ေမ့တတ္လြန္းသူမို႔ …

သူ႔နာမည္က ကိုဆယ္ျပားတဲ့.. နာမည္ရင္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေမြးတုန္းကေတာ့ မိဘေတြက ေမာင္တင္စိုးလို႔ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမြးကတည္းက သူ႔ရုပ္က ေမးရိုးကားကား မ်က္ႏွာက ေလးေထာင့္ခပ္က်က်ဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြက ဆယ္ျပားေစ့ကေလးနဲ႔တူတယ္ဆိုၿပီး ဆယ္ျပားေလး ဆယ္ျပားေလးနဲ႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚရာကေန မူလနာမည္ေပ်ာက္ၿပီး ဆယ္ျပားလို႔တြင္သြားပါေရာ။ အဲဒီ ကိုဆယ္ျပား အင္မတန္ လူသိမ်ားရျခင္း အေၾကာင္းကေတာ့ လူတိုင္း လက္ဖ်ားခါရေလာက္ေအာင္ ေမ့တတ္လြန္းတာပါပဲ။

ေမြးရာပါ ေမ့တတ္တဲ့သူလို႔ ဆိုရမလားေတာင္ မသိဘူး။ ကိုဆယ္ျပား ဟိုးငယ္ငယ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက ေမ့တတ္တာဟာ လူတိုင္းေျပာစမွတ္ တြင္ေလာက္ေအာင္ပဲ။ ေက်ာင္းသြားတာ အိမ္မွာလြယ္အိတ္ယူဖို႔ေမ့ခဲ့လို႔ ဆရာမက စာသင္ဖို႔အတြက္ စာအုပ္ထုတ္ခိုင္းတဲ့အခ်ိန္မွ သတိရၿပီး ဆရာမကိုခြင့္တိုင္ အိမ္ျပန္ေျပးၿပီး လြယ္အိတ္သြားယူတာ အိမ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေမာေမာနဲ႔ ေရတစ္ခြက္ခပ္ေသာက္ၿပီး လြယ္အိတ္မယူပဲ ေက်ာင္းကိုျပန္ေျပးသြားလိုက္တာ ဆရာမက “ဟဲ့ ဘယ္မွာလဲလြယ္အိတ္” ဆိုမွ လြယ္အိတ္ကို ျပန္သတိရတယ္။ ဆရာမလဲ ၾသခ်လို႔မဆံုးကို ျဖစ္လို႔… မေအျဖစ္သူက မအားလို႔ သားျဖစ္သူကို ေစ်းမွာ တခုခုသြား၀ယ္ခိုင္းလိုက္ရင္လည္း “အေမ့ ဘာ၀ယ္ရမွာ… ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားလို႔” ဆိုၿပီး ေစ်းေရာက္ၿပီးမွ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ အိမ္ျပန္လာေမးရတာလဲ ခဏခဏ… အေမက မွတ္မိေအာင္ ပါးစပ္ကရြတ္သြားခိုင္းေတာ့လည္း ရြတ္ေတာ့သြားပါရဲ႕… ပါးစပ္က “ၾကက္သြန္.. ၾကက္သြန္” တတြတ္တြတ္ ရြတ္သြားေနရင္းက လမ္းမွာ ခလုပ္တစ္ခ်က္ေလာက္ တိုက္လိုက္တာနဲ႔ ခုနရြတ္ေနတာကို ေမ့သြားၿပီး “ငရုပ္သီးေျခာက္.. ငရုပ္သီးေျခာက္” ျဖစ္သြားတတ္ေတာ့ မခက္လား။

ေနာက္တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါလည္း အဲဒီလိုပဲ။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ထမင္းစားေနရင္းနဲ႔ တစ္ခုခု အေတြးေပၚလာရင္ စားလက္စကိုေမ့ ထမင္း၀ိုင္းက ရုတ္ကနဲထသြားၿပီး လက္ေဆးဖို႔ေမ့ ထမင္းပန္းကန္ႀကီး တ၀က္တန္းလန္းလည္း ေမ့ထားခဲ့ၿပီး အေတြးေပၚတာ သြားလုပ္ေနေရာ။ ဒီဟာလုပ္ ဟိုဟာေမ့၊ ဟိုဟာလုပ္ရင္ ဒီဟာေမ့ ေတြကလည္း ေန႔တိုင္းပဲ။ “အေမ့ ကၽြန္ေတာ္ထမင္းစားၿပီးၿပီလား” “အေမ ကၽြန္ေတာ္ခုနက အိမ္သာ၀င္တာ ေတြ႔မိေသးလား” ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း သူ႔အေမကို ေန႔တိုင္းေမးေနက် ေမးခြန္းေတြ… အေမျဖစ္သူမွာလည္း “ဟဲ့.. ဆယ္ျပားရယ္ နင့္မလဲ ကိုယ္ဟာကိုယ္ ထမင္းစားၿပီးမၿပီး ဆိုတာေလာက္ကေလးေတာင္ မမွတ္မိဘူးလားဟဲ့ .. ေမ့တတ္လြန္းရန္ေကာ..” ဆိုၿပီး ဆူဆူဆဲဆဲ လုပ္ရတာလည္းေန႔စဥ္လို… တခါသားမလဲ ကိုဆယ္ျပား အေမ့ေကာင္းတာ အစ္မျဖစ္သူကို ႏွာႏွပ္ယူရတယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလို.. သူတို႔နယ္ေတြမွာ အိမ္သာေတြက တြင္းအိမ္သာေတြဆိုေတာ့ အိမ္နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္း ေနာက္ေဖးျခံေထာင့္လို ေနရာမ်ဳိးေတြမွာ ေဆာက္ထားတတ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္သာမွာ မီးေတြဘာေတြလည္း ထြန္းေလ့ထြန္းထ မရွိၾကဘူးေလ။ ဒီလိုပဲ အေမွာင္ထဲမွာ သြားၾကတာကိုး။ တစ္ည ခပ္ေမွာင္ေမွာင္မွာ ကိုဆယ္ျပားက အိမ္သာ၀င္ေတာ့ တံခါးပိတ္ဖို႔ ေမ့ၿပီး အိမ္သာေပၚ ငုပ္တုပ္ထိုင္ေနတုန္း ကိုဆယ္ျပားရဲ႕ အစ္မကလည္း အိမ္သာတံခါးက ပြင့္ေနေတာ့ လူမရွိဘူးဆိုၿပီး အေပါ့အပါးသြားဖို႔အလာ ညေမွာင္ေမွာင္ဆိုေတာ့ အိမ္သာနားေရာက္ခါနီးမွ အိမ္သာထဲက ၀ိုးတိုး၀ါးတား အရိပ္ကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ “ေအာင္မေလး အေမေရ႕… သရဲပါေတာ့ သရဲငုပ္တုပ္ႀကီးးးး…” ဆိုေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေမ့လဲသြားလိုက္တာ မနည္းကို ႏွာႏွပ္ယူလိုက္ရပါေရာ…

ကိုဆယ္ျပားက ေမ့တတ္တာတစ္ခုကလြဲလို႔ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ စိတ္ရင္းသေဘာထားကေတာ့ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့သူ.. သူမ်ားတကာကိုလည္း ေစတနာအရင္းခံနဲ႔ အလြန္ကူညီခ်င္တတ္တယ္။ သြက္သြက္လက္လက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ေပးကိုင္ေပးတတ္ေတာ့ ရပ္ထဲရြာထဲမလဲ လူခ်စ္လူခင္ ေပါလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမ့တတ္လြန္းတာေၾကာင့္ သူကူညီခါမွ တစ္လြဲျဖစ္ရတာမ်ဳိးေတြလည္း ၾကံဳရလြန္းလို႔ ရိုးေနၿပီေျပာရမယ္။ သူတို႔နယ္သားေတြ ကိုဆယ္ျပားအေၾကာင္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာမဆံုးတဲ့အျဖစ္ကေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ခ်န္ပီယံဒိုင္းလုဖို႔ သူတို႔ၿမိဳ႕နယ္အသင္းနဲ႔ တျခားၿမိဳ႕နယ္အသင္းတစ္သင္း အႀကိတ္အနယ္ ေဘာလံုးကစားၾကတဲ့ ပြဲအေၾကာင္းပါပဲ။ ဒီပြဲမွာႏိုင္ရင္ ကိုဆယ္ျပားတို႔အသင္း ၿမိဳ႕နယ္မွာဗိုလ္စြဲမွာ ဆိုေတာ့ အားလံုးက