ကိုယ့္မွာ စိတ္ညစ္စရာေတြ ရွိလာတဲ့အခါ.. ကိုယ့္စိတ္ေတြ သိပ္ရႈပ္လာတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာ.. ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ဓါတ္ေတြ သိပ္က်ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရတာ ကိုယ္အႏွစ္သက္ဆံုး အလုပ္ဘဲ။ တျပန္႔တေျပာ က်ယ္၀န္းတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးေပၚက တိမ္ေတြကို တေမ့တေမာ ေငးေမာလိုက္မိရင္ စိတ္ေတြက ေပါ့ပါးသြားတယ္။ အဲဒါကိုယ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုး စိတ္ညစ္ေျဖေဆးဘဲ။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ေတြ ဘာေတြဘဲျဖစ္ေနေန အထိေရာက္ဆံုး ကုစားေပးႏိုင္တယ္။
အေတြးေတြကို ဟိုးအေ၀းဆံုး ေကာင္းကင္က်ယ္ႀကီးဆီ လႊတ္ပစ္လိုက္ … တိမ္ေတြနဲ႔အတူ လြင့္ခ်င္သလိုလြင့္ ေမ်ာခ်င္ရာကိုေမ်ာ … ကိုယ့္စိတ္ေပါ့ပါးဖို႔သာ အဓိကေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတြးခ်င္ရာေတြကို ေတြးပစ္လိုက္… အဲဒီအေတြးေတြကို ေကာင္းကင္ႀကီးထဲ ပစ္ေပါက္လိုက္… ေကာင္းကင္ တစ္ျပင္လံုး အေတြးေတြနဲ႔ ျပည့္က်ပ္သြားတဲ့အထိ.. စိတ္ရွိလက္ရွိသာ ေတြးစမ္း.. အေတြးပူေဖါင္းေလးေတြ ေကာင္းကင္ထဲမွာ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေလးေတြလို လြင့္ေနတုန္း တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး စိတ္ကူးနဲ႔ လိုက္ေဖါက္တမ္း ကစားရတာ… ကဲ .. ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလဲ.. ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေလးေတြ လုေဖါက္ၾကတဲ့ ငယ္ဘ၀ေလးကိုေတာင္ သတိရလို႔.. ကိုယ့္စိတ္ေတြ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္သြားလုိက္တာမ်ား…
ကိုယ့္လို ေကာင္းကင္ႀကီးကို စိတ္လိုလက္ရ ေမာ့ၾကည့္ရတာကိုႏွစ္သက္သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ားရွိႏိုင္သလဲ။ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ မကႏိုင္ပါဘူးထင္ရဲ႕။ တစ္ေထာင္လား တစ္ေသာင္းလား .. ကမာၻ႔လူဦးေရရဲ႕ ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္က ႏွစ္သက္ၾကသလဲ .. တခါတေလေတာ့လည္း အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြ အဓိပါၸယ္မရွိ ေတြးေတာ စစ္တမ္းေကာက္မိတာမ်ဳိးလဲ ရွိေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လဲ အဲဒီလိုေတြးေတာ့.. ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဒီလိုဘဲ ဟိုေတြးဒီေတြး ကိုယ္ေတြးခ်င္ရာ ေတြးတာဘဲဟာ။ ဘယ္သူကမ်ား တားဆီးႏိုင္မွာလဲ။ ေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးေတြ ဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိေနၾကတာဘဲ မဟုတ္လား။
ကိုယ့္အတြက္ အေတြးတစ္ခုခ်င္းစီဟာ အဓိပၸါယ္ရွိေနဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး။ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ အေတြးေလးေတြဟာ တခါတရံမွာ ကိုယ့္အဖို႔ေတာ့ Jigsaw Puzzle ေလးေတြလိုဘဲ။ တစ္ခုခ်င္းစီမွာ အဓိပၸါယ္ အျပည့္အစံု ရွိခ်င္မွရွိမယ္။ အဲဒီ အေတြးစေလးေတြကို တစ္ခုစီ တစ္စစီ ဆက္စပ္ၾကည့္လိုက္မွ ျပည့္၀တဲ့ ရုပ္လံုးေပၚလာတာမ်ဳိး… ေကာင္းကင္ႀကီးထဲက တိမ္စကေလးေတြကို ေပါင္းစပ္ၿပီး ပံုရိပ္ေပၚေအာင္ လုပ္ေနရသလုိမ်ဳိး… ဘာပံုေပၚမလဲ ကိုယ္မသိႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈက အျမင့္ဆံုးမွာ… တိမ္ေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေဖၚၾကည့္ေနရတဲ့ အရသာ.. အဲဒီလိုကေနမွ ကိုယ့္အတြက္ အေတြးသစ္ေတြ စိတ္ကူးသစ္ေတြ ရလာတာမ်ိဳးလည္း မၾကာခဏ…
ကိုယ္စိတ္ညစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ မ်က္ေစ့တစ္ဆံုး.. ကိုယ္ၾကည့္ႏိုင္သေလာက္ အေ၀းဆံုး ဘယ္ေလာက္အထိ ၾကည့္ႏိုင္မလဲ ၾကည့္ပစ္လိုက္စမ္း.. စိတ္ေတြကိုလည္း အၾကည့္ေတြနဲ႔အတူ လႊတ္ေပးလိုက္ .. ဟိုး… အေ၀းဆံုးကို ေရာက္ခ်င္သေလာက္သာ ေရာက္လိုက္စမ္း ..
