* * “3108” Day Nostalgia * *

 အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ေလာကႀကီးနဲ႔ ကင္းကြာေနခဲ့တာ၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုလဲ လွည့္မၾကည့္စတမ္း ပစ္ထားမိခဲ့တာ ႏွစ္ပတ္ေတာင္လည္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕ေလ။ ဘေလာ္ဂါ အေကာင့္ထဲ၀င္ဖို႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္ကုဒ္ကေလးေတာင္ အေတာ္ေလး ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေန႔တိုင္းလို လြမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္အားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးကိုေကာ ကိုယ္ခင္မင္မိခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္မိတ္ေဆြမ်ားကိုေကာ အခ်ိန္တိုင္း သတိရေနမိတာ။ ဒီႏွစ္ 31 August, Blog Day ေန႔တုံးကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ဟိုးအရင္ ကိုယ္တိုင္ဘေလာ့ဂ္စၿပီးမေရးျဖစ္ေသးခင္ အခ်ိန္က  Silent Reader တစ္ေယာက္အျဖစ္ တိတ္တိတ္ကေလး ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ဘေလာ့ဂ္တကာ လည္ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ထူးထူးျခားျခား အရမ္းကိုပဲ သတိရ လြမ္းဆြတ္မိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီတံုးကမ်ား တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြတိုင္း ၀င္၀င္ၿပီးဖတ္မိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာထဲမွာ ေန႔စဥ္ပံုမွန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကကို မရွိဘူးဆို တစ္ရက္ကို ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္မကေပါ့။ ဒီ့ထက္မ်ားခ်င္သာမ်ားလိမ့္မယ္။ ဒီထက္မနည္းတာကေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ေတြကေန ကမၻာတစ္ဝွမ္း ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက ဘေလာ္ဂါေပါင္းစံုတို႔ရဲ႕ အေတြးေပါင္းစံု အေၾကာင္းအရာေပါင္းစံု အေတြ႔အႀကံဳေပါင္းစံုေတြပါဝင္တဲ့ စာအမ်ဳိးအစားေပါင္းစံုကို တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိး မရိုးရေအာင္ တစ္ဝႀကီး အားပါးတရ ဖတ္ခြင့္ရခဲ့ဖူးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ဘေလာ္ဂါေတြကလဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ရႈပ္ေနေန မရ ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကေန ေန႔တိုင္း ပို႔စ္အသစ္ေတြကိုရေအာင္ တင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာကို မွတ္မွတ္သားသားရွိ္ခဲ့ရၿပီး တကယ္ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳမိခဲ့ရတာ။ ကိုယ္တိုင္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ တိုတိုထြာထြာေလးေတြ ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ ေရးျဖစ္လာမိတဲ့အခါ စာတစ္ပုဒ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ ရင္းႏွီး စိုက္ထုတ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အင္အားေတြကုိ ပိုပိုၿပီးနားလည္လာတဲ့အခ်ိန္ ဟိုးအရင္ ဘေလာ့ဂ္ေရွးဦးစကတည္းက အခက္အခဲေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးၾကားကေန ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးႏိုင္သားႏိုင္ မွ်ေ၀ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာ့ဆရာ ဘေလာ္ဂါႀကီးမ်ားကို ပိုၿပီး ေလးစား ဦးၫႊတ္မိတာ အမွန္ပဲ။ သူတို႔ေတြ အဲဒီလို