔သဘာဝနဲ႔သူေတာ့ ခ်စ္စရာ သေဘာက်စရာေကာင္းတာေလးေတြ ရွိသားပဲေနာ္ ဆိုတာမ်ဳိး ရွာရွာေဖြေဖြ စူးစမ္းေလ့လာၾကည့္တတ္တဲ့ အေလ့အထလဲရွိေသးတာ။ အိမ္ေမြး တိရစာၦန္ေတြတင္မကဘူး ေတာရိုင္းတိရစာၦန္လို အေကာင္ႀကီးေတြကိုေတာင္ ခ်စ္စရာအေကာင္ႀကီးေတြ.. လူကိုသာရန္မျပဳတတ္ဖူးဆိုရင္ ေၾကာင္ကေလး ေခြးကေလးေတြလို အိမ္မွာေမြးထားခ်င္လိုက္တာေနာ္.. ဆိုၿပီး အၿမဲလို စိတ္ကူးေနတတ္တဲ့လူစားက အခု ေၾကာင္ကေလးနဲ႔ ေျမႂကြက္က်မွပဲ ေသတာခ်င္းအတူတူကိုေတာင္ ဘက္လိုက္ၿပီးေတာ့ သနားေနမိပါေရာလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အံ့ၾသမဆံုးဘူး။ ေၾကာင္ေသကေလးတံုးကမ်ားဆို သံုးေလးရက္ေလာက္ မ်က္ေစ့ထဲကေတာင္ မထြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမင္ေယာင္ေနၿပီးေတာ့ ေတြးမိတိုင္း သနားေနတာ။ ေျမႂကြက္က်ေတာ့ အေရးေတာင္မလုပ္မိတာမ်ား သနားဖို႔ဆိုတာေတာ့ ေဝးေရာ့… ကဲ ၾကည့္ပါအံုး.. ကိုယ္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ တိရစာၦန္ႏွစ္ေကာင္ သူ႔ဟာသူ လမ္းမေပၚ ကားႀကိတ္လို႔ေသေနတဲ့ ကိစၥကို ကိုယ္က ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ သတၱဝါခ်င္းအတူတူ သနားတာကိုေတာင္ တဖက္သတ္ႀကီး ဘက္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ သနားေနမိတဲ့အျဖစ္…။ အဲသလို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတိထားမိသြားတဲ့အခ်ိန္မွာမွ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အဲလိုမ်ဳိး ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြက သတၱဝါႏွစ္ေကာင္အေပၚ တံု႔ျပန္ပံုခ်င္း အဲသေလာက္ႀကီး ကြာျခားသြားရပါလိမ့္လို႔ ကိုယ့္စိတ္အေျခအေနကိုကိုယ္ ျပန္ၿပီးဆန္းစစ္ၾကည့္မိရေတာ့တယ္။ ထင္ရတာကေတာ့… လူ႔စိတ္သဘာဝအရ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ရတာကို ဆက္စပ္ေတြးေတာမိရသေလာက္ေပါ့ေလ.. ေၾကာင္တို႔ ေခြးတို႔ဆိုတာက လူနဲ႔ရင္းႏွီးၿပီးသား လက္ပြန္းတတီးရွိတဲ့ အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ေလးေတြျဖစ္လို႔ သိစိတ္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ မသိစိတ္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ အေကာင္းျမင္ၿပီးသား.. ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ လိုလားတဲ့စိတ္က အလိုလိုရွိေနၿပီးသား.. အဲ..ေျမႂကြက္ဆိုတာက်ေတာ့ နာမည္ၾကားကတည္းကကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေအာ့ႏွလံုးနာၿပီးသား.. ေနာက္ႂကြက္ဆိုတာ ညစ္ပတ္တယ္ ေရာဂါေတြကူးစက္တတ္တယ္ လူကိုအႏၱရာယ္ေပးတတ္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြကစလို႔ မေကာင္းေၾကာင္း ေပါင္းစံုေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက သိဖူးၾကားဖူးထားတာမို႔ ႂကြက္ဆိုတာ မေကာင္းဘူးဆိုတာမ်ဳိး စိတ္ထဲကေန လက္ခံထားမိၿပီးသားလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အလိုလိုေနရင္း မသိစိတ္ထဲက မလိုလားတဲ့စိတ္အခံက အရင္ဦးဆံုး ေရွ႕ေဆာင္မိသြားတယ္လို႔ ယူဆမိတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့လဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘဝင္မက်မိတာက အဲဒီလို ဘက္လိုက္ၿပီးခံစားမိတဲ့ စိတ္မ်ဳိး အမွတ္တမဲ့ေပၚလာတာကို ခ်က္ခ်င္းသတိမမူမိတဲ့အျဖစ္… ေသၿပီးသြားပါၿပီဆိုမွေတာ့လဲ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သတၱဝါပဲျဖစ္ျဖစ္ မုန္းစရာေကာင္းတဲ့သတၱဝါပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔ပဲေသေသ သတၱဝါခ်င္းကေတာ့ အတူတူပဲမဟုတ္လား။ ေသသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ လိုလားတာေတြ မလိုလားတာေတြ ႏွစ္သက္တာ မႏွစ္သက္တာေတြဟာ ဘာမ်ားအေရးႀကီးေသးလို႔လဲ။ စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္တဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါရဲ႕နဲ႔ သူ႔ဟာသူ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသသြားၿပီးတဲ့ သတၱဝါႏွစ္ေကာင္အေပၚမွာ သနားတဲ့စိတ္ကေလးကိုေတာင္ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား တန္းတူရည္တူ မွ်မွ်တတေလး မထားႏိုင္ခဲ့ရတာလဲလို႔ ေတြးေတြးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ တႏံု႔ႏုံ႔နဲ႔ အျပစ္တင္ေနမိေတာ့တာပဲ။ ေသခ်ာတာက ဒီအျဖစ္ကို ကိုယ္ဘယ္လိုမွကို ေမ့ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ကို ဘယ္အရာမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္စိတ္ကို ဒီ့ထက္ပိုၿပီး သတိထား ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႔ကိုပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတိေပး ဆံုးမ တရားခ်ေနမိရေတာ့တယ္။

 * * * * * * * * * *

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။