ေကာင္းကင္ႀကီး ျပာေနသလား မဲေနသလား ေမွာင္ေနသလား တိမ္ဖံုးေနသလား မိုးေတြရြာေနသလား ၾကယ္ေတြမရွိဘူးလား အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး ဘာျဖစ္ေနေန အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္စိတ္မ၀င္စားဘူး.. ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘာႀကီးဘဲျဖစ္ေနေန ေကာင္းကင္ဟာ ေကာင္းကင္ဘဲ.. အဆံုးအစမရွိ က်ယ္ေျပာျခင္းကိုသာ ကိုယ္ကခံစားလိုတာေလ...
အဲဒီ ႀကီးမားက်ယ္ေျပာတဲ့ ေကာင္းကင္ထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စီးေမ်ာရတဲ့အရသာ ခံစားဖူးတဲ့သူမ်ား ရွိၾကသလား.. ရွိခ်င္လဲရွိမယ္။ မရွိခ်င္လဲ မရွိဘူးေပါ့။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကို ကိုယ္တိုင္ခံစားခြင့္ ရွိၾကတာဘဲေလ။ ရူးတယ္လို႔မ်ား ဆိုခ်င္ၾကလား.. ပုထုဇဥ္ေနာ ဥမၼတေကာ လို႔ဆိုမွေတာ့
လူတိုင္းဟာ တစ္မ်ဳိးစီေတာ့ ရူးတတ္ၾကတာဘဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ရူးသြပ္မႈက ေကာင္းကင္ႀကီးထဲမွာ..
တခါတေလ ေကာင္းကင္ေပၚက ငွက္ကေလးေတြနဲ႔အတူ ကိုယ့္စိတ္ကူးေတြကို လိုက္ပါ ပ်ံသန္းခြင့္ေပးလိုက္တဲ့ အခါေတြမွာ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္မႈေတြကို ကိုယ္ခံစားရတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲက မေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈေတြကို ေကာင္းကင္ထဲမွာ ပ်ံ၀ဲရင္းနဲ႔ တစ္စစီ တစ္ဖဲ့စီ လႊတ္ခ်ပစ္ခဲ့.. လွပတဲ့စိတ္ကူးေတြကို တိမ္ၫြန္႔ေတြေပၚက ခူးဆြတ္ခဲ့.. ေကာင္းကင္ႀကီးထဲက အေတြးသစ္ေတြကို ၾကယ္ကေလးေတြလို တစ္စစီ ေကာက္ခဲ့…
ကိုယ့္အေတြးေတြ အာကာသထဲအထိ အဆံုးအစမရွိ ပ်ံသန္းသြားခ်င္လဲ ကိုယ္ၾကည္ျဖဴစြာ လႊတ္ေပးလိုက္မွာ.. သြားပါေစ စၾကာ၀ဠာအဆံုးထိ.. အေတြးတစ္ခုသြားရင္ ေနာက္အေတြးသစ္ေတြက ျပန္လာအံုးမွာဘဲ။ လြင့္သြားတဲ့ အေတြးေတြကို အတင္းလိုက္ ဖမ္းဆုပ္ဖို႔ ကိုယ္မႀကိဳးစားပါဘူး။ လြင့္ခ်င္သေလာက္သာ လြင့္သြားစမ္းပါေစ… တိမ္ေတြနဲ႔အတူ.. ဦးတည္ရာမဲ့ ပံုသ႑ာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ပါးလ်ားေပ်ာက္ကြယ္ သြားတဲ့အထိ .. အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကိုယ့္စိတ္ေတြက ေပါ့ပါး သြက္လက္လို႔.. သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္လို႔ … ၾကည္လင္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။
ေကာင္းကင္ႀကီးကေန ကိုယ့္အၾကည့္ေတြကို ခြာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္မွာ စိတ္ညစ္စရာေတြ မရွိခဲ့ေတာ့ဘူး… ေလာကႀကီးမွာ ပံုမွန္လည္ပတ္ဖို႔ စိတ္အင္အားေတြ ျပည့္၀လို႔ … ေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ညစ္စရာေတြကို ေကာင္းကင္ႀကီးထဲ လႊင့္ထုတ္ ေဖါက္ခြဲပစ္လိုက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ေတြက ေပါ့ပါး လြတ္လပ္စြာနဲ႔ အသစ္တဖန္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ… ။
အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
15 comments:
မမလိုပဲ ( Heaven ) ကိုမွ ထူးထူးၿခားၿခား နွစ္သက္သေဘာက်တက္တဲ႕ သူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ႕ဖူးတယ္...:):)
စိတ္ညစ္လာတဲ့အခါ စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္ကို အခုလိုလမ္းေၾကာင္းေလး ဖြင့္ေပးျခင္းနဲ႔ စိတ္၏သက္သာရာကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ရွာေဖြရတာေပါ့ မအိမ္သူရယ္။ တစ္ႀကိမ္စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရင္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာေလးေတြနဲ႔ အစားထိုး ျပန္ေျဖႏိုင္ပါေစ။ ဘဝအတြက္ ခြန္အားအသစ္ေတြ တိုးပြားလာႏိုင္ပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ဒါလည္း နည္းလမ္းေကာင္းတစ္ခုပါပဲ.. မအိမ္သူေရ... အေရးၾကီးတာ စိတ္ထဲေပါ့သြားဖို႕ပဲ.. း))
ခင္မင္လ်က္
ေန၀ႆန္
စိတ္ညစ္စရာရွိရင္ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးဆီကိုေပါက္ကြဲတတ္ၾကတာေတာ့ ၾကားဖူးတယ္.....။ခုေတာ့ ေကာင္းကင္ၾကီးဆီကို ဖြင့္အံတာေလး လာခံစားၾကည့္သြားတယ္...။
ခင္တဲ႔
မိုးေငြ႔
အဆံုးအစမရွိ က်ယ္ေျပာလွတဲ႔ မိုးေကာင္ကင္ၾကီးကို ေမာ႕ၾကည္႔ရတာကိုက အရသာတစ္မ်ိဳးေနာ္
ကၽြန္မေတာ႔ ျပာလြင္ေနတဲ႔ေကာင္းကင္ၾကီးကို သေဘာအက်ဆံုးဘဲ
အဲဒီ ျပာလြင္လြင္ ေကာင္းကင္ၾကီးဆီကေန ခြန္အားတစ္ခ်ိဳ႔ ရယူခဲ႔ဖူးတယ္
အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည္႔ရတာကိုက အင္အားေတြ အလိုလို တိုးပြားလာတယ္လို႔ခံစားရတယ္
တိမ္ညိဳ မိလႅာ၊ တိမ္စူကာႏွင့္
တိမ္ျပာေရာယွက္၊ မရမ္းဖက္၍
တိမ္သက္တန္႔ေရာင္၊ အ၀ါေပါင္၀ယ္
ေမွာင္ခဲ့တစ္ခါ၊ ျပာခဲ့တစ္လီ
ရီခဲ့တစ္ခ်ဳိ႕...
ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ရဲ႕ ေတာလားတစ္ပုဒ္ထဲက စာသားတစ္ပိုင္းတစ္စပါ...စိတ္ပ်က္တဲ့အခါ၊ စိတ္အားငယ္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တိမ္လႈိင္းေတြေနာက္ စီးေျမာေပ်ာ္၀င္ရင္း...မရိုးႏိုင္တဲ့ တိမ္ပန္းခ်ီကားေတြကို ခံစားလိုက္ရင္ အားအင္သစ္ေတြ ေမြးဖြားျဖစ္တည္လာတယ္လို႔ ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္ထားတာမို႔ မအိမ္သူရဲ႕ ပို႔စ္ကို က်က်နန ခံစားလိုက္ပါတယ္...
မအိမ္သူ အေရးအသား ပိုၿပီးညက္ေညာလာတာ သတိထားလိုက္မိပါရဲ႕ဗ်ာ...