အင္မတန္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကတာေလ။ ကိုဆယ္ျပားကလည္း ေဘာလံုးကန္ေကာင္းသူပါ။ သူတုိ႔အသင္းက အေကာင္းဆံုးကစားသမားေတြ စာရင္းမွာ ကိုဆယ္ျပားပါတယ္။ အသင္းႏွစ္သင္းကန္တဲ့ေန႔က ၿမိဳ႕နယ္ေဘာလံုးကြင္းမွာ ပရိသတ္ေတြလွ်ံသြားေအာင္ အားေပးၾကတာမ်ား မၾကံဳဖူးေလာက္ေအာင္ပဲ။ ပြဲက ႏွစ္သင္းစလံုး ေျခညီၾကေတာ့ အႀကိတ္အနယ္ ကစားၾကတာေတာင္ ဒုတိယပိုင္းၿပီးခါနီးအထိ ဘယ္အသင္းမွ ဂိုးမရေသးဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုဆယ္ျပား ေဘာလံုးကို လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ရလာၿပီး ဂိုးဧရိယာနားအေရာက္ ဂိုးသမားက အစိုးရိမ္လြန္ၿပီး ထြက္ကာကြယ္တဲ့အခ်ိန္ ကိုဆယ္ျပားက ကိုယ္နဲ႔ကာၿပီး ေဘာလံုးကို လိမ္ယူလိုက္ေတာ့ ဂိုးသမားအရွိန္ပ်က္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တုန္း ဂိုးဧရိယာထဲမွာ ကိုဆယ္ျပားတစ္ေယာက္တည္း ေဘာလံုးကို လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ႀကီး ကန္သြင္းဖို႔ အခြင့္အေရးေကာင္းရသြားတယ္။ ကိုဆယ္ျပားလည္း ရတဲ့အခြင့္အေရးကို အပိုင္ယူၿပီး ကန္သြင္းဖို႔ျပင္လုိက္ခ်ိန္မွာ ဘယ္ကပစ္လိုက္မွန္းမသိတဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးတစ္ခုက ကိုဆယ္ျပားေရွ႕နား ဖုတ္ကနဲ က်လာပါေလေရာ။ ေျပာင္းဖူးရိုးကို ျမင္လိုက္တဲ့ ကိုဆယ္ျပားက ေဘာလံုးကို ဂိုးေပါက္ထဲ ကန္သြင္းဖုိ႔ လံုးလံုးေမ့သြားၿပီး သူ႔စိတ္ထဲမွာ ကစားတဲ့သူေတြ ေျပာင္းဖူးရိုးတက္နင္းမိၿပီးလဲရင္ ထိမိခိုက္မိမွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေျပာင္းဖူးရိုးကို သြားေကာက္လိုက္ၿပီး လြတ္ရာကို သြားပစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပရိတ္သတ္ေတြအားလံုးလည္း ေၾကာင္သြားၾကတာေပါ့။ သူေျပာင္းဖူးရိုးေကာက္ပစ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဘာလံုးကလည္း ဂိုးသမားလက္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ ကဲ ေမ့ပံုက အဲသလို… ျဖစ္တာက ဒုတိယပိုင္း ၿပီးခါနီးေလးမွဆိုေတာ့ ဆက္ကစားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုဆယ္ျပားတို႔အသင္းက စိတ္ဓါတ္နည္းနည္းက်သြားသလို ျဖစ္သြားၿပီး ကစားကြက္နည္းနည္း ပ်က္သြားတာနဲ႔ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ တဖက္အသင္းက တစ္လံုးတည္းေသာ အႏိုင္ဂိုးကို သြင္းယူလိုက္ၿပီးေတာ့ ခ်န္ပီယံဒိုင္းႀကီးကို ရသြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ကိုဆယ္ျပားအျဖစ္ကေတာ့ ေျပာစမွတ္ကိုျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ ကိုဆယ္ျပားခမ်ာလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ယူႀကံဳးမရျဖစ္လြန္းလို႔ အဲဒီပြဲၿပီးကတည္းက ေဘာလံုးဆို လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားရွာပါတယ္။