စတင္ခဲ့ၾကလို႔လဲ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြ အခုလို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ရတာပါ။ ကိုယ္ဖတ္မိခဲ့သမွ် ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ႏိုင္ငံတကာက ဘေလာ္ဂါေတြရဲ႕ က်င္လည္ရာ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ဘ၀ေတြက အေထြေထြ အျပားျပားဆိုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကလဲ ေဆးေရာင္စံု ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုေပါ့။ မတူကြဲျပားတဲ့ ေရာင္စဥ္ေတြက ဆန္းက်ယ္ျခားနားတဲ့ ခံစားမႈေတြကို ေပးစြမ္းႏိုင္သလိုပါပဲ။ သူတို႔ေရးသမွ်မွာ အေလးအနက္စာေတြပါသလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြလဲပါရဲ႕။ အေတြးအျမင္ေတြပါသလို တီထြင္ဆန္းသစ္မႈေတြကိုလဲ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ဆိုတဲ့ သီခ်င္း၊ ကိုယ္တိုင္ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကား၊ ကိုယ္တိုင္ခ်က္တဲ့ဟင္း၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္တဲ့မုန္႔၊ ကိုယ္တိုင္ရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံု ဆိုတာမ်ိဳးေတြကိုလဲ ေ၀မွ်ခံစားႏိုင္ရဲ႕။ ေရျခားေျမျခားက အေတြ႔အႀကံဳသစ္ေတြ၊ လူေနမႈစံနစ္ေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ေတြကို ျမည္းစမ္းခြင့္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရးလို ဟာမ်ဳိးေတြလဲ မက်န္ရေအာင္ တေစ့တေစာင္း စူးစမ္း ေလ့လာခြင့္ေတြရခဲ့တယ္။ ရသဖက္ဆုိလဲ ကဗ်ာဖတ္မလား၊ ဝတၳဳဖတ္မလား၊ အက္ေဆးဖတ္မလား စံုလို႔ရယ္ေလ။ လွ်ဳိ႕ဝွက္သဲဖို သေစၦ သရဲ စုန္း ကေဝ ဒ႑ာရီေတြလဲ မလြတ္ရပါဘူး။ ကိုယ္ကလဲ စာဖတ္ရင္ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာႏွစ္ၿပီး ဖတ္တတ္တယ္။ အေလးအနက္ေရးထားတဲ့စာေတြ၊ ရသ ခံစားမႈေတြကိုဖြဲ႔ဆိုထားတဲ့ စာမ်ဳိးေတြဆို စာထဲကအေၾကာင္းအရာကို ရင္နဲ႔ရင္းၿပီး လိုက္ပါစီးေမ်ာတတ္တယ္။ ကိုယ္ဖတ္လိုက္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းျခင္းရာကို ေစ့ငုတတ္တယ္။ စာေရးသူရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲကို၀င္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ဝင္ခံစားတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က ကြန္မန္႔မေပး ဘာမေပး Silent Reader လုပ္ေနလို႔ ကိုယ့္ကိုဘယ္သူကမွ မသိၾကေပမဲ့ ကိုယ္ဖက္ကေတာ့ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ပင္တိုင္သြားဖတ္ေနက် ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ပိုင္ရွင္ ဘေလာ္ဂါမ်ားကို မျမင္ဖူးမေတြ႔ဖူးတာေတာင္မွ သူတို႔ရဲ႕ပို႔စ္ေတြကေနတစ္ဆင့္ သူတို႔ေတြကို ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ တရင္းတႏွီးသိေန စိတ္ထဲကေန လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနခဲ့မိတယ္။ သူတို႔စာေတြကို ဖတ္ရင္း သူတို႔ေတြရဲ႕ရင္ဘတ္ထဲထိ ကိုယ္ၾကည့္ျမင္ခြင့္ရႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဘေလာ္ဂါတို႔ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေတြကို သူတို႔ရဲ႕ပို႔စ္ေတြထဲကတစ္ဆင့္ သူတို႔နဲ႔ထပ္တူ ကိုယ့္ရင္ထဲကေန လိုက္ပါခံစားမိတတ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရင္ထဲက ရင္းႏွီးေနမိတဲ့ ဘေလာ္ဂါေတြရဲ႕ Personality ေတြကို သူတို႔ေရးတဲ့စာေတြထဲကတဆင့္ ၿပိဳးကနဲျပက္ကနဲ ျမင္ခြင့္ရခဲ့သလို  ရင့္က်က္ ျပည့္ဝတဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားေလးေတြကိုလဲ သူတုိ႔စာေတြထဲမွာ ၿဖိဳးကနဲျဖတ္ကနဲ သတိထားမိခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္တိုင္ ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခုဖန္တီးၿပီး ဟိုမက် ဒီမက် အတိုအစ စာေလးေတြကို ေလွ်ာက္ေရးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲကေန အရင္ကတည္းက တဖက္သတ္ ရင္းႏွီးထားခဲ့ၿပီးသား ဘေလာ္ဂါေတြနဲ႔ အမွန္တကယ္ကို ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ တကယ္ကို ၀မ္းသာမိတယ္။ အဲဒီထဲကမွ တစ္ခ်ဳိ႕ဘေလာ္ဂါေတြကို အျပင္မွာ လူခ်င္းပါခင္မင္ခြင့္ စကားေျပာခြင့္ေတြ ရခဲ့တာကိုေတာ့ ၀မ္းအသာမိဆံုးပါပဲ။ ေနာက္ထပ္လဲ အခြင့္အေရးရလို႔မ်ား ဆံုေတြ႔ျဖစ္ၾကအံုးမယ္ဆိုရင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ပဲ ထပ္မံေတြ႔ခ်င္ ဆံုခ်င္ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္အျမင္ေျပာရရင္ေတာ့ ဘေလာ္ဂါေတြဆိုတာ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ နယ္စည္းမျခား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမားေတြပါဆိုရင္ ဘယ္သူကမ်ား ျငင္းခ်င္ပါ့မလဲေလ။

ဒီႏွစ္ Blog Day မွာ ၂၀၁၁ ဘေလာ့ဂ္ေဒးအတြက္ အမွတ္တရ Tag post ေလးေတြကို ဘေလာ္ဂါေတြ အားလံုး တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေရးျဖစ္ခဲ့ၾကတာကို ျပန္လည္တမ္းတ အမွတ္ရေနမိလို႔ရယ္ ဟိုအရင္ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီဘေလာ့ဂ္ေတြလည္ၿပီး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ တိုတိုေတာင္းေတာင္း အခ်ိန္ေလးေတြကို သတိတရနဲ႔ လြမ္းေနမိတာရယ္ေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ ဘေလာ့ဂ္ေဒးအတြက္ အခ်ိန္ေတြလြန္လို႔ အေတာ္ႀကီးကို ေနာက္က်ေနၿပီမွန္းသိေပမဲ့လဲ ေခ်ာင္ထဲမွာ ဖံုတက္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးေပၚ ဒီပို႔စ္ေလးကို မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ တင္ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း မ်ဳိးဆက္သစ္ ဘေလာ္ဂါေတြရဲ႕ အသစ္အသစ္ေသာ ဘေလာ့ဂ္ေပါင္းမ်ားစြာကို အရင္လို လံုးေစ့ပတ္ေစ့လိုက္ဖတ္ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ လက္လွမ္းမမွီႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အရင္ကိုယ္ ေန႔စဥ္ သြားဖတ္ေနက် အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြဆီကိုေတာင္ ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တာကေန... ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကိုယ္ေတာင္ ပစ္ထားမိရတဲ့အထိ…။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ဟိုးအရင္ဘေလာ့ဂ္ေတြ လွည့္လည္ဖတ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကုိယ္တိုင္ဘေလာ့ဂ္ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကို ျပန္လိုခ်င္ေနမိဆဲ …။ ေရစက္ေတြ မကုန္ေသးရင္ လမ္းေတြလဲႀကံဳေနေသးရင္ တစ္ေန႔ေန႔မွာေပါ့ေလ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးေတြ ျပန္ရႏိုင္ပါေသးတယ္လို႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနတံုးပဲ…။         ။  (((“ေမွ်ာ္လင့္ေနတံုးပဲ… ဘိုမေရ…” လို႔ ခိုင္ထူးသီခ်င္းေလးမ်ား ဆက္ဆိုမိသြားၾကေသးလားဟင္ :D))) ။

အားလံုးပဲ Happy belated blog day! ပါရွင္။

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။