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းကင္ျကီးကို ျကည့္ျပီး တိမ္ေတြနဲ့
အတူ ကိုယ့္စိတ္ကို ခဏခဏလြွင့္တင္စီးေမ်ာတတ္တယ္
ဗ်....။သိပ္အရသာရွိတယ္...။အထူးသျဖင့္ လသာတဲ့
တစ္ကိုယ္ရည္ညေတြ၊ညေနေစာင္းေတြမွာေပါ့ဗ်ာ...။
ဒါေပမယ့္ အစ္မလို ပို့စ္လွလွေလးတစ္ပုဒ္ေတာ့မေရး
တတ္ဘူးရယ္....၊အေတြး၊အေရး...လွတယ္ဗ်....။
ဒီစိတ္အပန္းေျဖနည္းေလး မိုက္သဗ်။
ေကာင္းကင္ လွလွႀကီးေတြရယ္.. လသာတဲ့ည ေအးေအး ေလးေတြရယ္ဆိုတာ ေတာ့ စိတ္ကို ၾကည္လင္လန္းဆန္းေစတယ္လို႕ ခံစားမိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ကြာတယ္ အမေရ......
လသာသာနဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာကို
စိတ္ျငိမ္ေနတဲ့အခါမွာခံစားျပီး
စိတ္ေလလြင့္ေနတဲ့အမွာေတာ့
ျမစ္တို႔ ေခ်ာင္းတို႔ရွိရာကို သြားျပီး
တစ္၀ၾကီးကို ၾကည့္ရွဴ႕ခံစားမိတယ္။
အဲဒီအခါ သူတို႔ရဲ႕ ထိုးခြင္းအားကို သတိထားမိတယ္။
ေမာ့ၾကည့္ေကာင္းကင္
ေတာင္စဥ္ေရမရ
အေတြးစျဖင့္
ေ၀းလြင့္ေငးေမာ
တိမ္ႏွင့္ေမ်ာခိုက္ ...
က်မကေတာ့ ေကာငး္ကင္ကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းနည္းဖူးတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖူးတယ္။ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ဖူးတယ္။ ခံစားခ်က္အစံုေပးႏိုင္တဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးပါပဲ ... မအိမ္သူရယ္။
ကြ်န္မအထင္ေနာ္...
ေလာကၾကီးကေတာ႔ပုံမွန္လည္ပတ္ေနၿပီး
လူတစ္ေယာက္ရဲ့စိတ္ကုိေတာ႔ပုံမွန္လည္ပတ္ဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ခက္မွာပဲ...ဥပမာ။ကြ်န္မေပါ႔
တစ္ေန႔၂-၃ ခါေလာက္ရူးသြားသလုိပါပဲ
တစ္ခါတစ္ေလ အဲလုိခံစားရတယ္
ဖတ္လုိက္ရလုိ႔ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္..
အမွတ္တမဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကီးကုိလဲၾကည္႔မိတယ္..
မမေျပာသလိုလုပ္ၾကည္႕ပါမယ္.
အိမ္ေထာင္က်ျပီးကတည္းက..ေကာင္းကင္ကိုၾကည္႕
လိုက္ျပီး..မ်က္ရည္ခတ္ခဲ႕ရတဲ႕အၾကိမ္မနည္းေတာ႕..
ေကာင္းကင္ကိုၾကည္႕ခ်င္တဲ႕စိတ္ကိုမရွိေတာ႕တာ...
လြန္ခဲ႕တဲ႕ ၇ လေလာက္ကတည္းကဆိုပါေတာ႕..
ခင္မင္လွ်က္
မဒမ္ကိုး
က်ေနာ္လည္း စိတ္ေတြမြန္းၾကပ္ရင္ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ဖူးတယ္ တစ္ခါခါေတာ့ ၾကည့္ျပီးရင္ေမြးရပ္ေျမကို လြမ္းျပန္ေကာ ။
မအိမ္သူက ဟင္းလင္းျပင္ရဲ႕အား ကို ႏွစ္သက္ပံုရတယ္ ထင္တယ္၊ ေဘာင္မ႐ွိတဲ့၊ အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းတဲ့ က်ယ္ေျပာလြတ္လပ္ျခင္းထဲမွာ စိတ္ကို လႊင့္တင္ရတာေလာက္ ႏူးညံ့တာ ႐ွိမယ္ မထင္ဘူးေနာ္၊ ဒီပို႔စ္ ဖတ္ရတာ ေကာင္းကင္ထဲမယ္ တိမ္ေတြ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ 'စီး' သြားတာကို ၾကည့္ရသလိုပဲ၊ လွတယ္..။
စိတ္ေပါ႔ပါးေအာင္ ေလးလံမယ္႔ စိတ္ညစ္မယ္႔ဟာဆုိ ဝင္ကုိမခံနဲ႔ ျမန္ျမန္ထုတ္ၿပီး အေကာင္းဆုံးေျဖရွင္းနုိင္မယ္႔ နည္းလမ္းကုိေတြးတာ အေကာင္းဆုံးဗ်ဳိ႕
စိတ္ခ်မ္းသာကုိယ္က်န္းမာပါေစဗ်ာ
ေမာင္ဘႀကိဳင္
ေနျပည္ေတာ္မွလာသည္
Post a Comment