အဲသလို ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမြးရာပါ ေမ့တတ္လြန္းတဲ့ ကိုဆယ္ျပား အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ေတာ့ မေမ့ဘူးေျပာရမယ္။ သူနဲ႔ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖၚ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ႕ ႏွမေလး မသန္းလွကို ကိုဆယ္ျပား မ်က္ေစ့က်မိၿပီး ႀကိဳးစားပမ္းစား ပိုးပန္းလိုက္တာ အဆင္ေျပသြားပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႔ လူငယ္ခ်င္း သေဘာက်ရည္ငံေနေၾကာင္း လူႀကီးမိဘမ်ားကို ေျပာလို႔ ေတာင္းရမ္း လက္ထပ္ ေပးစားလိုက္ၾကတဲ့အတြက္ ကိုဆယ္ျပား တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ရွင္ဘ၀ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးတဲ့အခါ မသန္းလွေလးခမ်ာလည္း ကိုဆယ္ျပားရဲ႕ ေမ့တတ္တဲ့ဒါဏ္ အေတာ္ခံရရွာတယ္။ သားသမီးေတြရလာေတာ့လည္း သားသမီးေတြက အေဖျဖစ္သူကို မေမ့ေအာင္လို႔ တခ်ိန္လံုး သတိေပးရတဲ့ အလုပ္ကို ဒိုင္ခံလုပ္ၾကရရွာပါတယ္။ တစ္ခါလည္း မသန္းလွ ကုန္၀ယ္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ ကိုဆယ္ျပားက ဘူတာမွာ စက္ဘီးကေလးနဲ႔ သြားႀကိဳတာ အထုပ္အပိုးေတြကိုပဲ ေကာက္ဆြဲၿပီး မိန္းမကို ဘူတာမွာေမ့ထားခဲ့ပါေလေရာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ အထုပ္ဆြဲၿပီး အိမ္ေပၚတက္လာတဲ့အေဖကို သမီးျဖစ္သူက “ဟင္.. အေဖ့ အေမေကာ မပါဘူးလား” လို႔ေမးေတာ့မွဘဲ “ဟာ.. ငါနင့္အေမကို ဘူတာမွာ ေခၚဖို႔ေမ့လာတယ္” ဆိုၿပီး လက္ထဲက အထုပ္ပစ္ခ် ဘူတာကို အေျပးအလႊား စက္ဘီးနင္းၿပီး ျပန္သြားရတဲ့ အျဖစ္…။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကိုဆယ္ျပားဘ၀ကေန ဦးဆယ္ျပားဘ၀ ေရာက္လာေတာ့ အသက္အရြယ္အရ ပိုၿပီးေမ့တတ္လာျပန္ပါတယ္။ တစ္ရက္မေတာ့ ညေနခင္းဖက္ ျခံထဲကကြပ္ပ်စ္မွာ ဦးဆယ္ျပားက ေအးေအးလူလူ ထိုင္လို႔.. ေဒၚသန္းလွကေတာ့ သူစိုက္ထားတဲ့ ပန္းပင္ငယ္ေလးေတြကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္ လုပ္ေနတုန္း အရပ္ထဲက ဘုရားလူႀကီး ေလးငါးေယာက္ ျခံထဲ၀င္လာၾကပါတယ္။ ဦးဆယ္ျပားကလွမ္းေတြ႔ေတာ့ “ေဟာ ေဂါပက လူႀကီးမင္းမ်ားပါလား။ လာပါ လာပါ အိမ္ေပၚႂကြၾကပါ… သန္းလွေရ လူႀကီးေတြလာတယ္ေဟ့.. အၾကမ္းအိုးေလးခ်ပါအံုး စားစရာလဲ တစ္ခုခု စီစဥ္လိုက္အံုးေဟ့” ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚဦးေဆာင္တက္သြားပါတယ္။ အိမ္ေပၚမွာ ဧည့္သည္မ်ားကို ေနရာထိုင္ခင္းေပးၿပီးေတာ့ ဦးဆယ္ျပားလည္းထိုင္ၿပီး မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း ဧည့္ခံစကား ေျပာဆိုေနပါတယ္။ ေဒၚသန္းလွလည္း ေနာက္ေဖးကေန ေရေႏြးဗန္းကေလးကိုင္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ ထန္းလ်က္ စတဲ့ အတိုအထြာ ေရေႏြးနဲ႔ျမည္းစရာ မုန္႔ပဲေလးမ်ား ျပင္ဆင္ၿပီး ဧည့္သည္မ်ားေရွ႕ လာခ်ပါတယ္။ ၿပီးမွ ဦးဆယ္ျပားနံေဘး ၀င္ထိုင္ၿပီး ဧည့္ခံစကားေျပာတာေပါ့။ “လူႀကီးမင္းတုိ႔ လူစံုတက္စံု ႂကြလာၾကပံုေထာက္လို႔ ရပ္ထဲရြာထဲ အေရးႀကီး တိုင္ပင္စရာ ကိစၥအေထြအထူးမ်ား ရွိၾကလို႔လားရွင္။ အလွဴေငြတို႔ဘာတို႔ လိုအပ္ရင္လည္း အားမနာတမ္းေျပာပါေနာ့္..” ေဒၚသန္းလွက အဲဒီလိုလည္းေျပာလိုက္ေရာ လူႀကီးေတြ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကုန္ၾကၿပီး ခပ္သြက္သြက္ လူႀကီးတစ္ေယာက္က “ဟာ.. ေဒၚသန္းလွကလည္း လုပ္ၿပီ။ မနက္က ဓမၼာရံုမွာ ဦးဆယ္ျပားနဲ႔ ေတြ႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို ညေနစာ ထမင္းစားဖိတ္ထားလို႔ လာစားၾကတာေလဗ်ာ။ ဘယ္ကအလွဴေငြ ေကာက္ရမွာတုန္းဗ်။” လို႔ဆိုေတာ့မွ ေဒၚသန္းလွလည္း မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ျပဴးၿပီး ေယာက်္ားျဖစ္သူကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဦးဆယ္ျပားခမ်ာ အားတံု႔အားနာ မ်က္ႏွာေလး ဇီးရြက္ေလာက္နဲ႔ သူ႔နဖူးသူရိုက္ၿပီး “ေသပါေတာ့ သန္းလွေရ .. ငါေမ့တာကြဲ႔ ဟုတ္တယ္ မနက္က ငါဓမၼာရံုသြားတုန္း လူႀကီးေတြ လူစံုတက္စံုေတြ႔တာနဲ႔ ထမင္းစားဖိတ္ခဲ့တာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ နင့္ေျပာဖို႔ေမ့သြားလို႔ေဟ့..” လို႔ဆိုပါေလေရာ။ ေဒၚသန္းလွမွာ လူႀကီးမ်ားကို မ်က္ႏွာပူ အားနာလိုက္ပံုမ်ား ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ ထမင္းစားႂကြလာတဲ့ လူႀကီးမင္းမ်ားမွာလည္း ထိုင္ရခက္ ထရခက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဦးဆယ္ျပားတို႔ ေမ့ပံုကေတာ့ တကယ့္ကို ေျပာစမွတ္ တြင္စရာေတြ ခ်ည့္ပါပဲ။ အရပ္လူႀကီးမ်ား အားလံုးက ဦးဆယ္ျပားရဲ႕ ေမြးရာပါ ေမ့တတ္လြန္းတာကို အေၾကာင္းသိမ်ား ျဖစ္ၾကေပလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဦးဆယ္ျပားကေတာ့ အေမ့သံသရာထဲကေန ေသမွပဲလြတ္ေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။

အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။