ပူေလာင္ျခင္းအျပည့္နဲ႔
ေန႔ေတြဟာ
ေက်ာက္ေခတ္လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဂူအဝမွာ
အၿမဲပ်ဳိးထားရတဲ့ မီးတစလို
တေငြ႔ေငြ႔နဲ႔ တျမည့္ျမည့္ေလာင္ေနခဲ့ရ…
ဒီမီးတစကို
ၿငိမ္းခ်င္သတ္ခ်င္ေနပါလ်က္နဲ႔ မီးေသသြားမွာကိုလဲ စိုးရြံ႕ထိတ္ေနရဆဲ...
အေၾကာက္ထဲက
ဘဝေတြအတြက္ေတာ့ စိုးရိမ္ေသာကဟာ ေလာင္စာေပါ့...
ေလာဘတႀကီးနဲ႔ ဖို႔လိုက္သမွ်ေတြဟာ
ေလာင္ကၽြမ္းသြားခဲ့ရတယ္။
မီးတစဟာ
မေသေဆးမဟုတ္ေပျငား သံုးတတ္သမွ်ေတာ့ အစြမ္းထက္တယ္။
အရွိန္မသတ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့
ဘဝအဆက္ဆက္ေလာင္ကၽြမ္း ျပာက်
ရန္သူဟာ ႏွလံုးသားမွာ
ခိုဝင္ပုန္းလွ်ိဳးသြားခဲ့တာ မျမင္လိုက္ရဘူး။
ဘယ္အရာေတြဟာ
အသံုးက်မွန္းမသိရင္
ေတြ႔သမွ်
အကုန္ေကာက္ခ်င္လို႔ေတာ့ ရလိမ့္မယ္မထင္နဲ႔ေပါ့။
သိမ္းဆည္းထားသမွ်ဟာ
တခ်ိန္မွာ အသံုးက်ေလလိမ့္မလား ေမွ်ာ္လင့္ရင္း...
တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ့
မီးစာေတြဟာ တေငြ႔ေငြ႔နဲ႔ လံုးပါး ပါးလိုက္လာ...
အေမွာင္နက္နက္ထဲက
ဆီမီးဟာ မွိန္သထက္မွိန္လာ...
အဆံုးသတ္ဟာ
ဆီမီးခမ္းခ်ိန္လား မီးစာကၽြမ္းခ်ိန္လား ...
အားလံုးဟာေတာ့ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အေငြ႔ပ်ံသြားရလိမ့္မယ္။
◙ ◘ ◙ ◘ ◙ ◘ ◙ ◘ ◙ ◘ ◙ ◘ ◙ ◘ ◙
အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ။
